2.112

Porozmawiajmy o praniu.

Wiadomo, raz na kwartał mam imperatyw pisania o praniu, bo mistyka tej czynności mnie zniewala, mistyka i fizjologia, metodologia sortowania na kolorowe i białe, propedeutyka wiedzy o detergentach, metodyka zmiękczacza. Miewam też często wrażenie, że nie odstępuję na krok od pralki, że pokrętło „bawełna, pranie wstępne, syntetyki, odpompowywanie” jest przedłużeniem moich ramion, że wszystko co się dzieje poza sferą „segregowanie-pranie właściwe-rozwieszanie” jest bez znaczenia i miałkie.
Dwanaście prań w tygodniu musi zostawiać tu i ówdzie szramy.


Dobra. Przesadzam.

Fakty są takie, że spośród wszystkich działań gospodarskich naprawdę preferuję pranie. Lubię dyskretny szmer silnika pralki w tle, pomruk wirnika mnie pobudza intelektualnie. Lubię też, że za cenę mojego minimalnego wysiłku, wysiłku doprawdy żadnego w porównaniu ze skalą rezultatu pralka mi kiełzna chaos. Było brudne – jest idealne.
Pralka miele, ja czytam.
„Pudelka”, ofertę wydawniczą „Czarnej Owcy”, etykietę płynu do prania jedwabiu.

Czytam o mojej imienniczce, której feministki zanieczyściły wannę osadem i która się ugania z białą rękawiczką po wynajętym obejściu i własnoręcznie usuwa nalot.

Czytam z rosnącym przerażeniem „Mistykę kobiecości” i mam cykle przemyśleń przy cyklu wirowania.

Upgradowana botoksem pani udaje, że jej religią jest dbałość o perfekcyjny stan obejścia, Betty Friedan pisze o tym, co się stało sześćdziesiąt lat temu za oceanem z tymi, które podobnym konceptom dały wiarę.

Cudna pani od wiązania w kokardki jest groteskowa, jest komercyjnym wytworem pewnej stacji, ale im bardziej wchodzę w lęki i frustracje amerykańskich pań domu z epoki „Mad Men’a”, tym mniej mi zabawnie na punkcie kultu odkurzacza.

Otóż kobiecy „problem, który nie ma nazwy” z opasłego tomiszcza Friedan to udręka, narastająca psychoza wywołana ugrzęźnięciem w łańcuchach powtarzalnych działań, w notorycznych czynnościach o nietrwałych rezultatach. Śniadanie – odwieźć dzieci do szkoły – obiad – pranie. Żadnych celów, żadnych ambicji, żadnej kreacji. W efekcie sprzączka-praczka-kucharka aka dobrze sytuowana pani domu z amerykańskiej middle class zadaje sobie pytanie o to, gdzie jest. Gdzie jest. Czy jeszcze jest. Same tragiczne pytania. Jest też pytanie o to, czy pytająca w istocie nie zniknęła, nie uległa atrofii do rozmiarów swojego ciała między pralką, kuchenką a szkolnym zebraniem.

Cóż, znam to.
Zanikam raz po raz, gnając z szaleństwem w oku między spożywczym, szkołą a pediatrą.
Czasami się gubię w mitycznych sortowniach prania (bo prania nigdy nie ubywa, ha!). I sporadycznie wpadam w czarną otchłań dziecięcych kalendarzy. Wpadam i się wygrzebuję na światło, bo nikt z ludzi, którzy mnie ukształtowali mi nie sprzedawał bajek o kobiecym powołaniu.
Nikt mi nie wmawiał kultu płynu do mycia naczyń.
Nikt nie sugerował, że prawdziwe spełnienie mnie czeka nad skwierczącym sagankiem.


W tym kontekście trend à la Kuchta Idealna jawi mi się równie groźny dla dusz i ciał, jak – no właśnie – jak co? jak faszyzm? jak satanizm? jak słuchanie Pewnego Radia?