2.125

Wracaliśmy z Nowym Człowiekiem do domu dość późnym wieczorem. Nowy Człowiek pokolebał się trochę w prawo i w lewo na przednim siedzeniu, miauknął, że chciałby szybciej, szybciej, mama!, bo w telewizji leci Indiana Jones, mlasnął, mruknął, powiercił się jeszcze i - usnął. Na peryferyjnej, czteropasmowej miejskiej ulicy utknęliśmy ni stąd, ni zowąd w korku, słuchałam Marillion, wyprzedziło nas kilka dużych wozów straży pożarnej i karetka pogotowia. Ktoś sterował ruchem i kierował przejeżdżających na chodniki i pobocze. Toczyłam się wolno w zatorze, więc kiedy mijałam ślady hamowania na jezdni oświetlone błyskami kogutów, zobaczyłam je wyraźnie, szerokie, mokre pręgi na asfalcie, splątane, jak kłąb czarnych wstążek i samochód osobowy kołami do góry, wbity po tylne drzwi w betonowy płot. Było ciemno, droga co prawda czteropasmowa, ale wąska, niebiesko migające koguty służb, śpij, dziecko, śpij, nie patrz.
Nie patrz, śpij.




Myślę dziś wieczorem o pewnej dzielnej, bliskiej wielu z Was i mi również bliskiej Osobie.

Wolałabym odwrócić głowę i zasnąć, a nie mogę.