2.119

Kiedy rano schodzę do kuchni Silny siedzi przy stole i je płatki z mlekiem.
- Usiondziesz ze mną? – pyta.
Pewnie.
- Smaczne płatki. – mówi Silny.
Je z apetytem.
- Chjupiem jak kjójiciek, – śmieje się Silny. - nie?
Siedzę obok, notuję na skrawku gazety.
- Co piszesz? – pyta Silny.
- To co mówisz.
- Język? Piszesz? Mój? – dopytuje Silny.
Twój, niepowtarzalny, efemeryczny.



Myślę, że w dużej mierze jest tak, że bezustannie obserwuję moje dzieci, jak przybyszy z obcej planety. Co prawda nadal pamiętam, że odegrałam raczej ważką rolę w ich desancie na ten świat, ale nigdy nie miałam wątpliwości, jak bardzo są odrębni.
Kim jesteście, o, istoty z odległych galaktyk, z których wyrasta kobieta i dwóch mężczyzn?
Kim jesteście? Kim będziecie?
W tym tkwi, myślę, źródło mojego niesłabnącego zachwytu.
Patrzę na nich i patrzę. Słucham. Obserwuję, jak fascynujące zjawisko. Fenomen biologiczny i społeczny.
Jestem waszą mamą, indeed?
Co z ciebie wyrasta jedno z drugim i z trzecim? Kto z was wyrasta? – i to jest pytanie o wymowie wbrew pozorom całkiem pozytywnej.