2.114

Erna stanęła przede mną, trzymając w wyciągniętych rękach granatowy segregator.
W granatowym segregatorze Erna przechowuje przedziurkowane kartki – obrazki z Hallo Kitty, i takie z barbiami, i z Truskawkowym Ciastkiem. Kilkuletnie dziewczątka się wymieniają arkusikami (zakupionymi wcześniej hurtowo przez troskliwe mamy w papierniczych albo w księgarniach), nie do końca pojmuję sens kolekcjonowania owych kartek, nie są ani ładne, ani estetyczne, ani oryginalne, ale z jakichś przyczyn budzą pożądanie, może chodzi o furkot kolorowych skrawków, kiedy się szybko wertuje segregator?
Erna w każdym razie nie potrafi zdefiniować źródła swojej żądzy kartek.
Po części stawiam na mimikrę, na chęć wyrównania w dwurzędzie sześcio- i siedmiolatek z pierwszej klasy. Erna nie robi tego nałogowo, ale napadowo ma potrzebę standaryzacji. Segregator z kartkami jest tego manifestacją.

A teraz dziewczę stoi, dzierży segregator i pyta:
- A skąd ja go mam?
To jest mój segregator, odpowiadam, chyba z liceum, albo z końca podstawówki. Trzymałam w nim notatki.
- To było twoje? – oczy Erny się powiększają i zaokrąglają.
- Moje.
- To to jest takie starrre? – Erna jest do tego stopnia zdziwiona, że się niemal zatacza, słania się, żeby uwypuklić zdumienie, w jakie ją wprawia metryka opakowania do kartek.
Później obraca segregator w palcach.
- A wygląda, jak nowy. – chwali. – Barrrdzo szanowałaś swoje rzeczy, mamo.
No ba.

W tym czasie Silny urzęduje z miotłą i z szuflą, i się krząta po pokoju i po korytarzu i zamiata.
- Mama! – rzecze, doprawiając wypowiedź obfitą gestykulacją. – Mama, jest taki bjud, że ja nie wiem!
(Jak dobrze, że się Silny wziął za odkurzanie!)

Nowy Człowiek gra na tablecie w szachy.

Pełnoletni mieszkańcy obejścia piją kawę i jedzą ciasto z jabłkami.

Za oknem wichura i pada.