2.118

Uhu uhu.

Erna układa scenki.
Dwa kartonowe pudełka definiują granice inscenizacji. Plastikowy chomik jest primabaleriną a spora grupa plastikowych istot różnej proweniencji wznosi aplauz w słusznym zachwycie. Erna animuje a to rezydentami widowni, a to proscenium. Bogini i jej wszechświat.

Uhu uhu.
- Jak ja jobie uhu-uhu to jest walka. – mówi Silny.
Ale jak to walka, dlaczego walka, po co w ogóle walka, Silny, dziecko, opamiętaj się!
- Bo wszyscy chłopacy jubią jegositi i też walczyć. – tłumaczy Silny, jak komu nierozgarniętemu.
Ciemno, czerń widzę, mrok widzę, skąd ty mi się taki wziąłeś, najdroższy militarysto, różowy plastikowy chomik daje z siebie wszystko na scenie z kartonika.
- … i tak mogę trzasnąć o drzewo, - ciągnie Silny. – i dlatego jestem taki supejchłopak!
Uhu uhu.
- I jestem silny! – wykrzykuje Silny. – Silny jestem!
- I jeszcze duzi!
- I jeszcze twajdy!
Gnam po kawałek papierka i piszę.
- I jeszcze … mmm … - ciągnie Silny. – i jeszcze mamy sejcem!
Rozpad alfa, rozpad gamma, rozpad na wszystkie litery alfabetu.
- I jeszcze mienciutki do sejca! Co jobisz, mama? – pyta Silny.
Piszę, co mówisz.
- I jeszcze szybki! Mama, napisz, że jestem szybki!


Plastikowy chomik się kłania na krzywych plastikowych kopytkach, Erna zasuwa kurtynę.