2.126

Mnich buddyjski w długiej, bordowej szacie, w bordowej puchowej kurtce, z trekkingowym plecakiem (plecak ma bordowe okucia i obszycia zamków) i z bordowym neseserem na kółkach, w podróży życia, a co najmniej w podróży jesieni 2012, przystaje i się rozgląda z zainteresowaniem.
Miga mi przed oczami modowa zajawka, którą drobiazgowo – choć nerwowo – studiowałam niedawno w poczekalni u ortodonty. Bordo to nowy czarny tej jesieni, do bordowych cygaretek załóż bordowe kozaki.
Mężczyzna po pięćdziesiątce w dopasowanych blue dżinsach i w welurowej marynarce o dwa numery za ciasnej. Idzie sprężystym krokiem, tubylczy Silvio Berlusconi - choć hojniej ufryzowany, gna i mimo października łyska opalonymi licami, wygolonymi na gładko.
Młody biznesmen albo nie-daj-Boże prawnik, w formalnym garniturze i z tekturową torbą z drogiego sklepu z biżuterią ostrożnie ujętą w dwa palce.
Trzyosobowa rodzina, para zakochanych małolatów przed trzydziestką, Romeo i Julia peronu trzeciego i ich synek, mniej więcej dwulatek. Kiedy kobieta zwraca się do dziecka, mówi słodkim, afektowanym tonem. Kiedy się wychyla, żeby coś szepnąć mężczyźnie na ucho, aura wokół nich gęstnieje, w ich mikroświecie defaultowo obowiązuje sypialnia. A później kobieta przerzuca przez ramię spory, skórzany worek, chwyta kabłąk walizy na kółkach, mężczyzna unosi dziecko, drugą walizkę, torbę i złożony wózek spacerowy. Dziecko płacze. Silvio Berlusconi przyspiesza i zmienia kierunek marszu. Mnich buddyjski rozgląda się bezradnie. Pociąg wjeżdża na stację, wagony oznaczone numerami osiem, siedem i sześć zatrzymują się w sektorze czwartym.
Wtedy ją widzę po raz pierwszy, kobietę o twarzy jak pośmiertna maska.
Tak, ma twarz jak pośmiertna maska Fryderyka Chopina z muzeum w Valldemossie, jest piękna, jest fascynująca, chuda, wysoka i na wskroś nie z tego świata.
Kiedy pociąg rusza, siada naprzeciw mnie.
Orli nos, zapadnięte oczy, lekko rozchylone usta, majestatyczna i koszmarna.
Odbiera telefon i rozmawia z kimś o zjeździe absolwentów, z którego wraca.
- Nie, - rzecze. – prawie nikogo nie było, wszyscy umarli.
… Leon nie zorganizuje pięćdziesięciolecia doktoratu, a już wszystkich pozapraszał …
Oczy łzawią.
Kobieta zanurza długie, kościste palce w swoim bagażu.
I wyjmuje szeleszczącą torebkę.
A z niej – bez żenady – płaską butelkę wódki. I pociąga kilka razy.


Rejestruję ich. Kradnę ich. Ich wizerunki, ich pomarszczone policzki, rozbiegany wzrok, ich zniszczone obuwie. Spodnie wytarte na kolanach. Splecione buty, łydki, stawy skokowe tych dwóch pań, które siedzą pod oknem przedziału i są ze sobą, chociaż by się z tym nie afiszowały. Tytułu lektur. Kanapki w przetłuszczonych opakowaniach.
Zabieram ich sobie bez sensu i bez celu, ograbiam ich z tego, czego im nie ubędzie, zapisuję ich.


Kiedy wysiadamy, stara, chuda kobieta staje w drzwiach wagonu. I stoi. Bezbronna wobec trzech stopni zawieszonych w próżni. Stoi i się chwieje, jak przed skokiem na bungee. Szybciej, szybciej, mży i mgła, szanowni państwo, pociąg nadjechał z dwudziestominutowym opóźnieniem, proszę o sprawdzenie, czy w przedziałach nie pozostał bagaż …
… taksówkę na kod MD-612.
Wyciągam rękę. Chude, kościste palce wczepiają się w nią, jak palce mojego trzylatka.
Mówię do widzenia, ale kobieta nie odpowiada.