2.158

Drzwi hotelowego pokoju powinny były złowróżbnie zazgrzytać, po czym się ponuro zatrzasnąć, bezpowrotnie odcinając mnie od torby, telefonu i walizki. Powinnam była bezgłośnie jęknąć, uwięziona w odrażającym pomieszczeniu, albo wydać zdławiony okrzyk przerażenia, gdy tymczasem ciche szuranie na korytarzu, niskie, nerwowe szepty i oddalający się turkot kółek walizy oznaczałyby bez wątpienia, że już nie mam (na zawsze!) tamtych czarnych szpilek bez połysku ani (na zawsze!) różowej, pikowanej kosmetyczki.
Ani telefonu.
Ani portfela.
A!

Ach, to byłby początek godny Alfreda Hitchcocka, na początek trzęsienie ziemi, a później napięcie stopniowo rośnie, aż po finał.

Niestety, drzwi hotelowego pokoju otworzyły się z miękkim trzaskiem elektromagnesu, światło uruchomiłam bez problemu, wsuwając kartę w szczelinę wyłącznika, ekran telewizora przywitał mnie uprzejmą formułą i anglojęzyczną wariacją na temat mojego imienia i oto znalazłam się w bezczasie do końca wieczoru.

Starannie zamknęłam drzwi, przekręcając gałkę mechanizmu.

Kiedy wyjeżdżam bez nieletnich i nie mam żadnych nosów do obtarcia, żadnych ran do opatrzenia, żadnych egzystencjalnych problemów „mama, a on/ona/ono/oni/ktokolwiek mnie bije!” i żadnego prania w czterdziestu stopniach do zrobienia, wtedy wpadam – natychmiast – w błogą przestrzeń pomiędzy, w deficyt odniesień do czasu i miejsca, w ogóle, w antytezę „tu i teraz”.
Fajne to jest.
[na krótką metę]


Ekran telewizora przewinęłam z „mamy nadzieję, że będziecie zadowoleni z pobytu u nas” na losowo wybrany kanał, różny od mini-mini, na którym podekscytowany spiker donosił o zaskakującym mordzie na amerykańskim snajperze, który dopiero co wydał (w Polsce – w pewnej propagującej wartości oficynie) książkę o strzelaniu do ludzi w Iraku i właśnie szykował następną.

O Chisie Kyle pisałam na blogu w połowie grudnia, ojoj, jakie to metafizyczne, wszystkie drogi mnie prowadzą do bloga, do hotelu z wymądrzającym się telewizorem też poniekąd zaprowadził mnie blog zimno.

W nocy śniły mi się wszystkie wyrodne matki świata, włączając - medialnie aktywne morderczynie.
To nie była dobra noc, chociaż z widokiem na kolorowo oświetlone stołeczne budynki.
Rano powlokłam się na śniadanie, a kiedy wróciłam do numeru i było tuż po ósmej, uruchomiłam TVN.
Przy szorowaniu zębów dopadła mnie zajawka porannego pasma. Miły głos informował, że zaraz, już, za chwilę poleci materiał o „matkach, które nie lubią, kiedy dzieci mówią do nich mamusiu”.
Przemknęło mi przez głowę, że jest chyba raczej źle.
Ło matko, ależ ja uwielbiam lepkie dziecięce łapska i całusy z gilem (oby tylko pochodziły z mojej linii produkcyjnej!).
I co ma „mamusia” w ogóle wspólnego z 384 stronami, które popełniłam.
Zaleciało Hitchcockiem. Mordercy, strzygi i wampiry.


W tym miejscu przewijamy bieg narratorki z walizką ulicą Hożą oraz jazdę windą.
Fast-forward ---
… i opadamy wraz z autorką narracji na miękki fotel charakteryzatorni TVN. Jest miło, jest grubo podkładu oraz innych mikstur, fałdy, zawirowania skóry i zagięcia ekspresowo znikają pod wprawnymi ruchami licznych pędzli i gąbeczek.
Jesteśmy akurat z makijażystką przy lewej powiece i profesjonalnych maźnięciach w prawo i lewo cieniem, kiedy jeden z męskich uczestników porannego nagrania nachyla się nade mną w kierunku makijażystki i wydymając wargi w karpika prosi o krem. Nawilżający. Tu – pyk palcem - w rybkę. Makijażystka przechyla się przez mój korpus i nakłada wazelinę na uczestnika pędzelkiem. Uczestnik fachowo ociera górną wargę o dolną.
O dziwo, nie żąda błyszczyka.

A później się pojawia Anja Rubik ze świtą.
Na dużych monitorach dokazuje zajawka o matkach, które nie lubią „mamusi”. Nerwowo ściskam moją książkę w spoconych rękach.
Anja Rubik jest piękna i smutna.
Chuda, piękna i smutna. Siedzi na oparciu kanapy i sprawia wrażenie wylogowanej z otoczenia. Fryzjer dłubie jej w głowie, makijażysta grzebie jej przy policzkach. Jest taka posępna, że nawet bardziej mi jej żal, niż zajawki z niemowlęciem.

Kiedy dochodzi dziesiąta, nastaje czas, żeby stawić czoła "mamusi”.
Stawiam, a w tle wątłe słońce się wspina nad stolicą.

klik

Przed wieżowcem na rogu Hożej i Marszałkowskiej jest gęsto od paparazzi czatujących na depresyjną Anję, z którą się właśnie zmierzyłam (ja czy ona wyższa?) przy stanowisku dopinania kabelków.
Jeden pan od mikrofonów gmerał przed momentem przy jej, drugi – przy moich plecach.
Nadal co prawda nie wiem, która z nas jest wyższa, wiem za to, która chudsza … i która smutniejsza …


Później pognałam do radia.
Jest się z prowincji, więc się odbębnia maksimum przy okazji jednej wizyty w stolycy.

klik

W centralnym punkcie monologu do dużego żółtego mikrofonu zdałam sobie sprawę, że – pal licho walizkę, ale … - zostawiłam w hallu torebkę.
O, gamoniu, będzie Hitchcock.
Dalej, dalej, prędzej, prędzej, kończmy już szybciej tę mękę.

Na koniec, przez dziury i korki popędziłam taksówką do Agory.
Tu linka nie będzie, a przynajmniej – nie w tej chwili.

***

A co było dalej – to najlepiej wiedzą Sztuczne Fiołki.

Powrót do realiów, do tu i teraz, do „mama, a on/ona/ono/oni/ktokolwiek mnie bije!”.

Dobranoc, pamiętniczku.