2.161

Moje fantastyczne wydawnictwo, Świat Książki wydało wczoraj po południu oficjalny komunikat o sfinalizowaniu transakcji sprzedaży. Nowym właścicielem marki „ŚK” jest wydawnictwo Bukowy Las z Wrocławia - pod warunkiem pozytywnego ustosunkowania się do sprawy przez prezeskę UOKiK.

Cieszę się, że pacjent będzie żył (a zdawało się, że jest już terminalny), chociaż to jednak w jakiejś mierze gorzka radość. To co było i się działo przy okazji powstawania „Projektu: Matka” już se (raczej) ne vrati.


-----------------------------------------


Tymczasem na innym kanale nadawania, na channelu 007.blogasek, na internetowej częstotliwości emisji od kilku dni noszę w głowie notkę o myśleniu obrazami. Sprowokował mnie fejsbuńcz, na fejsbuńczu posty z obrazkami zasadniczo mają znacznie więcej amatorów, niż posty z tekstami. Mnie obrazki też, owszem, ruszają, ale znacznie bardziej ruszają mnie słowa, w ogóle, mam wrażenie, że myśląc – nawet bez słów - i tak myślę słowami, ciągami liter, a nie żadną kompozycją wizualną. Wewnętrznie poruszam się w gąszczu wyrazów, a nie między zdjęciami.

Z wyjątkami.


Pierwszy obraz. Reportaż o projekcie Karoliny Jonderko.
Trafiłam na te zdjęcia już jakiś czas temu i mnie ugodziły centralnie, w splot słoneczny, w głowę oraz w serce, rzecz jasna. Zdjęcia Autorki – jednocześnie przezroczystej i neutralnej i obezwładniająco wyrazistej w swoim przejmującym smutku – w ubraniach zmarłej mamy. Dziewczyna stoi wyprostowana pod brzydką ścianą, ma twarz bez mimiki a nieforemne ubrania zwisają z niej niedopasowane, nieładne suknie, które przeżyły właścicielkę jak u Szymborskiej, wygrały wyścig z tą, do której należały.
Mama nie kupowała ubrań, mówi Jonderko, te które nosiła, dostawała zza granicy, z darów.
Wspomnienie mamy kozaków, które schły pod kuchennym kaloryferem.
Zdjęcie kąta pokoju mamy, nieprzytulne miejsce do spania.
Jasny włos zmarłej na płaszczu.
W tych okruchach jest cała opowieść o kobiecie, która przeżyła swój czas krzątając się, troszcząc się i zabiegając o drobne sprawy, a o sobie nie myślała tak bardzo, że nawet elementarna troska o wygląd wydawała jej się nadmiarem.


Drugi obraz. Perfekcyjna pani domu na prezentacji wiosennej ramówki swojej stacji.
Jest tak idealna, że nawet kosmki jelit jej, jak mniemam, harmonijnie fluktuują, trawi w kwiatki, poci się chanel, siusia rzadko i z orzeźwiającym zapachem.
Żyje w świecie poza klimatem, nie dotyczy jej szaruga, śnieg, minus pięć i podobne banały, pomyka w każdych warunkach w kiecy bez rękawów, ma zawsze opalone, gładkie nogi i je demonstruje bez rajstop, w szpilach bez palców.
Jest poza czasem, poza porą roku, poza prozaicznymi uwarunkowaniami realiów, ponad siwym włosem i ponad zmarszczką. Panuje nad materią, a to wymaga powagi, nie puszcza oczka „słuchajcie, ten kostium to tylko dla jaj, umówmy się, to raczej nie może być prawda”. Nie, ona jest kłamliwą prawdą o swojej perfekcyjnej opowieści o sobie, która nie jest prawdą. Śmiertelnie poważna w żenującej inscenizacji „mam pod kontrolą nawet własne idealne mitochondria”.
Buaaa.


Symptomatyczne dwa bieguny kobiecości.
Cóż, ruszyły mnie te obrazki.