2.162

… i oto ukułam sobie – krzątając się z chochlą po kuchni - koncept dwubiegunowy, w którym po jednej stronie „modelu kobiecości” się kiwa archetypiczna Barbie (ma anoreksję, ledwo stoi), uśmiecha się zachęcająco i wyciąga swoje idealne macki tuningowane botoksem, a na drugim ekstremum dogorywa paradygmat Matki Polki, poświęconej na ołtarzach codziennej krzątaniny przez obyczaj, tradycję i oczekiwania społeczne oraz własne mechanizmy (bez)bronne.

I cóż, napisałam to tak, jakby to było śmieszne. Zabawne i lekkie. A chyba jednak nie jest takie.

[wychodzę z kuchni, zasiadam za biurkiem]


Jako że media mi ostatnio dorobiły gębę indywiduum, któremu (której?) macierzyństwo zdefiniowało wszystko (łącznie pewnie z rozmiarem buta), poczuwam się, żeby do kości wejść w rolę i przy piątkowym wieczorze dokonać wnikliwej egzegezy adekwatnych zagadnień na podstawie dostępnych źródeł.

[pióro ze złotą stalówką intrygująco skrzypi, ślizgając się po arkuszach bibuły]


W środowej „Polityce” - artykuł Joanny Cieśli „Cisza nad łóżeczkiem”.
Już sama zajawka tekstu zainicjowała fejsbukową dyskusję.
„Nie kocham swojego dziecka” jako „jedno z najsilniejszych tabu”.
Czytam i w pierwszym odruchu myślę, że są różne dysfunkcje, Hannibal Lecter, Bruce Wayne i Jack Napier, znowu schodzę na asocjacje raczej swawolne.
A sprawa jest poważna.
I o dziwo ma związek z figurą kobiety-lalki i z archetypem Matki Polki.

[przy pisaniu kompulsywnie piję czarną kawę, na kubek - cztery łyżeczki cukru i przypalam papierosa od papierosa. ekstramocne]


Joanna Cieśla pisze, że „miłość do dzieci łatwiej przychodzi kobietom, które mają spójny obraz własnej matki”. Spójny – a więc taki na przykład, że matka wspierała dziecko, chociaż bywała nieznośna. „Matka Polka”, która nie ma wad nie jest wiarygodnym punktem odniesienia dla własnych macierzyńskich odczuć.
Cóż, przeczuwałam, że w „Matce Polce” czai się zuo.
I podoba mi się koncept, że chorobliwe wczuwanie się w „Matkę Polkę” skazuje na szarpanie się między absolutnym poświęceniem dla rodziny a pomysłem, żeby to wszystko (wy)rzucić (przez okno, jeżeli się trzymać pomysłu, jaki mają na mnie pasma telewizji śniadaniowej).

[zanoszę się suchym kaszlem nad w części zapisaną bibułą, zgrabiałymi palcami przegarniam włosy posiwiałe na skroniach]


A Joanna Cieśla w „Polityce” konkluduje, że na rozwój więzi z dzieckiem - poza stanem psychicznym matki - ma wpływ „społeczny klimat, temperatura otoczenia”.
Popieram. Interesujące!
Prawda sprzed wieków, że do wychowania dziecka jest potrzebna cała wioska okazuje się mieć szereg solidnych podstaw.
Matka skazana wyłącznie na siebie (i dziecko), jedyna dorosła we własnych czterech ścianach musi zwariować.
Tzn. ok, nie musi. Ale może jej być zwyczajnie trudno. Bardzo trudno, nie do udźwignięcia.

I tu się pojawia fenomenalne spoiwo między Barbie a Matką Polką.

„Kobieca samotność zaczyna się jednak jeszcze przed przyjściem dziecka na świat, jeszcze zanim dziewczynka stanie się kobietą – zauważa Monika Płatek. – Co te młode dziewczyny wiedzą o sobie? Jak kształtuje się ich poczucie własnej wartości? «Musisz być coraz szczuplejsza, coraz ładniej wyglądać » (…) słyszą. (..) Młode kobiety wciąż wzrastają w atmosferze restrykcji, wymagań i w emocjonalnym chłodzie”.

[źródło: Polityka Nr 7 (2895) z 13 lutego 2013]

Co należało dowieść.






Tak, ten tekst to wygłup.
Ale jedynie w połowie.






Zgadnijcie, w której.