2.159

Kiedy siedziałyśmy z dwiema moimi warszawskimi kumami nad wspólnym trójkątem sernika [to ten fragment przedwczorajszej notki, w którym bruneta odmawia konsumpcji, powołując się na nerwozy w przełyku], więc kiedy kolektywnie nakłuwałyśmy wspólne ciacho [to brzmi!], doszłyśmy – ONE doszły - do wniosku, że matki się dzielą na ucieczkowe i dobiegające.
Abstrahując, rzecz jasna, od podziału na butelkowe i karmiące piersią ;)))

Ucieczkowe żyją pełnią życia, kiedy tylko opchną dziecko/dzieci dziadkom na dwa tygodnie zimowego wyjazdu do Bergen [albo do Kielc].

Dobiegające celują w najbliższy pociąg z miasta A do miasta B, byle zdążyć na wieczorne mycie mlecznych zębów.

Ucieczkowe MUSZĄ pojechać z kumpelami do spa na cały weekend. Muszą – inaczej pękną. I to poważnie, bez lipy.

Dobiegające jadą poza dom na sobotę i niedzielę i biorą ze sobą dzieci, bo bym się zanudziła przez dwa dni, ileż można wysiadywać w saunie albo się moczyć solo w basenie?

A absolutnie fenomenalną konkluzją z tej wyliczanki jest myśl, że z podziału na ucieczkowe i dobiegające nic w istocie nie wynika. Żadne łatwe klasyfikacje na matki „kochające” i na „wyrodne”, w ogóle, żadna macierzyńska typologia nie ma się do tego nijak. Jesteśmy różne, ale wszystkie dziko zakochane w swoich dzieciach. I chcące dla nich najlepiej (ale dla siebie też).


W ogóle, od czasu dyskusji o związkach partnerskich i wielokierunkowych przemyśleń na temat tego, ile jest pożytku z różnorodności zaczynam pełną piersią (i pogrubioną czcionką) doceniać macierzyńskie różnice.



-------------------------------------------


A wracając na ziemię, to takie miałam wczoraj przydarzenie …
Pla pla, poplotkujmy sobie jak kumpele nad sernikiem.

Silny nadal nie znosi przedszkola.
Rano otwiera oczy do połowy i z pół-snu pyta:
- Mama, a dzie ja ide?
Lulu lulu.
- A jak myślisz? – szepcę [najsłodszym, najbardziej aksamitnym z głosików].
Silny przysypia, cuci się.
- Aje nie idem ja do pedszkoja?
Nie no, skąd. Będziesz na mnie czekał cały dzień w poczekalni Dworca Głównego.

Żeby więc osłodzić i zminimalizować stres i przyspieszyć proces wychodzenia chwytam się niepedagogicznych środków typu obietnica parówki po drodze, obietnica „bączusia” [z różanym nadzieniem], obietnica cukierków w papierowym ruloniku. Silny kupuje moją metodę albo jej nie kupuje, nie ma prawidła, wczoraj kupił, więc nabyłam cukierki, które – nienaruszone – zakisiliśmy rano w przedszkolnej szafce. Miały czekać na delikwenta do końca dnia, niemoralna premia za przetrwanie w przybytku.

Po południu Silny się rzucił do szafki, sprawnymi palcami wygrzebał słodki upominek, zważył rulonik w dłoniach i powąchał zawartość przez papierek. Zaciągnął się wręcz.
- Mm!
Zakładaliśmy spodnie i buty i prawy rękaw kurtki i lewy, długie minuty rytuału wychodzenia z przedszkola, a Silny nieustannie (i niewerbalnie) się zachwycał rozkoszą posiadania kompletnego opakowania cukierków. Żonglował nim, smyrał po kolorowych literach nadruku i przerzucał z ręki do ręki.

- … się z Silnym podzielić … - dobiegło zza moich pleców. – TATA, JA SIĘ CHCE Z SILNYM PODZIELIĆ! – jęknął młody mężczyzna z grupy maluchów. – PODZIELIĆ SIĘ CUKIEJKIEM!!!
Bez wątpienia, młody człowiek nabrał chrapki na zawartość rulonu. Potężnej, nieprzezwyciężonej chęci.

Wypowiedzi młodzieńca szły w crescendo, każda kolejna się coraz bardziej zbliżała w tonacji do krzyku, a ich wymowa była jednoznaczna – CHCĘ DOSTAĆ CUKIERKA Z PACZKI SILNEGO! NATYCHMIAST!
- Podziel się, mały – szepnęłam na ucho Silnemu.
Podziel się, kolega ma ochotę, tobie nie ubędzie, a jemu będzie przyjemnie, podziel się, tobie też byłoby miło, gdyby się kolega z tobą podzielił.
- Nie!
No dalej, podziel się, jeden cukierek to przecież niewiele, kolega ma wielką ochotę, zobacz jak krzyczy, chyba nie chcesz, żeby tu nam płakał o cukierka, no dalej, podziel się, sprawisz mi przyjemność, tobie też będzie miło, kiedy ci kolega podziękuje ... (… ZA TEGO WHRRR! CUKIERKA!!!)

- NIE!

Silny zaplótł dłonie na piersiach (kamuflując przy okazji opakowanie słodyczy w zagięciach swetra) i przybrał nieprzejednany wyraz twarzy.
- Mama, aje to jest Kacpej – rzekł. – On mi skoczył na pjecy. MU NIE DAM!

Zdarzenie ze skokiem na plecy – dość dramatyczne i niewątpliwie dla Silnego bolesne – miało miejsce w październiku.
Cóż, nie wybaczamy zbyt szybko …

Ale nie miałam już siły dalej nalegać na „podzielenie się”.

A kiedyś przecież poszłabym w zaparte – dzielisz się i tyle.

Teraz natomiast myślę, że w porównywalnych okolicznościach i ja nie miałabym ochoty „się dzielić” [chociaż oczywiście w świecie dorosłych pewnie bym się ostatecznie „podzieliła”, łyknąwszy wcześniej niezaleczony resentyment].

Jestem coraz mniej mądra, mniej przekonana o „jednej racji” w wychowaniu dzieci.

Spojrzałam na ojca Kacpra wymownie nad głowami naszych niewielkich synów.
Nic się nie da zrobić, mówił mój wzrok i bezradne wzruszenie rąk.
Nic to, niewerbalnie odpowiadał wzrok Kacprowego rodziciela, nic to nic to.

Nie mamy wpływu na spontaniczne reakcje naszych dzieci.
Możemy siłą przeprowadzić własną wersję. Możemy przyjąć, że dzieci mają prawo do własnego punktu widzenia.


-------------------------------------------


A z moim świeżo nabytym parciem na szkło nie może się obyć na koniec bez linka.
Efekt pełnej energii rozmowy z Karoliną Stępniewską wisi od dzisiaj na e-dziecku.

 klik