2.166

Prasowałam dziecięce ubrania, jak to w sobotę rano, w kuchni gotowały się jajka nastawione przez Ojca dzieciom [pognał już do okolicznych składów po pieczywo i nabiał] i bulgotała woda w czajniku, a w dużym pokoju wył telewizor.
Wyprasowane ubrania dają iluzję uporządkowanego świata. Czy jakoś tak.
Mam tę maksymę - godną Paulo Coelho - wyhaftowaną nad bieliźniarką. Mam ją wydziaraną na sercu, wypaloną na przedramieniu, na pośladku, wszędzie ją mam. Obkułam ją na pamięć. Żeby łagodnie odpalić baterie w weekendowy ranek potrzebuję jakiegoś nieabsorbującego działania [nie mogę rano leżeć w łóżku, jak lepsza połowa świata, bo leżąc staję się (nie)ruchomym celem inwazji nielatów]. W półśnie prasuję zatem o poranku, symulując funkcjonowanie.

I ubiegłej soboty też prasowałam rano.
Kiedy minęły te dni, że dzisiaj jest już czwartek.
- Mamo! Mamo! – Erna wbiegła po schodach z furkotem warkoczy i z zawadiackim stukaniem bosymi stopami. – Mamo, a ta Ewagotuje pisze książki o gotowaniu!
Ewagotuje jest Erninym ideałem. Erna czujnym okiem śledzi każdą aktywność Ewygotuje nad telewizyjnym garnkiem. Miesza z Ewągotuje sałatki. Wzdycha z emfazą, kiedy Ewagotuje przypala na telewizyjnych patelniach oliwę albo masło.
- Eee. – wykrzywiłam się.
Erna zmierzyła mnie z niesmakiem.
- Ale ty lubisz książki. – rzekła.
- Jasne. Z tym że nie kucharskie.
- Przynajmniej byś nam ugotowała coś pysznego. – Erna wypaliła z wyrzutem i z sugestywnym wzruszeniem ramionami.
Zawrzałam. Jak to? ALE JAK TO???
- Przecież ja wam codziennie gotuję przepyszne obiady!
Uha uha.
- Ale coś innego byś mogła ugotować, - Erna ciągnęła swoją listę zażaleń – mamo. Mam dość ciągle tych samych potraw!

Trzeba by całej wioski, żeby wyhodować taką zgraję nielatów.




Zastanawiałam się [przez miniony tydzień, który mi niepostrzeżenie gdzieś wpadł, zapewne w przestrzeń między (super)strunami, w nicość między korkiem, kuchnią a odrabianiem szkolnych zadań], a więc się zastanawiałam, po co mi owa utopia rodzinnej sielanki, o której pisałam w 2.165. Dlaczego się raz po raz karmię wizją jazdy na holenderskiej damce przez czyste, uporządkowane miasto, skoro przecież wiem – czacha nadal działa - że ścieżką wzdłuż gazonów, którą jedzie ojciec z reklamy nie da się płynnie przejechać na żadnej damce, bo najpierw trzeba by wtaszczyć rower schodami.
I się nieźle zmachać.

Możliwe, że utopijna wizja motywuje do działania. Możliwe, że nieracjonalna obietnica lepszego świata stanowi jakiś napęd.
Możliwe, cha!

… i tak się rozpływałam wewnętrznie nad niegdysiejszym darciem pierza w kobiecym gronie i nad wspierającą wymianą doświadczeń, kiedy to – o matko! – idealna wioska asystująca przy hodowli zgrai moich nielatów wykrzywiła nagle mordę i się stała koszmarną osadą z „Malowanego ptaka”, gdzie się na dziecko zasadza z widłami. Albo ze skórzanym pasem.

Więc powiedzmy, że mi poniekąd przeszła teoria, że rodzina nuklearna nijak się nie ma do wspólnoty z dawnych czasów ;)


Acz pozostaje potrzeba wsparcia.

W ostatnim „Przekroju” jest znakomity artykuł o Kosmitku Jo!, przybyszu z planety T21. Nigdy nie czytałam tak zrobionego tekstu o dziecku z zespołem Downa, generalnie – chyba nikt do tej pory nie pisał w ten sposób o odmienności spowodowanej chorobą albo wadą genetyczną. Tu chyba nawet nie chodzi o to, że materiał nie jest infantylny, ani nastawiony na łzawe współczucie dla ludzi, których dotknęło to i owo i tak dalej. Urzekł mnie szacunek dla kosmity Jonatana. I wiara jego rodziców w potencjał chłopca z obcej planety.
Jo! jest inny, bardzo inny, ale to nie powód do użalania.
Szacun dla jego mamy i taty.



Mówi Mama Jonatana:
„Żeby odzyskać siły, musiałam sobie powtarzać: to jest moje dziecko, ale to nie jestem ja. Ono się urodziło i ma wadę genetyczną, ale ja nie mam i będę nadal normalnie żyć”.

Po ekstrakcji „i ma wadę genetyczną …” ta myśl się nadaje dla każdej matki.
To jest moje dziecko, ale to nie jestem ja. Będę normalnie żyć.
Mocno wspierająca konstatacja.