2.167

Dwa tygodnie temu rozmawiałam z Natalią Mazur z lokalnej „Wyborczej” o „Projekcie: Matka”. Rozmowa zeszła rzecz jasna na „wózkowe”, nie od biedy noszę logo „wózkowych” w klapie. No i jako aktywistka zza piaskownicy i działaczka spod trzepaka rzuciłam w którymś momencie wywiadu grubym i wywrotowym porównaniem, że skoro pojawiają się postulaty, żeby w lokalach gastronomicznych wydzielać strefy wolne od dzieci i od ich biegania, to sugeruję wydzielać tamże strefy wolne od wulgarnych i nietrzeźwych trzydziestolatków (strefy wolne od głupio plotkujących paniuś, strefy wolne od miziających się a niepełnoletnich zakochanych, strefy wolne w ogóle od wszystkiego i od wszystkich, należy utworzyć w lokalach czyste strefy zen, przestrzeń wyjałowioną, wygłuszoną i wysterylizowaną i wpuszczać tam wyłącznie przedstawicieli rasy panów).

To było jedno zdanie wśród wielu zdań, nie najbardziej nośne moim zdaniem, ale nagle i niespodziewanie wywołało budzącą grozę dyskusję na twarzoksiążce.

Patrzę i nie wierzę. To znaczy – wierzę, ale drżę (w słusznej trwodze). Ał.
Że można z całą powagą prowadzić dysputę o słuszności stref wolnych od dziecięcych smarków i rodzicielskiego szczebiotania.
Że grodzenie wspólnej przestrzeni publicznej może się komuś wydawać emanacją swobód obywatelskich i generalnie – realizacją postulatu wolności jednostki.

To się w ogóle nieźle wpisuje w dyskusję o tolerancji w państwie nadwiślańskim.
W rozmowy o tych przedziwnych związkach partnerskich i tak dalej.
Pewien zasłużony dla historii noblista odsyła homoseksualistów do ostatniej ławki w sejmie, a najlepiej w ogóle za ścianę. Niech mu się nie pchają na wizję i niech mu nie uchybiają swoją gorszącą odmiennością.
Użytkownicy fejsbuka nie chcą oglądać w knajpach bachorów i uważają, że mają do tego prawo.



W wywiadzie dla „Wyborczej” zadałam retoryczne pytanie o to, dlaczego się tu, w tym kraju nie tolerujemy nawzajem w przestrzeni publicznej. Skąd ten wdrukowany w polskie geny totalitaryzm (albo tęsknota za nim). Nie znam odpowiedzi, ale sam fakt, że je sobie zadaję mnie smuci.


Wracając do knajp.
Jesteśmy użytkownikami - my, rodzice oraz one, nasze nielaty. Korzystamy z przybytków zbiorowego żywienia na tyle często i w tylu różnych miejscach na terenie kraju, żeby mieć miarodajne obserwacje.
Nigdy nie byłam świadkiem przewijania dziecka na restauracyjnym stole. Żadne cudze dziecko nie ściągnęło mi dotąd ziemniaków z talerza ani nie wytarło brudnych rąk w moje ubranie.
A cudze, biegające po knajpkach dzieci jakoś mnie nie ruszają. Tak, jak nie ruszają mnie głośno chichoczące damy za sąsiednim stołem albo bekający pan przy barze. Ok, chciałoby się więcej kultury, ale skoro mama nie wychowała …
Słowem, problem ewentualnej uciążliwości dzieci w kawiarniach i restauracjach wydaje mi się raczej wydumany.

Za to brak tolerancji nie jest wydumany.

Grodzenie się jest na czasie. Rosną płoty wokół strzeżonych osiedli, niech obcy nie łażą.
Bachory wydają wysokotonowe dźwięki? Mamuśki wywalają cyce, żeby dokarmić ssaka?
Odgrodzić je - regulacją prawną.

Doskonałe.
Kto następny w kolejce za płot? Inwalidzi, bo skrzypią wózkami? Staruszkowie, bo się ich nie ima fotoszop? Łysi? Grubi? Spoceni? Pryszczaci?
Wszyscy won. Przestrzeń publiczna ma być fotorelacją z Vivy albo Gali.

***

A na koniec – uwaga! uwaga!
Dzięki życzliwości Świata Książki mam masę „Projektów: Matka” do rozdania. Mogą być – na życzenie – z indywidualnymi dedykacjami. Nie mogę ich rozlosować (zresztą – nawet bym nie chciała), żeby nie podpaść pod restrykcje z ustawy o grach hazardowych ;), przez kolejne tygodnie będzie więc tu konkurs za konkursem z monotonnymi nagrodami.

Dzisiaj pierwszy.
Pięć zdań o getcie restauracyjnym. Jesteście przeciw czy za?
Autor(ka) pięciu zdań, które mnie powalą dostanie wiadomo co ;)
Termin – środa, 6 marca, godzina 20:00 czasu blogspot.
Wpisy w komentarzach, tylko zalogowani użytkownicy, żeby nie rozstrzygać wątpliwości co do tożsamości anonimów.




Macie może pomysły na kolejne odsłony turnieju?