2.169

Wiosna trwała siedem dni i wyparowała, nawet się nie zdążyłam zachwycić na blogasku fenomenalnym miodowym światłem z samego rana przez okno i na przestrzał firanki ani pięcioma stopniami po dodatniej stronie podziałki, bo już - ziuuu, wróciła zwykła pora roku, śnieg, mróz i pułap chmur tuż nad głowami.
Jak się nazywa sezon skomponowany z chłodu, ciemności, wilgoci i wiatru?
Normalny?

Już nigdy nie będzie (takiego) lata.


Bohater pewnej kreskówki, uwielbianej przez nielaty, wzdryga, wysłuchawszy monologu półgłówka-żyrafy, pingwinimi skrzydłami.
- Głupota to tylko lukier na tym torcie z szaleństwa. - rzecze.
I ten bon mot opisuje liczne stany, które się dzieją, jak raz, w moich realiach.
Pudding z szaleństwa lukrowany absurdami.


Pewne lokalne medium poprosiło mnie o wypowiedź na temat sytuacji rodzin wielodzietnych w naszym mieście.
Przetarłam monitor suchą szmatką. Mail nie znikał, trwał w „odebranych”.
Oto potęga ukrytych aspiracji. Stałam się twarzą patologii, zupełnie się o to nie starając.
- Sytuacja rodzin wielodzietnych w naszym mieście jest zła, - winnam rzec, odklejając peta od wargi i kiepując go w zakrętce od musztardy. - Stary, polej no panom.
Ojciec dzieciom – didaskalia – rozlałby w tym miejscu mego monologu tanią wódeczkę do szczerbatych szklanek.
- Więc co to ja mówiłam? – tu poprawiam przybrudzony szlafrok i niezgrabnie maskuję poszarzałymi połami wydatną ciążę, powiedzmy, szesnastą. – Ognia macie?
Schylam się po „ognia” i wypuszczam papilota gęsto nadzianego włosami wprost do szklanki pana redaktora.
- Mama! Mama! – wrzasnęłaby gromada dzieci nie dbając o spójna tonację.
- Kazimierzu! Tereso! Dżesiko! Brajanie! Interwał! – po czym się zwracam do radia/telewizji i prasy: - To o czym żeśmy gadali?
Czknięcie.
Klaps.

Jestem jak najdalsza od tego, żeby szydzić z ciężkiej sytuacji materialnej rodzin wielodzietnych. Ale nie mam żadnych innych, niż socjalne asocjacji z „sytuacją rodzin wielodzietnych”. Nie wiem, czego mogłabym oczekiwać od miasta jako liderka „rodziny wielodzietnej”, więc brak mi skojarzeń.
Chciałabym, żeby bilety rodzinne do muzeów, na basen, na wystawę przewidywały szerszy team, niż 2+2.
Chciałabym móc bez wysiłku znaleźć ofertę wakacyjno-hotelową dla 5 osób. Nie, nie w dwóch odrębnych pokojach. Tak, ze zniżkami typu „dziecko gratis”.
- I żadnych więcej życzeń? – pyta złota rybka.
Żadnych.

Resztą się zajmę sama.

***

Sama też musiałam, Drodzy Państwo, rozstrzygnąć konkurs numer dwa.
[chociaż ten „mus” był przyjemnością czytania Waszych kawałków o rodzicielskiej (r)ewolucji, fajnie prawicie, Panowie i Panie!].
W turnieju łeb w łeb szli:
- monika mimo-za
- Maryjan Stary
- AquaJaAqua (chociaż wypadku AquaJaAqua moje zawodowe oko miało problem z głosem anonimowym, niezgodnym z założeniami ;)) ).

Tak czy inaczej, po wnikliwej analizie, egzegezie, syntezie i tak dalej, odrzucając na bok szowinizmy, anachronizmy, leninizmy i inne takie zdecydowałam się oddać głos na monikę mimo-za aka monikę mimo-zę, którą proszę o przesłanie na firmowego maila namiarów adresowych oraz ewentualnych preferencji co do dedykacji.
Gratulacje!


A teraz konkurs numer trzy.
(wiem, to się robi obciachowe, ale niestety mam jeszcze pięć książek do rozdania).
Więc konkurs numer trzy skierowany do dzietnych i bezdzietnych - pięć zdań na temat: „Weekend = pijaństwo, lenistwo, sprzątanie czy może - armagedon, bo znowu zima i nie da rady wywalić nielatów na plac zabaw.”
Czas – do niedzieli, 10 marca, godz. 20:00.
Głosowanie na ulubionego kandydata – na dotychczasowych zasadach, do niedzieli, 10 marca, godz. 22:00.


Dobranoc!


-------------------------------------------------------------------------

Zawiesiłam się, Państwo wybaczą.
Konkurs nr 3 wygrywa oczywiście Alcydło Kr., absolutnie brawurowym weekendowym poematem.
Gratulacje!