2.171

Duża postać ze zdjęcia na górze bloga postała, jak stała dwa lata i nareszcie ruszyła dziarskim krokiem na wschód, brzegiem morza do Kaliningradu, w śniegu po nogawki.

Nielaty mi urosły przez ostatnie dwa lata, przyznacie?


--------------------------------------------------------------------



Kolejny fenomenalny grudniowy dzień w środku marca.
Złote promyki słońca swawolnie migoczą, błyskają w śnieżnych zaspach.
Silny się zwija na posłaniu.
- Mamusiu, zakjenć okno! – rzecze i mruży niedospane oko. Szuka cienia w poduszkach, w kołdrze, w prześcieradłach.
Nie łam się synku, niełamsie.
Słoneczko zaraz zajdzie. Śnieżku znowu napada. Synku, syneczku, luli-laj.

Śnieżek śnieży, śnieżek pada, już nam bieluchny śnieżuś całkiem zasypał bramę, rośnie śnieżna zaspa pod frontową ścianą, zaraz zasypie ścieżkę, zasypie schody, okno, drzwi, płot i garaż. Figlarny marcowy śnieżek po kawałku nas wchłania.

Nie widać już amatorów lepienia bałwanów, żaden nieletni głosik nie postuluje wystawienia przed dom sanek.
Szuru-buru, śnieżku, luli-laj.

Jeszcze kilka dni grudnia w marcu i mi ostatecznie odwali.
(Śmieję się w kułak, że miałam z dwa tygodnie temu taki plan, żeby kupić nielatom buty na wiosnę. Na wiosnę? Jaką wiosnę, pani. Zaraz maj, w maju ze trzy albo cztery gorące dni lata, a później to już listopad, więc się wiosennych butów w tym roku w gruncie rzeczy chyba nie opłaca).


… i tak to podjeżdżamy z Silnym pod jednostkę edukacji, ślizgamy się na zimowym ogumieniu w zabawnych kontredansach, a to ziuuu w lewo, a to fruuu w prawo, wprost na zaparkowane samochody, bo lekko przyhamowałam, a ścieżyna do przedszkola wcale nie odśnieżona, po co odśnieżać, skoro zaraz napada, trasa jak z „Królowej Śniegu”, jak tor zjazdowy dla bobslejów, rzetelnie wyślizgany.
- Mamo, - mówi Silny, głos mu się łamie – aje chiba dzisiaj bendzie płacz …
- Myślisz, że będzie dzisiaj płacz, kochanie?

Parkuję, wysiadam, zapadam się w zaspę po kraniec kozaka, gramolę się z zaspy, wyciągam Silnego ze śmieciarki, a nogi mi się rozjeżdżają na zlodowaciałej nawierzchni ulicy pierwszej kategorii zimowego nieodśnieżania.
- Myślisz, że będziesz płakał? – ćwierkam w migdałowe uszko przedszkolaka.

Bo ja będę płakała, będę wyła, jeżeli zaraz! natychmiast! już! nie przestanie padać.
- Ehe. – mówi Silny.
Wchodzi do przedszkola, wchodzi do szatni, wchodzi do sali.
O dziwo, nie płacze.

Więc wychodzę z przedszkola, na chodnik, za bramę i się rozjeżdżam na bielusim śnieżku w przezabawnym marcowym lodowatym pas. 

Bam.
Kolaps, histeria, odtajcie natychmiast ten śnieg, bo za siebie nie odpowiadam.

***

Trochę mi się nie udał ostatni konkurs (co prawda po raz kolejny się zawiesiłam w międzyczasie, ale z braku głosów ten konkurs jednak mi wygląda na nieważny).

Absolutnie rozumiem Wasze zmęczenie materiału, ale kwestia polega na tym, że mam jeszcze cztery książki do rozdania, więc proszę, błagam i tak dalej.
Jest sporo ciekawych komentarzy pod 2.170, proszę, wybierzcie demokratycznie zwyciężczynię /zwycięzcę, byłoby jednak nie fair, gdybym nagle zmieniła zasady.

Głosowanie pod 2.170, powiedzmy, do jutra, 20 marca, godz. 22:00.

A później nowy konkurs i już będę sama wyłaniać, otoczona komisją z nielatów ;)