2.170

Śnieg padał przez całą noc.
Kiedy o pierwszej nad ranem się schylałam nad umywalką i manewrowałam szczotką do włosów/ do zębów, drobne twarde grudki wybijały staccata na szybie dachowej.
Klikc.
Klikc. Klikc.
- Merde. – pomyśla …
- Merde! – syknął Ojciec dzieciom o zaśnieżonym świcie. – Nie licz, że nadal będę wyrzucał plastiki do recyklingu ...
Globalne ocieplenie to brednie.


- Całe szczenście, że nasza mama nie jest gojumem! – zachichotał Silny na tylnym siedzeniu.
Tkwiliśmy już drugą godzinę w korku na kawałku, który zwykle przejeżdżamy przez kwadrans. Omówiliśmy wszystkie ostatnio obejrzane filmy i wszystkie rozegrane gry.
Minęło pół minuty i Silny zmienił dyskurs:
- Mama! Siku! – zawył. – Mama, siku mi się chce! Siii-kuu!
Na lewym pasie dwupasmowego zatoru. Przy minus pięć i po kolana na poboczach śniegu.
Marzec, wiosna, siku.
Psii. Psii.


Nie poszłam na manifę.
W piątek po siedemnastej jechałam z nieletnimi z placówek do domu i ze składników dostępnych w lodówce tudzież w siatach na siedzeniu pasażera montowałam menu na pożywny obiadek.
Podobnie zresztą w poniedziałek, we wtorek, w środę i w czwartek. Wczoraj, jutro i dzisiaj. Nie poszłam na manifę, bo każda demonstracja, czegokolwiek, nawet najsłuszniejszy protest zawsze przegra - w realiach, w których działam - z koniecznością pożywnego posiłku dla dzieci. Z czytaniem na dobranoc. Z odrabianiem lekcji.
Jest w tym dość banalna odpowiedź na pytanie, dlaczego kobiety słabo uczestniczą w polityce. Polityka przegrywa z prozą życia. I już. To jest dość bezdyskusyjne (bo ktoś się musi krzątać) i totalnie się nie wpisuje w radykalny feminizm. Dziwne, ale nie mam z tego wyrzutów sumienia.
Ktoś musi zrobić ludzi z moich dzieci i ten ktoś to ja. O.
Chociaż, oczywiście, z polityki są wielkie rzeczy, a z codziennej krzątaniny zostaje niewiele trwałego. Nic. Poza poczuciem, że jest jednak w tym jakiś sens.
(chociaż być może, nie wykluczam, go nie ma)


- Mama, - Silny łypie na mnie ze swojego metra osiem czy sześć. Schodzę do jego poziomu. – Mama, a w pedśkoju nie pozwajają dłubać, - rzecze i od razu demonstruje, czego – kiedy jest twajdy smajk.
Cóż za dyskomfort, dziecko.
Bleee.




Jakiś czas temu czytałam wykład z Barbarą Kurdycką, mistrEM nauki i szkolnictwa wyższego. Cytat:

Agata Kondzińska, Aleksandra Pezda: Możemy do pani mówić "ministro"?

Barbara Kudrycka: Wolę minister.

Nie podobają się pani żeńskie końcówki? Przecież wprowadziła pani parytet w radach uczelni.

- Nie podoba mi się to słowo, podobnie jak "profesorko" czy "sędzino". Jeszcze nie czas, by używać żeńskich końcówek, ciągle brzmią niepoważnie. Kobiety w polityce czy nauce muszą być lepsze od mężczyzn, żeby osiągnąć ten sam status. Jeśli ten status będziemy zaznaczać poprzez końcówki, zdeprecjonujemy te osiągnięcia.

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,76842,13490252,Prof__Kudrycka__Krzyz_w_Sejmie_latwiej_powiesic__niz.html#ixzz2N577z1IH



Tak mnie uderzył ten nieracjonalny pogląd pani minister, że nie doczytałam artykułu.
Zasępiłam się i trwam w odrętwieniu.
Rozmyślam.
„Kobiety (…) muszą być lepsze od mężczyzn, żeby osiągnąć ten sam status. Jeśli ten status będziemy zaznaczać poprzez końcówki, zdeprecjonujemy te osiągnięcia.”
Po pierwsze – nie widzę implikacji. Im bardziej patrzę, tym mniej w tym dostrzegam logiki. Nie znajduję żadnych poza-emocjonalnych podstaw, żeby twierdzić, że żeńskie końcówki „deprecjonują osiągnięcia”. Co ma końcówka (forma) do osiągnięcia (efektu działań i wysiłków)?

Po drugie i najważniejsze – dlaczego (i jak?) kobiety muszą być lepsze od mężczyzn?
Jak wygląda kobieta „lepsza od mężczyzny”, w czym się przejawia jej lepszość?
Cóż to w ogóle za zawody? Jakie są kryteria? No i kim jest sędzia? Mężczyzną? Kobietą?
Oczywiście moja rewelacyjna czujność szepce mi za uchem, że nie czuję tematu, bo nie „osiągnęłam statusu”. Na co jednak moja galopująca empatia ripostuje, że prawdopodobnie potrafię się wczuć w sytuację, że hipotetycznie … et caetera.

Wkurza mnie konstrukcja mentalna „kobiety lepszej od mężczyzny” (w drugą stronę też mnie wkurza, co oczywiste).

Mam dość mętne wrażenie, że co do zasady sukces i mierzalne osiągnięcia są dość nieokreślonym amalgamatem szczęścia, talentu, zbiegu okoliczności, pracy, przypadku i długo tak można wymieniać te kryteria, na które ma się jakiś wpływ i te, które są zdarzeniem losowym, niepewnym.

Na dzień kobiet miałam więc taką refleksję, że furda z męsko-damską lepszością.
Na śmietnik historii z niewolniczym poczuciem mentalnej wyższości kobiety nad mężczyzną (ale pojechałam, hu hu, sama się sobie dziwię).

Tak czy inaczej - lepszość zasadniczo nie jest do niczego potrzebna. Jeżeli mówimy o wyrównywaniu – na gruncie zawodowym - różnic między płciami (w wynagrodzeniu, w awansach, w podejściu), to nie tyle trzeba rozmawiać o „lepszości”, ile o inności i jakie są z niej pożytki.


Ale nie poszłam na manifę.

***

Jak Państwo być może zauważyli, trzecią edycję konkursu „candy u zimno” wygrała Alcydło Kr. brawurową pieśnią ku czci weekendu. Książka już w drodze.
Gratulacje raz jeszcze!

Tymczasem tutaj, w tym miejscu chciałabym podkreślić, że – oprócz rzecz jasna utalentowanej Alcydło – stawiałam również na Mamę w Centrum (bo lubię czerpanie radości ze zwykłej chwili) i Natalijkę (bo poczułam zapach kawy i pieczywa).
Kaczka też pojechała po zawietrznej!
… a todayornever nie miałabym serca wysyłać nagrody, gdyby wygrała. Więc może dobrze, że nie wygrała, chociaż mocno napisała.


Czwarta książka będzie natomiast za pięć (umownych) zdań na temat „Co z tą lepszością? Kto lepszy? Kobiety czy mężczyźni? Dlaczego?”
Uzasadnij wybór ;))))
Termin: czwartek, 14 marca, godz. 20:00.
Głosowanie na najlepszy tekst – na dotychczasowych zasadach, do czwartku, 14 marca, godz. 22:00.