2.168

Wyciągnęłam motek beżowej bouclé z górnej półki w szafie i Erna szydełkuje, siedzi na łóżku po turecku i dzierga łańcuszek. Łańcuszek najpierw ma metr, dzisiaj ma już półtora, dwa metry, rośnie piorunem a włóczka się kurczy (co znaczy, że już, teraz - dalekowzrocznie antycypuję hałaśliwy kryzys na temat ostatnich centymetrów nici i już, teraz się go boję).
- Mamo, a kiedy mnie nauczysz robić sweterrrków? – pyta Erna swoim hiperpoprawnym polskim, swoim dźwięcznym, wibrującym errr.
- Mamuś, a kiedy mnie nauczisz jeść tych kiełbasków? – pyta Silny i wywleka z lodówki pęto zwyczajnej niewędzonej.
Ależ już was, dzieci, nauczam.
- No to dalej! – przynagla Silny.
Równie dobrze umiem jeść wędlinę, jak dziergać półsłupki. Kiedyś praktykowałam, ale rzuciłam dawne nałogi.



Tymczasem – jest środa.
Minęła dwudziesta i bęben maszyny losującej wskazał zwyciężczynię pierwszej odsłony konkursu o książkę sponsorowaną przez Świat Książki. Tadam.
„Projekt: Matka. Niepowieść” goes to katachreza.
Proszę Panią katachrezę o doprecyzowanie koordynat odbioru/doręczenia nagrody.

Ujęła mnie ta opowieść. Zresztą, nie tylko mnie – Wam też się podoba. I myślę, że to w ogóle dobry pomysł, żeby ciężar wyboru przenieść na Was, Drodzy Państwo, na czytelników bloga.

Dzisiaj druga odsłona turnieju.
Druga książka ze sterty na półce będzie w zamian za pięć zdań na temat „Od kiedy jestem rodzicem, to …” (zauważcie, jak poprawny politycznie jest ten konkurs i nie skierowany wyłącznie do matulek ;)))
Termin: piątek, 8 marca, godz. 20 czasu blogspot.

Na najlepszy tekst proszę głosować pod komentarzami.
Plusem, wykrzyknikiem, czymkolwiek - do piątku, 8 marca, 22:00.
I mimo, że rozumiem irytację nie zalogowanych na google, nie będę uwzględniać głosów anonimowych. Zachowajmy maksimum fair play.



Wracając natomiast do katachrezy – co ja za to mogę, że można mnie kupić piękną frazą? Zachwycającą formą? Porywającą opowieścią? (I tak, wiem, katachreza wygenerowała znacznie więcej zdań, niż pięć regulaminowych. Ale niech jej to będzie odpuszczone.)

W kwestii natomiast poglądów, to wbrew temu, co twierdzą złe języki dopuszczam do siebie świadomość, że można mieć różne od moich (… i być porządnym człowiekiem, he he). Obawiam się jednak, że nie umiem zrobić takiego mentalnego mostka, żeby do mnie dotarł argument, że przestrzenią publiczną, podkreślam PUBLICZNĄ, więc z definicji WSPÓLNĄ powinna rządzić reguła „o(d)gradzajmy się, bo JA potrzebuję spokoju”.
Bo MNIE boli głowa.



I w tym momencie pojawia się Silny, nadbiega truchtem na niecierpliwych nóżkach.
- Mamsiu, - rzecze – mamsiu – i aż go zatyka od wagi pytania, które mu się kluje. – Mamsiu, a czemu … czemu w ogóle … Mamsiu, a po co jest człowiek?
I z tą ważką kwestią zostawiam Państwa.





Oraz z konkursem ;)))))