2.172

Kiedy się niezdarnie gramoliłam z kaszkowatej zaspy i negocjowałam z Silnym warunki brzegowe nie popadnięcia w rozpacz (mamusiu! nie idź! pjooosie, mamo!) przy wchodzeniu do przedszkolnej sali, z naprzeciw w kierunku przedszkola podążała Bardzo Elegancka Pani.
Nie miała podkrążonych oczu (ja miałam), ani obłędu wypisanego na twarzy, niechybnego piętna chronicznego niedospania. Miała za to dobry manicure (ja nie miałam), o czym się miałam przekonać za chwilę.
Basta!
Szła dziarskim krokiem, a obok niej dreptał śliczny chłopczyk przebrany za wilka.

W dniu czytania "Czerwonego Kapturka" nieletni mieli przynieść do przedszkola zabawkę związaną z tematem, a ochotnicy mogli się pojawić w przebraniu.
Rekwizytem Silnego (taszczyłam rzeczony pod pachą) była rudowłosa lalka Erny, Karen, odziana adekwatnie, syntetyczna skóra zdjęta z Czerwonego Kapturka, bez mała homologowana przez Charlesa Perrault, wydarta Ernie podstępem tudzież słodkimi słówkami.
Pomysł dziergania Silnemu przebrania gajowego albo wilka wydał mi się na tyle absurdalny, że w ogóle nie dopuszczałam myśli, że ktokolwiek mógłby.
Tymczasem.

… tymczasem ciągnę opierającego się Silnego przez lodowaty chodnik, obcasy mi się rozjeżdżają, czapka się zsuwa na brwi, a z naprzeciw kroczy wilk jak z bajki w towarzystwie swojej schludnej, ładnej mamy.
A później wpycham Silnego do przedszkolnej sali, a na dywanie i wokół stolików tłoczy się spora liczba nadobnych Kapturków i znacznie większa liczba straszliwych wilków i rasowych gajowych i tylko Silny nie przebrany.

I tu dochodzi do kulminacji.

Mam to w pompie, tak, mam to w pompie. Nie startuję, o, matkopolko!, w żadnych zawodach w kto jest lepszą mamą. W zawodach w kto jest lepszą miałam się czas wykazać w 2003, 5, 7, w prekambrze. Mam dystans, o proszę, jaki mam dystans do udowadniania światu, że się jako matka sprawdzam w każdej sytuacji. Mam wydziarane na pośladku, że nadopiekuńcze starania nie prowadzą do powstania szczęśliwego nielata (a chłopcy to już w ogóle nie lubią ganiać publicznie w przebraniach). Mam na to wy
e
bane.
Całkowicie, totalnie.

A jednak czuję nieprzyjemny ucisk w gardle.
Kolczasta kula mi się zsuwa wewnątrz, po miękkich tkankach.
I rani, co tam napotyka po drodze, rzęsisty krwotok mi wymywa organy.
Serce na dziesięć tysięcy części, w drobny mak i tak dalej.
No, nie wykazałaś się, syczy wewnętrzna guwernantka i trzaska mnie witką po łapach.

Won, guwernantko.
(zatrzaskuję drzwi do przedszkolnej sali)
Won, wewnętrzny jadowity głosie. Zamilcz! Nie chcę być TAKA, nie jestem TAKA, soccer mom, skupiona na dostarczaniu paliwa jednostkom edukacji, szkicująca prace domowe, żeby były ładne, w bagażniku zawsze trampki, kalosze i strój do karate we wszystkich dziecięcych rozmiarach, pożywne śniadania co rano, a obiadek zawsze o piętnastej i wyczulona jak radar na zadania specjalne typu przebranie wilka/gajowego, żadnej taryfy ulgowej, prymuska wśród innych mam.

Won, prymusko.
Przeganiałam cię tyle razy.

Prymuska trzyma się mocno.
Wymachuje ostrą szpilą przy każdej wpadce. Kłuje tą szpilą za łopatką, huczy - niegrzeczna, wyrodna mama. Be, be, be - ostrzegawczo kiwa palcem (ma świetnie zrobiony paznokieć, rzecz jasna). Mentalnie daje po łapach.
Stereotyp, czego to nie powinna matka jest silniejszy, niż rozsądek. Ubolewam, zmagam się, walczę, a i tak mnie ciągle dopada.


Przygnębiające. Nie wiem, kiedy zaabsorbowałam skazę „doskonałej matki”.
Nie wiem, dlaczego „wystarczająco dobra mama” (albo po prostu ja, taka matka, jaką jestem, bez napinania) jest na straconej pozycji w stosunku do „doskonałej”, zawsze przygotowanej.

***

A Wy?
To jest konkurs numer pięć.
A Wy jak? Prymuska czy matka-wpadka?
A jeżeli się specjalizujecie we wpadkach, to czy Was kłuje za łopatką, kiedy wpadka wychodzi na jaw?
A jeżeli jesteście zawsze przygotowane, to jakim kosztem? Snu? Lektur? Relaksu?
Czas do niedzieli, 24 marca, godz. 22:00.
Można oczywiście głosować, ale jeżeli nie będzie żadnych głosów – nagrodę przyznam sama.


Czwartą konkursową odsłonę bez cienia wątpliwości wygrała AquaJaAqua (proszę o kontakt!).
Cóż, i ja mam nadzieję, że nasze córki wyrosną na mocne, niezależne babki. I że się nie dadzą stereotypom. Jeszcze skuteczniej, niż ich mamy.

A w ogóle, to się ciekawie czyta o tym, jak różnie postrzegacie żeńskie końcówki.
Muszę to jeszcze przerobić, przy kolejnej okazji.

***

W najświeższej „Polityce” – b. dobry artykuł na temat wymagań stawianych współczesnym matkom - w gruncie rzeczy przez nie same (niestety, tekst płatny).

Okazuje się, że intensive mothering – czyli macierzyństwo postrzegane jako zadanie do wykonania, zadanie wymagające czasu, kompetencji i pieniędzy jest już jednostką sklasyfikowaną ;))))