2.165

Jest taka reklama, która mi bez pudła działa na wyobraźnię i się wczuwam i identyfikuję z bohaterami i zżera mnie … pewna niechęć, że oni żyją w świecie z marzeń i mogłabym cisnąć laptopem w kąt i pobiec już, zaraz po gorące bułki i rogale z reklamy, żeby tylko zaczerpnąć haust tego świata - gdyby nie to, że i tak po rzeczone biegam raz po raz od dawna i to niezależnie od wysiłków speców od kreacji.
I gdyby nie to, że jest 23 i sklep z klipu nie działa.



Pater familias się budzi w słoneczny, spokojny poranek. Miękkie światło zalewa przytulną sypialnię. Dzieci śpią (acz przed snem porozrzucały po mieszkaniu stylowe zabawki), przed kamienicą stoi hipsterski rower z rodzaju „old dutch”, osobiście sprowadzony przez właściciela z Holandii, czysta, wybrukowana ulica się pnie wśród zadbanych fasad i uporządkowanych skwerów, pater familias raźno pedałuje przez miejski świt. Jest rześko, jest energetycznie, harmonijnie, pełna homeostaza człowieka z życiem i z miastem. W kameralnej piekarni człowiek-ojciec-bohater wybiera świeże pieczywo, zapach chrupiących skórek wręcz przenika przez ciekłe kryształy ekranu. Piekarz pozdrawia bohatera uśmiechem typu „między nami rannymi ptaszkami” aka „witam pana, panietomaszu/krzysztofie/pawle, witam pana jak co rano, jak się czuje małżonka, co u progenitury pańskiej?”. Papierowa torba z zakupami pewnie tkwi w wiklinowym koszu [marchew w torbie sąsiaduje z bułkami, folia byłaby grzechem przeciwko Kompozycji Idealnej], turli-turli po ulicznym bruku, dobrze wyszorowanym.
W finale następuje rodzinne śniadanie, wszyscy są obecni, uśmiechnięci, odprasowani i dobrze uczesani …


Cóż, chciałoby się takiego zrównoważonego świata, niespiesznych poranków, świeżych bułek od zaprzyjaźnionych sprzedawców i tak dalej.

Tymczasem w prawdziwych realiach w epicentrum szarego poranka [za oknem znowu śnieg, mróz i zamieć] bosa stopa trafia raczej na ostry klocek, aaał!, albo na pudełko zdekompletowanych flamastrów, próżno szukać w okolicy szykownych miśków ze ścinków kolorowych tkanin. Nikt nie jedzie co rano po bułki, bo znowu zaspaliśmy o kwadrans, potem tkwimy w korkach na ulicach powleczonych lodem i dziurawym asfaltem [przyjdzie odwilż i śmieci, sól i piach spłyną ściekiem do odpływu i kanalizacji], nastrojowy sklep z reklamy jest w rzeczywistości średniopowierzchniową detaliczną halą a kwestia ogólnej mentalnej harmonii ze światem się przedstawia mniej więcej adekwatnie do reszty konfrontacji reklama vs. realność.

Papierowe torby zawsze mi pękają, zanim doniosę zakupy na próg mieszkania.
Zima się nigdy nie kończy.
Tylko bułki, TAMTE bułki mają, powiedzmy, całkiem przyzwoity smak.


O czym rozmyślam, kompulsywnie krzątając się po gospodarstwie.
Że potrzebuję porady-rady-rady, a właściwie nawet nie tyle rady, ile wręcz dość zdawkowej konsultacji, potrzymania mnie na głowę przez Doświadczone Matki, przez jakąś plemienną Radę Matek, ale jest już po 23 i raczej nie przystoi dzwonić po dzieciatych koleżankach.

Mieć tu wokół szczep, wspólnotę, myślę sobie, o ile łatwiejsze byłoby wtedy wychowanie [na myśl o lokalnej wspólnocie realia z reklamy wczytują mi się machinalnie].

Czy nie jestem za surowa? Zbyt nerwowa? Przeczulona na punkcie „to, co robisz, rób najlepiej, jak potrafisz”?
Gdzie jest granica – i mówimy tu o uczniach podstawówki – między totalnym leseferyzmem a niezdrową presją na wyniki w nauczaniu? Dlaczego tak trudno ją w praktyce znaleźć?
Ech, źle, źle, źle i fatalnie, że nawrzeszczałam na Nowego Człowieka za nieczytelne kulfony w pracy domowej. Patrzę w nie teraz i już nie wyglądają na takie poczwary.

Kiedy przegnę? Czy nie przegnę? Gdzie jesteś, Wspólnoto Matek?


[W Wyszorowanym Zaułku z reklamy bajgli Wspólnota Matek się spotyka regularnie w małej kawiarni. Członkinie przyjeżdżają do lokalu na rowerach typu „old dutch”.
Korki ich nie dotyczą, ani żaden śnieg w twarz.]