2.146

Kiedy pisałam przedwczorajszą notkę obok mnie, na kanapie siedział ojciec dzieciom i oglądał materiał o masakrze w szkole w Newtown.

Nie mogę na to patrzeć, nie chcę o tym wiedzieć, przy tego typu newsach zamykam uszy, oczy i jak dwulatek się chowam pod kocem. Nie ma mnie.

***

Kilka miesięcy temu do porannej sobotniej herbaty z cytryną wzięłam jak zwykle „Wysokie Obcasy”. Z jednej z ostatnich stron łypnął na mnie uśmiechnięty, zadowolony z siebie młodzian i jego przystojna kobieta, obdarzona zestawem wypielęgnowanych zębów. Uroczy ów człowiek płci męskiej przybył był wówczas do Polski promować swoją książkę wydaną przez „Znak” [zrekapitulujmy – przez instytucję wydawniczą wywodzącą się z „Tygodnika Powszechnego”] i na promocyjnej fali udzielił entuzjastycznego wywiadu „Obcasom”.
[w tym miejscu mój zadawniony rzyg]
Tak, chodzi mi o wywiad z Chrisem Kyle'em, autorem „Celu snajpera”.

Gość się bawił w strzelanki zapewne jeszcze w kołysce [i nie chodzi tu o strzelanie z wirtualnych ptaków do cyfrowych świń], na ósme urodziny dostał „pierwszą broń”. Jak zakładam - nie była to pukawka na pocisk z korka na nitce. Naturalna ewolucja zainteresowań powiodła go do SEALs, a po przeszkoleniu cel-pal: Irak. Czego się nie robi dla wolności Ameryki - pierwszym żywym celem Chrisa-snajpera była pewna cywilna Irakijka. To dość wkurzyło Chrisa. „Byłem wściekły, że postawiła mnie w sytuacji, w której musiałem podjąć tę decyzję. Byłem na nią bardzo zły.” Cóż, bujał się po to poirytowanie jakieś 10 tysięcy kilometrów na nie swoją ziemię.

Testosteron aż dymi z każdej artykułowanej przez Chrisa litery, nic nie umyka w tłumaczeniu, Barańczak może spokojnie kimać.

„Lubiłem swoją pracę, ponieważ zdawałem sobie sprawę, że za każdym razem, kiedy kogoś zabiłem, ratowałem życie amerykańskich żołnierzy.”

Brawo.

Klękam.



Nie znam, więc nie rozumiem Ameryki i jest mi kompletnie obce takie postrzeganie świata, w którym swobodny dostęp do broni, karabin na półce w supermarkecie i pistolet w torebce są wykładnikami swobód obywatelskich. Cóż, broń mnie nigdy nie kręciła i nie kręci, na PO aka na przysposobieniu obronnym w liceum demonstracyjnie odmawiałam używania wiatrówki, zasłaniając się pacyfizmem (niestety – bez negatywnych konsekwencji, więc to nie jest kombatanckie wspomnienie).

A później przeczytałam jeszcze to, o czym piszą Aniaha i Ingrid.


Teraz widzę, że już publikują w sieci zdjęcia tych sześcioletnich dzieci, które zginęły w Newtown.

Nie mogę na to patrzeć, nie chcę o tym wiedzieć.
Nie.



Nie mam puenty.