2.143

Moja dobra znajoma ma syna w gimnazjum.
Kiedy spotkałyśmy się ostatnim razem schwyciła mnie za przedramię i niemal pchnęła na kanapę [dobra, w rzeczywistości okoliczności naszej rozmowy były całkiem inne, ale mam imperatyw zatarcia w anegdocie śladów realiów].
Zatem dla potrzeb fabuły – opadłam na kanapę.
- Siadaj, – jęknęła znajoma - muszę ci o czymś opowiedzieć.
[i dalej będzie już BARDZO poważnie].



Syn Kaśki, prymus, najlepszy uczeń w klasie i ogólnie pieszczoszek pani, wrócił ze szkoły z jedynką z polskiego i z bardzo ponurą miną. Jedynka mu wpadła za nieprzeczytanie lektury, w szczególności zaś – „Quo vadis”.
Czternastolatek utrzymuje, jak tłumaczyła mi Kaśka, że „Quo vadis” jest niestrawne, dla idiotów, napisane niezrozumiałym językiem, bełkotliwym i z dziwnymi wyrazami, za grube, hermetyczne poznawczo i generalnie on nie ma zamiaru.
Podobnie zresztą, jak większa część klasy.
Na pytanie nauczycielki polskiego czy przeczytali, odpowiedzieli zgodnie z prawdą, że e e.
Więc dostali pały.
Kaśka podsumowała gimnazjalistów dosadnym rzeczownikiem, przyozdobionym kilkoma mięsistymi przymiotnikami. I się zrobiło ciekawie.
- Bałwan z niego, że się przyznał – niemal wykrzyczała Kaśka. – Obejrzał film, przeczytał z dwa bryki, mógł się nie przyznawać.
Zbladłam, poczerwieniałam. Ależ Kasiu, Kasiu.
- Debil, - ciągnęła Kaśka. – powiedziałam mu, że debil. I że czy on uważa, że nauczycielka by się zorientowała, że nie przeczytał, skoro widział film?
I skoro czytał, jak rozumiem, te dwa bryki, po trzy strony każdy.
Z reguły nie krytykuję cudzych metod wychowawczych, ale i ja mam granice nie wtrącania się. Pochwaliłam młodego za uczciwość. Powiedziałam, że w całym zamęcie zachował się fajnie.
- No i co z tej uczciwości? – Kaśka wbiła we mnie oskarżycielski palec. – I tak nie przeczyta. Uważasz, że co mam zrobić, żeby go zmusić, żeby czytał? Przecież go nie zbiję go kapciem. Nie czternastolatka.
Tak, tak było w tej rozmowie, kurcze blade.
I ja oczywiście nie wiem, jak się rozmawia z gimnazjalistami. Z pozycji matki ucznia podstawówki mogłabym doradzić wspólne czytanie nieszczęsnego „Quo vadis”, to przecież fantastyczna książka (acz nie mam pojęcia, czy da się „wspólnie czytać” z czternastolatkiem).
Ogólnie - nie mam pojęcia, jak się przekonuje Duże Dzieci, żeby nas słuchały.
A jest czego słuchać, bo jeżeli nie czytasz, to będziesz ciemny i amen.
I jeżeli masz minimalne intelektualne aspiracje, to się nie pasiesz brykami - wbijałabym do głowy czternastolatkom.
W wersji lajt, 9.0 już stosuję tę argumentację.
- Dobra, nieważne. – zakończyła Kaśka. – Moja starsza córka też nie czytała lektur, a się dostała na studia i sobie świetnie radzi. Najważniejszy jest efekt, nie? A nie drobne wpadki.



No to się wzięłyśmy za roztrząsanie zagadnienia, czy rzeczywiście najważniejszy jest efekt.
Siałam defetyzm pytaniami o to, jaki efekt. Który efekt? Jaki dokładnie fakt? Oprócz ogólnej tezy, że „żeby wyrósł na porządnego homo sapiens”?
Ja nie wiem, czy najważniejszy jest efekt i kiedy się uznaje, że nastąpił.
Nie wiem. Myślę, że ważne są małe kawałki. Znacznie ważniejsze od nieokreślonego „efektu wychowania”. Drobne gesty. Takie jak przyznanie się na lekcji do nieprzeczytania. Takie jak znalezienie niesiłowego wyjścia z konfliktu „nie czytam i w ogóle spadaj, matka”. Ważne jest tu i teraz, a nie kim będzie dziecko za 20 lat.
Kaśka nie do końca dała wiarę w słuszność mojej gadki.
Kaśka ma większy od mojego staż matki, ma już „efekty” w postaci studentki. Ja mam co najwyżej dziewięciolatka oraz nieco drobiazgu.



A teraz przeczytałam „Dziecko z bliska” Agnieszki Stein.
I to jest bardzo pozytywna lektura, bardzo. Ciepła. Wspierająca. Kojący balsam na dusze tych rodziców, którzy nie stosują „metod wychowawczych”. Rodziców, którzy nie „uczą dzieci zasypiania”, tylko zasypiają z dziećmi we wspólnym łóżku. Matek, które karmią piersią miesiącami, pielęgnują więź i potrafią znaleźć radość w kontakcie z małym ciałem. Jeżeli nie wierzysz, że można „przyzwyczaić” dziecko do noszenia i je nosisz – masz rację. Nie można przyzwyczaić, bo dziecko w końcu rusza na własnych nogach, są na to dowody na każdej ulicy, ha! Lubię myśl przewodnią tej książki, że otóż najlepszą „metodą wychowawczą” jest własny rozsądek i budowanie relacji, a nie napięcie się do „wychowywania”. Istotna jest więź z dzieckiem, a nie egzekwowanie, nie perspektywa efektów wychowawczych, a dobre przeżywanie każdej chwili.
Potrzebowałam tej werbalizacji.

Fajnie, że „amerykańscy naukowcy” tudzież polskie psycholożki potwierdzają, że w tym, co próbuję robić w kwestii Nowy Człowiek – Erna – Silny mam rację.

I to nie jest product placement.