2.144

- Mam dja ciebie niespodzianke! – Silny rozpostarł ramiona jak, powiedzmy, zrywający się do lotu orzeł. 
A raczej należałoby rzec, że jak sęp.
Pac.
I plasnął całą powierzchnią brzucha na moje bezwładne truchło dogorywające na kanapie w dużym pokoju.
- Pszytujaski! – wymamrotał mi do ucha.
Oraz przypuścił ofensywę mokrych pocałunków.
- Teraz ja się do mamy przytulam! – Erna rozgarnęła sobie kawałek kanapy zamaszystym ruchem biodrem.
- Ja!
- Nie, ja!
Potyczka na moim brzuchu. Rodzicielstwo bliskości. Koc zafurkotał i opadł na podłogę.
Halo, tu leżę i się relaksuję. Halo. Seria dudniących kuksańców z jednej i z drugiej.
- Mamo, a on mnie ugryzł!
- Uuu!!!
- Mama, dalej, powiedz mu coś!


Jest coś doprawdy ...
- Nie no, ale nie przesadzaj, nie ciągnij jej za warkocze!
... doprawdy przeuroczego w rodzinnym baraszkowaniu na szezlongu.
- Mamo, - Nowy Człowiek podniósł głowę znad stołu, za którym klecił wypracowanie na temat rzeźb lodowych. - Ale nie na brudno! – oznajmił zdecydowanym tonem. – Od razu będzie na czysto!
Wentyluj, matka, wentyluj, immunizuj się na spojżenie i warzny. I inne, takie tam najpienkniejsze słowa świata kaligrafowane bronzowym piórem.
- Mama, dalej, powiedz mu coś! – zniecierpliwionym tonem powtórzyła Erna.
- No przecież mu mówię!


… Hare Kriszna hare hare. Nadświadomość.
Hare rama.
Leżę na kanapie w dużym pokoju
dniem potargana.
Rama rama.
Ciałem obecna
a duchem się oddalam.

- Mama! Mama!



I owszem, jest tu chaos na kółkach, codzienność potyczek o byle … drobiazg, negocjacje, szturchańce i wredne wycieczki między bratem, bratem a siostrą, zmęczenie, znużenie, moja bezsilność et consortes, ale jednak generalnie mam poczucie, że co do zasady jest ok (przy założeniu, że osiąganie wysokich rejestrów relaksu jest w moich okolicznościach przyrody zbytkowne).

A i tak bez przerwy szukam.
I to jest odpowiedź na pytanie, dlaczego czytam o wychowaniu, a nie jakąś inną ładną książkę.

Jeżeli się dokształcam zawodowo – to jest normalne. Wymagane, wręcz konieczne, żeby nadal praktykować. Nie ma powodu, sądzę, żeby do rodzicielstwa stosować inną regułę.

I tu mi idzie w sukurs nie kto inny, jak Superniania w ostatnim „Magazynie” Wyborczej. Co prawda karny jeżyk jeży mi skórę, ale przemawiają do mnie wyniki badań nie-amerykańskich naukowców.



Agata Nowakowska, Dominika Wielowieyska: Jacy są polscy rodzice?

Dorota Zawadzka: Zbyt często nieuważni, mało myślący, idący na skróty. Nie wkładają wysiłku w budowanie relacji z dziećmi. Bazują na tym, co wynieśli z domu. Przy dobrych doświadczeniach wychowawczych radzą sobie nieźle. Przy złych, mimo zarzekania się: nigdy nie zrobię tego samego mojemu dziecku, nadal to robią.

W ramach kampanii społecznej ''Mądrzy rodzice'' - organizatorami byli Rzecznik Praw Dziecka oraz Fundacja Kidprotect.pl - firma MillwardBrown SMG/KRC przeprowadziła ogólnopolskie badanie kompetencji wychowawczych rodziców. Okazało się, że zdecydowana większość nie ma podstawowej wiedzy o tym, jak sobie radzić z dziećmi.

Na czym polegały badania?

- Przedstawiano rodzicom konkretne sytuacje i do wyboru różne decyzje do podjęcia. Zaledwie 8 proc. rodziców otrzymało ocenę dobrą lub bardzo dobrą. To wynik katastrofalny! 17 proc. rodziców uzyskało ocenę niedostateczną. Nikt nie dostał oceny celującej. Badanie przeprowadzono na losowej grupie dorosłych Polaków, rodziców dzieci do 18. roku życia. 

["Ułóż sobie dziecko", źródło: Magazyn Gazety Wyborczej, 8-9 grudnia 2012]

Kompetencje rodzicielskie nie spadają z nieba w ślad za zapłodnioną komórką.



… Jeżeli natomiast chodzi o lektury szkolne i nieszczęsnego noblistę, zszarganego w komentarzach pod poprzednią notką bez, ekh ekh, cienia szacunku to - cóż.

Po pierwsze – mam określone uwarunkowania geograficzne, siedziba zobowiązuje, więc w obowiązku nie widzę obciachu (albo pola do dyskusji), tylko obowiązek. Jeżeli każdy z nas się wypróżni – choćby metafizycznie – na to co musi, to ja pardon.

Po drugie – nie wszystko podlega negocjacjom. Tak w wychowaniu, jak w życiu. I nie chodzi mi tu wcale o bezrefleksyjny konformizm.

Po trzecie wreszcie – żeby zrozumieć, o czym pisał Gombrowicz w Ferdydurke warto uprzednio rzucić okiem na kilka fraz Słowackiego. Kultura jest całością i żeby choćby szczątkowo ogarniać, trzeba mieć background.

Chyba że się wyznaje inne wartości.

***

PS. W ramach spółdzielni samopomocy blogowej – prośba od Mikan. 

Czy ktoś może polecić dobry poradnik o dojrzewaniu dla 10-latki?

Przychodzi mi do głowy tylko „Mała książka o miesiączce”.