2.140

A skoro już się przypięłam do frazowania Sylwii Chutnik z ulotnej okazji choroby, to absolutnym must read – pozwolicie - są „Niewinne czarodziejki”, kawałek „Zachcianek”.
I nie sposób nawet uciąć focha, że Autorka drugi raz eksploatuje ten sam motyw końca związku, wypisz wymaluj, niemal jota w jotę „Cwaniary”. Nie ma focha, bo lektura jest mocna (choć krótka) i dociera do szpiku, że boli. Reszty mogłoby nie być. Reszty, w sensie, że tomu (acz niewykluczone, że nie umiem czytać, kiedy mnie toczy zmora).

Bo wystarczy, jak widać, trochę podwyższonej gorączki i jeden czy drugi gil z nosa, żebym zaktualizowała masę bibliotecznych statusów. Wzięłam się nawet za J.K. Rowling i hm. Owszem, jest akcja, opis się wartko toczy, rozwija się jak taśma filmowa, postacie obkuły swoje role wprost z hollywoodzkiej produkcji, ale ja jednak preferuję, kiedy rzecz się dzieje również na poziomie języka i słów, a nie tylko fabuły. Bo opowieść jest ważna, początek, środek i koniec, ale istotne głównie jest to, jak książkę przyrządzono – tak sobie czy z kunsztem.
Cóż, nadal mam literackiego kaca po „Szopce” i nic mi nie smakuje.

Dłubu-dłub w kanapce z pomidorem.
Przez kuchnię przebiega Erna. Łyskają bose stopy.
- Erno, Erno, gdzie masz kapcie? Na dworze mróz! Bój ty się Boga!
[… gdzie masz kapcie aka laczki. Oczywiście, że wykrzyknęłam, że „laczki”. Tu się nie mówi kapcie, tak jak się nie mówi kartofle. Więc: gdzie ty masz laczki, Erno?]
Erna się zatrzymała na moment.
Spojrzała na mnie figlarnym wzrokiem. Zaśmiała się perliście:
- W pompie!
Jakże przeurocza kalka z moich „macie wszystko w pompie!”. Zamarłam nad pomidorem.
Powinien był mi on plasnąć, ale nie plasnął, sorry.
Erna tymczasem, bosonoga, umknęła cała w podrygach i chichotach.



Ale za to na pytanie „czy dziecko cię słucha” mogę z przekonaniem odrzec, że owszem, bardzo uważnie słucha każdego mojego słowa.
Niektórych nawet się uczy.