2.147

Znowu ten sam peron. 

Platforma dziewięć i trzy czwarte (tylko ja jakaś inna).
Zimno. Jest przejmująco mroźno. I wieje lodowaty wiatr na przestrzał tunelu.
I znowu idzie elegancki facet z dwiema torebkami lilaróż z „Pandory”. Niesie je z namaszczeniem, z wyrazem twarzy ech, te fidrygałki, 
faramuszki,
z pieszczotą trzyma jedwabne wstążki uchwytów w opuszkach, jakby się bał (albo się krępował). Nerwowa dziewczyna o szczupłych palcach przeczesuje rzadkie włosy. Raz za razem, raz za razem, błyskawicznie, metodycznie. Wreszcie się przestaje drapać i się tapirować, teraz zapina i rozpina klamrę na czubku głowy. Dwóch zakochanych chłopaków, młoda miłość taka piękna, jeden ma torbę najk i buty adadas, takie, taaakie na wszystkim wielkie loga. Drugi nosi bardzo wąskie spodnie, ekstremalne skinny (jak on się w nie wbił? czy ten pierwszy aby mu w tym pomógł?).
Wciskam się w brudny pylon, w zapluty granitowy blok z budowy w latach siedemdziesiątych, mroźny wiatr hula w podziemiach, narkoman – niezmiennie ten sam, z kwartału na kwartał stargany życiem coraz mocniej – zbiera wśród podróżnych na bilet powrotny, jak mniemam – z powrotem w cug.
Pospieszny stąd do lepszości.
Ten obrazek się nie składa w żaden morał.
Starsza pani ciągnie wózek na kółkach jak z dziecinnego wózka. Turli turli tur. Wśród walizek Samsonite – w sezonie obowiązują barwy zgniłej jesieni i plastikowy look – jej wózek się wyróżnia prążkiem oraz kolorem.
Oczojebnym.
Turli turli białe plastikowe kółka, starsza pani raz w lewo, w sektor drugi, raz w prawo z wyrazem pomieszania w oczach.
Jak świątecznie. Oraz noworocznie.
Jak miło.


W telefonie mam terminarz jasełek. Harmonogram dostarczania przebrań do przedszkola i do szkoły. Obsługuję w tym roku dwie konwersje chłopców w pastuszków, jednego w rozmiarze 104, drugiego – 152 (tu zdroworozsądkowy postulat – ze wszech miar nie pomylić strojów). Dwóch pastuszków, nie licząc jednego króla i jednej biało odzianej dziewoi z prawą górną jedynką na wylocie.
Wszystko mam w telefonie. Zdalnie ogarniętą rozwiniętą logistykę. Z pewnym zakłopotaniem nie odnajduję się ostatnio w lustrach. Nie bywam w nich. Spotykam siebie wyłącznie w głowie. W przeciągu rozbieganych myśli.


Tak jak kobieta z miejsca obok mnie w przedziale. Dzwoni.
- Kochanie, dzieci ciągle tak przeziębione, jak rano?
Kochanie potwierdza zapewne z całą mocą.
- Daj im po cztery mililitry tego, co stoi w tym kartonie na parapecie w kuchni …
Moja sąsiadka wraca z trzydniowego szkolenia. Jest zmęczona.
W Kutnie dosiada się facet, który ma bilet na miejsce, na które kupiłam miejscówkę u konduktora (w Kutnie nikt się nie dosiądzie, oznajmiłam godzinę wcześniej tonem wróżki).
- Osiemdziesiąt sześć. – recytuje pasażer z centralnej Polski i nie zajmuje pierwszego wolnego miejsca bliżej drzwi, bo tamto nie jest, widać, feng shui, stoi za to nade mną i wachluje miejscówką.
Więc zbieram kurtkę, torbę, komputer, dwie książki, gazetę i tygodnik.
A później, kiedy dojeżdżamy do stacji dla mnie docelowej ze zdrowym zainteresowaniem obserwuje, jak wyciągnięta między jego kolanami próbuję dosięgnąć walizy z wysokiej półki. Co prawda nie jestem krasnalem, ale waliza mogłaby nieprzypadkowo wyśliznąć mi się rąk.
Nie wyślizguje.



Gnam na parking, dzwoni telefon, mży, wieje, ciemno, plucha, grudzień.
Czy jest wszystko na obiad, jakie przebrania na jutro i dla kogo.

Mam pewną trudność, żeby się zlokalizować, gps tu nie pomoże.

***

A tymczasem na publio.pl sprzedają wypasione e-booki.
Świeżo sformatowane, pachnące pikselem, szeleszczące megabajtami.
Donoszą mi, że tekstu jest na 640 e-stron. 
Nie powiem „bierzcie i kupujcie”, ale to tylko przez skromność ;)