2.148

Ułożyłam sobie w głowie tydzień temu całkiem brawurową notkę na koniec świata, w klimacie – co oczywiste, w końcu cenię ich wszystkich zachłannie – noblisty. Innego końca świata nie będzie, moja świeżo nieumyta śmieciarka tnie powietrze, brzegiem jezdni kroczy baba z gęsią [gęś mrożona, zaizolowana w siatce i w gazecie]. Nagle hyc, baba umyśliła skoczyć przez dwa pasy ruchu i przez linię tramwajową wzdłuż Starołęckiej. Pasy daleko.
Innego końca świata nie będzie.
Młode dziewczę gna na „czwórkę” na pętlę, naraz prask, nogi jej się rozjeżdżają w kozaczkach na oblodzonym chodniku wprost pod lawetę.
Nie będzie, nie będzie, innego niż ten nie będzie, w piątek końca świata świeci zimowe słoneczko, zajączek/promyczek – o, nieszczęsna koincydencja - miga we wstecznym lusterku, zgrzyt hamulców, ruda psina nie dobiegła do kuśtykającego emeryta.
Ziemia się nie rozstąpiła, nie spadł żaden spektakularny grad meteorytów.

Trzeba zapłacić rachunki, kupić bułki, wstać w sobotę rano, umyć zęby.
Dzieciom smyrnąć gili-gili pod bródki i śniadanie, obiad, kolację. Wstawić pranie, suszenie, składanie, umaić choinkę.





Do braku końca świata dobiegłam z zadyszką, slalomem między biurem a niezmierzoną przedświąteczną kreatywnością nieletnich w punktach edukacyjnych. Nie pomyliłam – ech, mistrzyni! - kostiumów, dostarczyłam właściwe podchoinkowe prezenty [acz pomińmy tu ewentualne zawodowe przeoczenia]. A kiedy wreszcie z teatralnym szelestem koronek, taft, jedwabi oraz aksamitów bawełnianego szlafroka opadłam na szezlong, żeby naskrobać o końcu świata – komputer pękł, bez ostrzeżenia. Oddał duszę, jako rzecze Ojciec dzieciom. Ergo – mieliśmy cudowne święta. Analogowe, bez cienia pokusy sprawdzania statusów na fejsie.
Tylko frajerzy się gapią w monitor przez Święta, ujmując rzecz w stylistyce Nowego Człowieka.

Tylko jelenie żonglują garnkami, zastawą stołową, sztućcem rodowym i odgrzewają dzień w dzień klopsiki z Ikei.
[Ulubione wigilijne danie nielatów? Organiczne köttbullar podawane z ekologisk sås tomat (home made).
Colę nalewaliśmy im wigilijnie ukradkiem spod stołu, jak w erze prohibicji.]

Poza tym żadnej taryfy ulgowej, trzy nieletnie katary przez cały tydzień i trzy rzężące gardełka.

Więc jestem poniekąd zaskoczona, że już jutro jest tak zwany sylwester.
I przymierzanie gorsetów przyrzeczeń na 2013, oby był lepszy.

Ja, jak zwykle, nie złożę sobie żadnych.
Nie rzucę słodyczy, nie zacznę chodzić na siłownię od 2 stycznia, nie przysięgnę sobie kłaść się przed północą dzień w dzień (żeby zminimalizować obrzęk wokół oczu, nosa czy ust i coś tam jeszcze).

Za to znowu, tradycyjnie, będę mieć dręczące poczucie, że mój czas za szybko się kurczy.

A Wy?







No i oczywiście życzę Wam najlepszego!