2.149

Obudziłam się latem. W ciepłych skarpetach i – cóż za szyk – w sandałach.
Klapek, skonstatowałam to z niejaką odrazą, lekkomyślnie użyłam w modelu ortopedycznym, z rzemyków z brązowej skóry przeciągniętych przez metalowe sprzączki, na grubej podeszwie, obrzeżami przepikowanej.
- Kurczę, - pomyślałam spanikowana – oblazł mi lakier!
Całkiem mi się złuszczyła emalia na paznokciach u stóp. Zgroza. Mayday! Mayday!
Jak się w tym stanie rzeczy uwolnić od skarpet.
Temperatura rosła. Epicentrum wakacji. Skarpety gryzły, sandały uwierały. Ktoś rzucił niecierpliwe:
- Na co czekasz? Lecimy do lasu!
Ścieżka wiodła zakosami przez kamienny dziedziniec, dobrze ocieniony w te niemożliwe upały i się z chrupotem uginała się pod moimi trzewikami. Pod moimi zapoconymi stopami w czarnych, wełnianych skarpetach. I wciąż mi złowieszczo dudniło w głowie:
- Obrzydliwy lakier!
Lakier!
Lakier!
Bo któż by dbał w grudniu o takie drobiazgi …
Pot, szorstka wełna i strupy czerwonej farby.


- Obudziłaś mnie w czasie snu! – rzekł jakiś czas później Nowy Człowiek z pretensją typową dla stanu złowieszczej ekstrapolacji nastolatka. – Mamo!


Z ulgą się obudziłam w czasie snu w dwa tysiące trzynastym. Bez skarpet i bez sandałów, za to w złuszczonej emalii. Nowy świeży rok. Skoro ta cezura jest umowna, to dlaczego tak działa na wyobraźnię.

- A pjezenty bendą? – zapytał Silny, który rzężący i zasmarkany zaparkował w posylwestrową noc pod rodzicielską kołdrą. Teraz opierał lepką łapkę na mojej nieprzytomnej twarzy a drugą ręką ściskał poduszkę i jakąś zabawkę.
- Ee. – wyjęczałam, obrzeżami świadomości się uwalniając od potu i wełnianych skarpet. – Nie będzie prezentów.
Silny się skrzywił.
- Aje może jakieś bendą? – jęknął z nadzieją.
- No wiesz … raczej …
nie
(co się wydaje gorsze od niemożności zdjęcia w upał skarpet).
Szczególnie przez sen.

Zanurkowałam w piernaty.





Przykładem nielatów (za to sumptem własnym) rozbisurmaniona przez święta z ociąganiem wracam w realia.




A Wy?
Jak?