2.150

Erna stała urzeczona, obwiedziona w ramę dużego okna, nieruchoma w iskrzącej się inscenizacji, znad jej głowy eksplodowały pióropusze noworocznych flar, wszystkie na cześć Erny i – mimochodem - roku dwa zero trzynaście. 

Erna w ogóle nie była ekologiczna o północy 31 grudnia, ani rzeczniczką praw zwierząt i w najmniejszym stopniu nie ulegała biodegradacji, Erna była małą, zachwyconą panną, oczarowaną pirotechnicznym spektaklem.

- Petajdki! – skandował Silny – Petajdki!
- Mamo, - rzekła wreszcie, kiedy widowisko przycichało (mamy z dużego okna rozległy widok na sąsiednie osiedle pełne piromanów). – Ale jedno ci powiem – tu uniosła palec. – Ta niezasypialność ma swoje dobre strony.

Tak.

Bo Erna nie zasypia.
Utraciła – i nikt już nie pamięta, kiedy dokładnie – adekwatne oprogramowanie.
Każdy wieczór jest osobną batalią: o to, żeby zamknięcie oczu zadziałało, żeby działało liczenie baranów, przeglądanie książek, miętoszenie pluszaków, nieruchome przyczajanie się pod kołdrą, cokolwiek. Żeby udało się zasnąć.
Niezasypialność przydaje się raz w roku, furda z takimi atrybutami.



… co mi nasuwa asocjację z dzisiejszym Sztucznym Fiołkiem (a zwykle jestem ich fanką).

Nieznacznie wygięty różowy bałwan(ek) z grzebieniem w odcinku piersiowym, zamiast – bo ja wiem – rzędu butonów z węgielków, czy z czego tam, albo – powiedzmy – zamiast miotły z konara, więc bałwanek o niezidentyfikowanych cechach męsko-damskich wyznaje, że podłożem jego nerwozy, w opinii jego psychoanalityka jest jego matka.
(a ten kotek wśród róż z opakowania pralin to taka raczej fidrygałka)

[źródło: Sztuczne Fiołki]

Kurczę, w ogóle nie mam poczucia humoru na temat tego, czemu może być winna matka.
Bo że odmarzniętym uszom i smarkom to fundament.
Jest również winna zahamowaniom. Psychicznym dewiacjom (bo nie karmiła piersią, albo karmiła zbyt zachłannie). Jest także winna borderline. Oraz innym zaburzeniom w relacjach.
Ją obciąża nieumiejętność gry na gitarze (bo nie posyłała) albo tenisowe wywichnięcia barku (ponieważ forsowała). Właściwie – cokolwiek się stanie z dzieckiem i kiedykolwiek, winę za to ponosi matka. Ta wina się nie przedawnia. Nie ulegnie zatarciu. W ogóle, ma wieczystą gwarancję.
Dobra, ponosi mnie.
Banalny fiołek mi tu zagrał na nadwrażliwej strunie.
Jestem winna szerokiemu asortymentowi powikłań u moich nielatów, bez dwóch zdań.


… o czym głęboko przemyśliwałam, skanując pejzaż przez szybę wagonu PKP (PKP życzy państwu szczęśliwego nowego roku 2012 i przeprasza za niewielkie opóźnienie spowodowane defe … ka … defektem sieci trakcyjnej. Albo inną deformacją drogi żelaznej.).
Jaki porządny pejzaż za oknami.
A na stoliku pod nim kartonowy kubek z kawiarnianej sieciówki. Careful – głosi napis na opakowaniu. The beverage you’re about to enjoy is extremely hot. W ogólnej, całodziennej ciemności takie przesłania mnie nastrajają łzawo. Ten petit, ta poetyka, ta rozkoszna ignorancja braku tłumaczenia na języki lokalne.
Żeby się komponować z pejzażem, z wygórowanymi cenami przeciętnej dworcowej kawy, w ogóle, z aktualnym zaokiennym światem trzeba ogarniać tę poetykę.
Jak nie – to wypad.
Pa.
Korporacje mają rację.


… co musi mi się natychmiast skojarzyć z pewną multidyscyplinarną korpo, z którą pozostaję w całkiem intymnej relacji via trzysta osiemdziesiąt dwie strony, które pracowicie zapełniłam literami.

Czas pokaże, co dalej z książką. Póki co jest premierą tygodnia i łypie do mnie granatowym wózkiem rosemary z pudelka, z gazety.pl i z internetowego rejestru przedsiębiorców, zewsząd, ma swoje ćwierć sekundy w wieczności interneta, profituję obficie, że korporacja szerokim gestem reklamuje wyprzedaże (a bonusowo pozyskałam szacunek Nowego Człowieka, kiedy okładka mu mignęła na portalu, z którego odpala gry. No, mamo - rzekł z uznaniem.)


… co archiwizowałam na peryferiach świadomości, przerzucając strony dzisiejszego Dużego Formatu. Fantastyczny artykuł o luksusie na pierwszych stronach, lubię kawałek o pani, która do nowego domu nabyła sofy „bardzo wygodne, ale proste” za sto dwadzieścia tysięcy sztuka, ma mój szacun. Czytam, przerzucam kartkę, trafiam na „drzwiczki do innego świata” i że „luksusem jest to, co mam”, a tam – o cholera, ktoś mi podwędził wózek rosemary! – zawyło moje wyczulone na prawa autorskie ego. Skandal!

Ekh. Nie podwędził. To reklama.
Ostrożnie złożyłam Duży Format. Z czcią i z admiracją.

Zapiłam sprawę przestygłą kawą.
Poprofitowałam ;)))))