2.154

Zmyliła mnie, bo kiedy rozmawiałyśmy dzień i dwa dni wcześniej, po minucie zdawkowej wymiany zdań (tak, mamo! świetnie! pewnie! ok!) zadawała niecierpliwe pytanie, czy już może oddać telefon pani.
- Pewnie, że możesz. Kocham cię. Pa.
- Pa, mamo – odpowiadała Erna i – jak mniemam – w podskokach gnała do swoich zajęć.
A ja do swoich.
I w z pozoru głównym wątku narracji głównie ogarniałam pracę.
Telefony na lewo,
korespondencja centralnie.
Zadania pilne – na przedwczoraj.
Te nie cierpiące zwłoki będą gotowe, prosz pani, prosz pana na ubiegłą sobotę rano.
SZÓSTĄ rano. Wstrząśniętą, nie zmieszaną.

Więc z pozoru w spokoju zarządzałam zawodowym pożarem, niespodzianie matka-jednego-dziecka
z niedzieli na poniedziałek.


[- Jedno dziecko? – westchnął z emfazą w słuchawkę Ojciec Dzieciom – JEDNO DZIECKO? A co to za kłopot?
Jechałam przez pola i lasy do domu, do domu, patataj i go zapytałam w telefon (tzn. w słuchawkę systemu głośnomówiącego, cha) jak im było poprzedniego wieczoru i tego ranka, kiedy ich porzuciłam, Silnego z ojcem, spontanicznie i nagle, bo mi powrotną drogę ewakuacji zasypał śnieg.
I ściął lód.
- Jedno dziecko – z satysfakcją podkreślił Współautor – jest kompletnie nieodczuwalne.]

O czym się człowiek rzecz jasna dowiaduje poniewczasie.



… więc mnie zmyliła Erna, że sobie świetnie radzi na białej szkole, organizacyjnie, logistycznie, psychologicznie i w zakresie odżywiania.
A rósł jej tam gul samotności i wyobcowania.
Czego oczywiście nie widać na zdjęciach grupowych i indywidualnych, oj tam, oj tam, po co być przesadnie skrupulatną.

Na moich zdjęciach z tego czasu – o ile robiono by takie – widać byłoby kobietę skupioną na tym albo na tamtym, na znacznie mniejszej liczbie absorbujących zajęć, niż normalnie.
Funkcji mentalnego stand by niestety nie chwytają zdjęcia, więc nikt by nie odnotował żadnej komiksowej chmurki znad mojej zafrasowanej głowy z permanentnie mnie nurtującym pytaniem, czy się rozchorują, oba nielaty, dopiero w domu czy jeszcze w czasie wyjazdu. Komu wyjdzie pokrzywka, kogo skręcą wymioty. Komu komu gorączka, kogo dotknie jeszcze jakiś inny przypadek. Wszystko zdalnie.

Zresztą, prosz, W OGÓLE się nie denerwuję (dzwoni pani nauczycielka), że rzyga ten czy tamta. Trzysta kilometrów ode mnie o 21:12.
I voilà, WCALE mi to nie psuje nastroju, nieodwracalnie, że (dzwoni pani nauczycielka) na dziecku po drugiej stronie kraju wyszła swędząca wysypka, dziecko jęczy, ja – w Gdańsku, dziecko – Kraków.
W ogóle nie widać na żadnych zdjęciach, żebym się przez pięć dni białej szkoły przesadnie stresowała. 
Trzymałam kamienną twarz.

Ale zdjęcia, których nie ma - kłamią.

***

Tymczasem mój retro-wózek rosemary znalazł operatorkę, jak widać. Takie cuda tylko w Internetach.

Źródło: http://www.edziecko.pl/przed_ciaza/1,79569,11123168.html

I byłoby ok, gdyby nie absolutnie chybiona stylizacja. Mayday!, źle ubrana bruneta mi podprowadza okładkę!

… okładkę książki, która póki co dość opornie się rozprowadza, trwają zawirowania organizacyjne w Wydawnictwie (nadal moim ulubionym, przynajmniej jeżeli chodzi o kadry), więc wersja papierowa jest na razie wyłącznie w ofercie Weltbilda.

Ale się pojawia światło w tunelu, że będzie jeszcze tu i tam, dam znać.