2.156

Leżę i w milczeniu się gapię w sufit.
I liczę wszystkie moje złe uczynki. Najpierw je numeruję cyframi arabskimi, później oznaczam w porządku rzymskim.
Sumuję je i wyciągam pierwiastki.
Bo wniosków nie umiem.
Mnożę w myślach wektory występków i przewin. Grzechy umieszczam w wierszach, a niewielkie przekroczenia w kolumnach.
W ogóle, mam zdaje się znacznie podwyższoną temperaturę.
- Mama! – do pokoju wpada Silny. – A Din chce skonki … skonki … skon-ki-sko-wać lego friends!
Za Silnym drży podłoga i słychać tupot nóg.
Po chwili wpadają tu wszyscy.
Erna z wiatrem w warkoczach, bez kapci, w rajstopach.
Nowy Człowiek z szyderczo-przeraźliwym wyrazem zielonych ócz (i z małym zestawem lego friends w dłoniach).
Wszystkie ręce uniesione, wszystkie gardła wyją:
- MAAA-MOOO!!! UUU! 
Wprawiają powietrze w ruch, po czym - wyrzuceni zaktywowanym prądem - wypadają poza futrynę w różnych kierunkach.



W Wielkopolsce zaczął się dzisiaj drugi tydzień szkolnych ferii zimowych.
Za oknem – cicho pada to białe gówno.
Szuru-szur.
A kiedy nie pada, to spada na ulice i place i chodniki i samochody z dachów, z zakamarków i z przemarzniętej flory, więc pada właściwie bez przerwy, chociaż z różnych źródeł. Jest jak w rysunkowym dowcipie Raczkowskiego – znakomite wieści dla tych z państwa, którzy w najbliższych dniach planują podróż saniami.
Ktoś z Państwa reflektuje?
Zima, ciemno i mróz.


Ekhe ekhe – kaszle Nowy Człowiek.
Ukh ukh – odkrztusza Erna.
Chlip-ślruuup – degustuje gila Silny i przeciera wierzchem dłoni mokrą skórę pod nosem.


Nie mam jedzenia na blatach w kuchni ani dizajnerskich akcesoriów, mam za to butelki i fiolki wyciągów, pastylek, syropów.
I blistery. Tak, blistery też mam, dość to innowacyjne słowo. Mam blistery na recepty, całe stosy. Apteka przypuściła szarżę na moją kuchnię, wciągam brzuch i szukam azylu pod oknem (a za oknem białe gówno szuru-szur).
Mam też voucher hotelowy z datą od minionej właśnie soboty, nieubezpieczony od rezygnacji, cóż za beztroska.
Oraz mam infekcję w okolicach płucnych. Stan to posiadania godny lorda. Albo Prawdziwej Damy, która Wcale Się Nie Irytuje, kiedy zaplanowany od kwartału urlop transformuje w zwolnienie chorobowe.

A za oknem białe gówno szuru-szur.
A my inkubujemy nasze mikroby.


Nie mogę się opędzić od wizji bakterii radośnie imprezujących na terenie posesji, którą zasiedlamy (a ślepy los gra w ruletkę, na które z nas padnie jutro).
Ta zima nie ma końca.


I w tym punkcie rozważań o grzechu pierworodnym i jego wpływie na naszą niemożność urlopu zastaje mnie Erna.
- Mamo, - pyta – a kiedy odkryto bakterie?
- Niedawno, - charczę spod kołdry – w XIX wieku.
Po nieprzytomnej głowie kołacze mi Pasteur, co wikipedia zweryfikuje jednak negatywnie moment później.
- TO JEST NIEDAWNO? – Erna się bierze ironicznie pod boki. – Chyba dla ciebie!



Cóż.

Mam wrażenie (Paulo Coelho ;))) ), że optymizm jest w dużej mierze kwestią odległości.