2.153

- Z jaką polewą? – zapytała Panna.
Kobieta się rozejrzała zdezorientowana. Jej koleżankę wchłaniał właśnie hałaśliwy tłum gimnazjalistów w głębi sali jadalnej. Urwały się z pracy do maka.
Taka blałka.
- Orzechową? – kobieta bardziej zapytała, niż wybrała.
Znikąd pomocy. Pryszczaty chłopak obsługujący kasę, przy której stałam podsunął mi czytnik do kart na sprężynie kabla.
- Karmelową – bardziej zarządziła, niż zapytała Panna.
- Niech będzie – westchnęła kobieta i znowu się rozejrzała, szukając koleżanki.
Albo odsieczy. Trasy ewakuacji.
Wydawała się mniejsza, niż przed chwilą i o bardziej ściągniętej twarzy.
Natarczywy harmider rozmów nieletnich narastał.
- Może bić – mawia Silny, pomyślałam.
- Z jakim sosem? – obcesowo zapytała Panna.
O sosy i o polewy zawsze tu pytają z żarliwym entuzjazmem.
Jakby od wyboru sosu zależał WIG20. Ich premia. Roczny skonsolidowany wynik globalnego McDonald’sa. A już co najmniej dalsze powodzenie świata.
Albo tak: nadaj swojemu przeznaczeniu jakość. Sos musztardowy? Chilli&lemon? Słodko-kwaśny? Nieznośny ciężar ważkiego wyboru w kolejce do kasy. Decyduj – sos/los, los/sos, raz-i-dwa!
Kobieta się przykurczyła w przyciasnym sweterku, raptownie sfilcowana.
Z chęcią rzuciłabym jej jakiś kapok. Koło ratunkowe. Chodź tu, umykajmy razem z nie naszego świata. W tutejszym płaskobrzuche nastolaty z przyciężkim makijażem i wilgotnym mlaskiem wchłaniały kolejne McDouble i McWrapy. Dzwoniły komórki, ktoś podawał ponad głową innego kubek ze słomką dalej.
Pryszczaty zza mojej kasy prasnął kubkiem kawy o tacę, zatrzasnął naczynie wieczkiem i mi wręczył rozchwianą całość wychylając jednocześnie głowę na bok, poza mój korpus.
- Kto następny?
Nie doczekałam wyboru sosu do chicken wings przez cherlawą urzędniczkę.
Efekt motyla (a może wzięła barbecue?) nie zadziała.
Niefart, prawda.



Wcisnęłam się na wysoki stołek z widokiem ponad głowami małolatów.
Ale w zasięgu ich rozmów „widziałeś te nową z trzeciej klasy?”, „lece już”, „daj kawałek”.
Podła kawa.
Mimo niepóźniej godziny znużyła mnie jazda.
- Majtwię sie o ciebie, mamsiu – jęknął Silny dzień wcześniej w słuchawkę, kiedy mu z ociąganiem wyznałam, że zima, śnieg, mróz, ślisko, samochód nie jedzie, więc nie wracam na noc.
Silny jęknął, a ja się rozpadłam na milion zmarzniętych, zmęczonych, rozpaczliwych kawałków w anonimowym hotelu, gdzieś na końcu połatanego asfaltu.
Z kieszeni torby zagrała komórka.
Gimnazjaliści z powiatowego miasta niespiesznie raczyli się lanczem.
Zabawiali niezobowiązującą small talk nad Kanapką Drwala.
- Mamo - rzekła Erna w telefonie.
[Komórka wyświetliła numer wychowawczyni Erny. Na sekundę zamarłam].
- Mamo, - z wyrzutem powtórzyła Erna. – dlaczego ty w ogóle do mnie nie dzwonisz?
Erna wyjechała na białą szkołę, kierunek – Kraków.
Mamo, dlaczego ty w ogóle nie dzwonisz?
W ogóle, czyli ostatni raz wczoraj.
Nie dzwonisz.
Nie dzwonisz.
MAMO?



Bo zapomniałam.