2.129

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, – spytała podenerwowana Erna stając w drzwiach. – że dzisiaj jest święto dyni? Mama?
I strząsnęła z siebie tornister.
Po czym strząsnęła z siebie kurtkę, czapkę i szalik. Oraz buty. Lewy i prawy.
Ojej. Jakoś nie przyszło mi to do głowy, córko, żeby cię trzymać na bieżąco z celtyckimi rytuałami.
- Erno, - wrzasnęłam. – Erno, wracaj i posprzątaj, co tu narozra …
- Ale mama! – jęknął zblazowany głosik ze sporej oddali.


Fazę na Halloween mam tylko na blogasku.
W prawdziwym życiu jest mi to równie obojętne, jak zaokienna aura.


A sama wolę postać w te dni na zatłoczonym cmentarzu. Choćby w kaloszach i w deszczu, jak dziś. I nie mam poczucia, że to czcze i udawane.
Odstanie godziny albo dwóch przy grobach i obecność przy tych, których znałam dawno temu albo wcale się wpisuje w coroczny rytuał jesiennego umierania, opadających liści i krótkiego dnia.
Śmierć, która jest częścią życia.
I jakoś mnie nie rażą futra wytrzepane z naftaliny pierwszy raz w sezonie i białe kołnierzyki i krawaty spinające nienawykłe, czerwone gardła.
Defilada – my jeszcze żyjemy i się świetnie mamy jest oczywista. Naturalna.
Też podkręcam przed wyjściem niebyłe rumieńce pędzlem i stosownymi kosmetykami.

I oczywiście mi żal, że cmentarz już nie wonieje stearyną, od kiedy otwarte znicze w glinianych czarkach poległy w starciu z plastikową produkcją made in China. Żal, bo miałam zawodowstwo z moczenia palców w gorącym wosku i niezauważenie strącałam świeczkowe odlewy tak, żeby się to nie rzucało w oczy ciotkom, zagrabiającym ziemię wokół grobów w dywanik.

Wtedy byłam nieśmiertelna. Z upływem lat jestem coraz mniej.

˚˚˚˚˚

A właściwie to tak.
Być znowu nieśmiertelną. Wymyślmy lepszą wersję mnie. Na kawie w słoneczny dzień z przyjaciółkami. Mogę być tą nieśmiałą brunetą bez grzywki, bo fe, grzywki są takie passé. Szpilki na takich stopach, których już nigdy nie będę miała. Dreaming jest za free.
Więc fruu w szmaragdową wodę w jedwabnej kiecce.
Mieć wszystko jeszcze przed i prawie nic za.

Ha.

Czasami się budzę i między snem a skokiem w dzień świstaka miewam wrażenie, że to realne.
A czasem w fazie REM mi się objawia surowa fizjonomia Perfekcyjnej Pani Domu. Twarz się wykrzywia i z obrzydzeniem cedzi, bezczelnie wlepiając we mnie gały:
- Paskudnie wyglądasz nieumalowana.
Buaaa. Wyskakuję z pościeli w przytomność niemal pionowo, jak wampir.