2.132

- Mama, - mówi Silny. Wspina się na palce i zawisa na pasku mojego szlafroka. – mama, chciałem kujciaki! – rzecze.
- Jakie kurczaki, dziecko?
Dochodzi ósma rano, o tej porze pieczyste?
Nielaty objęte obowiązkiem szkolnym zniknęły za zakrętem, na nas też powoli już czas, zająć miejsce w zatorze ulicznym.
- Engły bełse, - wyjaśnia Silny. – EMBI-GEŁSE.
Jasne.
To jest ten przypadek, który amerykańscy naukowcy przerabiają w szokujące analizy – nie czyta, nie pisze, a już siedzi w internecie.
Bo Silny tnie po mistrzowsku w Angry Birds. I ma osiągi o lata świetlne przebijające moje, ja ekspresowo tracę cierpliwość, po dwóch albo trzech chybionych salwach w świnie.

Co mi przypomina o pewnej frapującej, choć krótkiej wymianie maili z przedstawicielką portalu oferującego gry komputerowe dla kobiet. Bo na mój blogowy adres mailowy przychodzą od czasu do czasu intratne propozycje marketingowe. Odkurzacz w zamian za osiemset-pięćset postów na blogu z fotami rzeczonego i peanem, jaką jest mi wyręką (plus trylion tematycznych statusów na fejsie). Zestaw kasz dla dzieci za notkę gratis, że są świetne. Dziękuję, nie korzystam. Aż tu nagle te gry. Dla kobiet. Och, tak lubię „dla kobiet”. Literaturę dla kobiet, miejsca parkingowe dla kobiet, samochody dla kobiet, piwo dla kobiet, wrzućcie „dla kobiet” w wujka googla i sprawdźcie wynik w zakładce „grafika”. „Dla kobiet” mnie nastraja radośnie, więc uważnie przeczytałam maila. 

Niezależny portal nękała drażliwa kwestia.

„Dlaczego kobiety w Polsce nie grają w gry komputerowe, tak często i z taką przyjemnością jak robią to nasze sąsiadki za oceanem? Interesuje mnie Twoje zdanie na ten temat, osobiste upodobania growe - jeśli jesteś aktywnym graczem, ogólna opinii o kobietach grających czy modzie na gry.”

[z maila]

Co prawda „upodobania growe” zadudniły mi posępnie, ale weszłam w dyskurs.
Nie gram, bo w tych rzadkich chwilach, kiedy mogę tracić czas, nie chcę go tracić na odtwórcze pomykanie ścieżkami rozrysowanymi przez twórców gier. To nie kreatywne. I generalnie – bez sensu. Granie jest chodzeniem cudzym śladem, a jeżeli już chadzam czyimś śladem, to wolę śladem pisarza, a nie projektanta gry.

Na tym niestety urwała się zajmująca korespondencja z niezależnym portalem, więc pewnie nie dowiem się nigdy, dlaczego kobiety w Polsce nie grają z taką przyjemnością, z jaką mogłyby.

Silny natomiast gra z wielką.




A Wy?