2.135

Nowy Człowiek postuluje ograniczenie kontaktów z wodą w wannie do czterech, góra pięciu audiencji na tydzień. Stawiam na dojrzewanie (czymkolwiek ono jest u dziewięciolatka), zainteresowany twierdzi, że mycie to strata czasu.
Jakby miał go za mało.
A przecież póki co pozwala czasowi ciec niespiesznie między Samymi Przyjemnymi Rzeczami, między cięciem w gierki na tym albo na tamtym, jeżdżeniem do kumpli i – ojej!, cieszę się, jak makak! – kompulsywnym czytaniem.

Któregoś dnia się wypuścił z kolegą na przejażdżkę i wrócił - jak zwykle - po wyznaczonym czasie (zawarliśmy umowę, że ja nie sieję paranoi, a on się trzyma zegarka, rzadko się trzyma literalnie). Tym razem jednak się spóźnił o więcej niż kwadrans, więc się wykrzywiłam szpetnie. Cóż, miewam mimikę jak z „Maski”.
- Chodzi o to, - wydukał, wyczuwając przebranie miary. - że ja się trochę zagubiłem w czasie …
Nowy Człowieku, demolujesz moje poirytowanie!
Rozluźniłam mars na twarzy. Kumpel się natomiast nie zorientował, że awantura została zażegnana i walcząc z zadyszką zaraportował:
- Jest pani jedyną mamą, którą znam, która kara … karze za spóźnienia!
Doprawdy?



Wracając jednak do wanny.
Silny siedzi w wodzie do pasa, Zakłady Kąpielowe „Hacjenda” działają co wieczór pełną parą, Silny siedzi z nogami w kokardę, strużki wody mu ciekną skronią lewą i prawą, a Silny się skarży:
- Mama! Zobacz, jak mam fjyzuje! Ciemną!
Patrzę. Silny się nachyla do pokrętła odpływu, przeciąga palcem po zmoczonych pasmach i uważnie obserwuje swoje odbicie w chromowanej tafli.
- A jaką miałem potem? – ciągnie Silny. – Jasną! Laczego mam tejas ciemną fjyzuje, a potem miałem jasną???
Zaczyna łkać.
Silny nie cierpi mycia włosów, od zawsze.
- Łobacz! – płacze. – MAM TEJAS CIEMNĄ FJYZUJE, A POTEM MIAŁEM JASNĄ!!!


[W tym czasie Nowy Człowiek mnie przekonuje, że należy zmniejszyć liczbę kąpieli na tydzień i on chce zacząć od razu, a Erna umyka z pojemnikiem z kredkami, bo właśnie kończy książkę o ciastkach i nie ma czasu na wannę.]


Jesteśmy przedsiębiorstwem. Firmą o skomplikowanej logistyce. Jesteśmy terytorium walki o dominację, polem ścierania się wykluczających interesów. Jesteśmy chaosem, hałasem. Wrzaskiem, potem i łzami.
Jesteśmy domem wariatów.

A tak mi się jakoś ostatnio przypomniało przy słuchaniu starych płyt (muzyka z przeszłości niesie wielowymiarową retrospekcję, zawsze), że kiedyś byliśmy z Ojcem Dzieciom parą.
Bez sentymentów – tu zaszła zmiana.