2.137

Po tysiąckroć mieli rację ci, którzy mi przepowiadali czwarte dziecko na dwa tysiące dwanaście. I jest, nie mogło być inaczej. Już, zaraz :)
Bo przede wszystkim staram się w życiu wdrażać solidny, poznański takt. Raz dwa raz dwa. 2003, 2006, 2009.
Tadam, 2012:

… a teraz się zastanawiam, jak o TYM napisać, nie panierując TEGO w megalomanię. I im dłużej myślę, tym bardziej nie sądzę, żebym dała radę.

Na początek – niech będzie jak na „Oskarach”. Imperatyw podziękowania.
Miałam trzy fantastyczne akuszerki.
Anitę Musioł, dyrektorkę wydawniczą „Świata Książki”. Anita była motorem „projektu druk”, bez niej nic by się nie stało z tego, co się stało.
Agatę Pieniążek, wydawcę (WYDAWCZYNIĘ?) literatury polskiej. Agata, Anioł Stróż, mężnie i z dystansem przez długie miesiące znosiła wahania i zawirowania wszędzie tu podpisanej. A „niepowieść” to jej koncept. Szacun.
Panią Sylwię Bartkowską, najlepszą z najlepszych redaktorek świata, fenomenalną osobę o nieprzeciętnej erudycji i oczytaniu. Pani Sylwia z każdej strony obejrzała każde słowo przeze mnie wyartykułowane (to było intymne, wręcz krępujące jak badanie lekarskie, ale efekt chyba zadowala ;))). Z czułością wspominam bój, jaki toczyłyśmy o Tatry Słowackie przeciwko słowackim Tatrom.
Jak myślicie, co się ostało?

Jest jeszcze Katarzyna Krawczyk, moja redaktorka prowadząca i Aleksandra Majdan, wydawca odpowiedzialna za wersję audio.

Dziękuję, Dziewczyny. Normalnie tu płaczę.
I nadal trochę nie wierzę, że to prawda, ale chyba jednak prawda, bo Wydawnictwo właśnie mnie dzisiaj zapromowało na fejsbuńczu, taki szok w środku dnia. Stąd wnoszę, że nie mam omamów. Że ta książka (książka? ekh ekh …) jest już gdzieś w drukarni. Premiera – w styczniu. Trzysta osiemdziesiąt trzy strony druku, nie ma lipy, jest cegła, w sam raz do przygniecenia prania.
Gwarantuję sprasowanie.

I oczywiście są w środku teksty z blogaska, ale nie jest to blog w skali 1:1, trochę się jednak postarałam.

Zaczęłam tak (gdyż albowiem mam fobię pierwszych zdań):
Którejś lipcowej nocy przyśniło mi się dziecko. Mała i nie moja dziewczynka, nocą z poniedziałku na wtorek.

… a później, cóż, w pierwszej wersji po tych dwóch zdaniach było jeszcze ponad sześćset tysięcy znaków bez spacji, po czym się jednak opamiętałam. Ostatecznie jest znacznie mniej do czytania ;)




I nie pozostaje mi więcej, jak żywić nadzieję, że tym, którzy przez to przebrną będzie się podobało.