2.130

- Mama, a jak wampirowi się rusza ten kieł, – Erna zamaszystym gestem odgarnęła kołdrę i się wsunęła do mojego łóżka. – ten kieł, - Erna złapała się za któryś z głębiej osadzonych zębów i zamarkowała ruch. – to to jest bardzo niedobre?
[Bardzo niedobre to jest mnie budzić przed ósmą, córko]
Stoczyłam krótką, bezdźwięczną walkę z Erną o miejsce dla głowy na poduszce.
- … chyba że sobie zrobi nowy papierowy. – fristajlowała Erna. – Albo plastikowy. Metalowy też może być.
[No co ty]
- Mama, - Erna uniosła się na łokciu i przeszyła mnie świdrującym wzrokiem.
[Małgorzata Rozenek sugeruje: zanim się nie umalujesz, o świcie wyglądasz podle]
- Mama, a z czego jest zrobiony ząb? Z kości?
- Ehe.
- Więc jak ci się rusza ząb, to ci się rusza kość? – Erna się zdziwiła spektakularnie, widowiskowym dziecięcym zdziwieniem, przemożnym nieletnim osłupieniem wobec odkrycia kolejnej reguły funkcjonowania rzeczywistości.- Łał.
I opadła na poduszkę.
[Ałć! Erno! Moje włosy!]
Erna tymczasem się cała we mnie wpiła, sprężysta, przemarznięta ośmiorniczka o tysiącu rąk i milionie kolan i się oddałyśmy matko-córczanej sekundzie bliskości.
Po upływie której Erna wyskoczyła jak osprężynowana na podłogę i pognała do istotniejszych zajęć, spontanicznie (i kompletnie mimochodem) pozbawiając mnie kołdry.

˚˚˚˚˚

- Na cmentarz??? ZNOWU? NIEEE! – jęknęły po śniadaniu nielaty zgodnym, jak rzadko, chórem.
Nie podzielają naszego z Ojcem Dzieciom imperatywu odwiedzenia wszystkich tutejszych przodków.
Dlatego na komunalny poszliśmy sami. Było słonecznie, długo błądziliśmy między grobami. Niektórych Nieobecnych możemy odwiedzić tylko w głowie.
Cmentarz się zmienia, siermiężne nagrobki z lastriko są w odwrocie, rządzą polerowane azjatyckie granity, tandetne, przesadne formy. I wielkie znicze w plastikowej pozłotce.
I ławki. Wiele ławek. Ławki zespawane w garażu albo w ogrodowej szopie. Ławki szykowne, ze składanym siedziskiem. Ławki wyżłobione jak dworcowe.
Nie zauważyłam narastania tego nurtu, więc dzisiejsza konstatacja była jak eksplozja w głowie. Że można chcieć usiąść i się nie spieszyć, nie biec na serial albo na talent show, tylko siedzieć przy grobie. Fascynująca moda.



A póki co czas wracać do żywych, najwyższa pora zakończyć rekolekcje i spojrzeć w przód.




Po spacerze po komunalnym pojechaliśmy z Ojcem Dzieciom na spożywcze zakupy. Ser, mięso, pieczarki, cytryny, czekolada. Sama strawa, żadnych przenośni. Przed okienkiem lotto długa kolejka potencjalnych milionerów, wielokrotnych. Umalowane nastolatki kurzące papierosy w załomie supermarketowego muru.