2.134

Frustratka sprokurowała przewyborny tekst na swoim blogasku, reportaż z centralnego starcia z rocznikiem osiem osiem o imponujących walorach ciała (niemożliwe, żeby one były pełnoletnie, noworodki z okolic dziewięćdziesiątego! no, jak to?). A ja, jako że zapadłam w tym tygodniu na niemożność wydania z siebie choćby zdania, zalinkowałam ów diament na fejsie. W celach protetycznych. Terapeutycznych. W ogóle, dla rozluźnienia mięśni i przewentylowania. I się wywiązała ciekawa dyskusja – o przewinach młodości i że to nie grzech dzierlatek, że są takie ładne. A z drugiej strony - o nabieraniu dystansu do siebie z upływem lat. W sensie, że roczniki siedemdziesiąte generalnie satysfakcjonuje brak objawów podagry. Oraz kiedy w krzyżach nie łamie nad ranem.

Tego.
Khekh.

Lubię ten temat, bo mam przecież na pieńku z czasem. Regularnie się wręcz karmię konceptem, że być może on, czas, biegnie nie w przód, ale jakoś wspak. Albo na ukos, ścina zakosami.
Nie łamie mnie w krzyżach, chociaż raczej z trudem wstaję. Głowa siłą mi przywiera do poduszki, co rano toczę z nią walkę. Z głową, z poduszką. Przeorały mnie liczne porody, starłam spod cudzych nosów całe tony smarków.
I nie mam za to orderów, ale siatkę zmarszczek.
O krzywdzący losie, o buacha cha cha.

I nie, nie łypię zawistnie na apetyczne młódki i nie zraszam jadem, że was jeszcze los przeczołga, że się same przekonacie.
To jest czysta, wydestylowana konstatacja – wiem o czasie znacznie więcej, niż nieprzeterminowane dzierlatki, ale to one, a nie ja mają rację. One rządzą i ich napięta skóra ramion. Ich białe ząbeczki i tak dalej. Ich energia, młodość mają zawsze rację. Jakie smutne przemijanie, że w nagrodę za zaliczony poziom w grze, za odhaczoną dekadę się dostaje postrzał w barku albo cyc przegrany w walce z grawitacją.




I w tym miejscu wyskakuje zza kulis jakaś Ciotka Dobra Rada i skrzeczącym głosem ujada, że chyba nie masz, wszeteczna dziewko, poważniejszych problemów, że się nad takimi duperalami zastanawiasz i czy ci nie wstyd, niewiasto. Weź się do prania. Sprzątnij miotłą garaż, zetrzyj szmatą sieć farfocli zza kanapy. Ugotuj jakieś cośtam a nie przypal garnków.


Ojtam.
Lubię moje małe fiksacje i niewinne manie. Uporczywe skupienie na realiach nie zawsze popłaca. Listopad to niebezpieczna pora dla Polaków. Przy naszym profilu demograficznym przynajmniej jeden nielat jest chory każdego dnia listopada. To się, zdaje się, nazywa rachunek prawdopodobieństwa. Średnia z całki. W listopadzie mam farmaceutyczny abonament, a mój samochód sam pomyka do pediatry. Szuka sobie drogi w mroku i we mgle, tropi ślad.
Ciemno, zimno mi.


To jak to szło z apetycznymi dziewojami?
Że nie mam żadnych szans wobec takich danych?

;))))))))))))))))