2.131

A w kwestii reedycji - to przecież ją mam. Wydanie drugie, niezbyt poprawione. Kompletnie niepoprawne. Z pewnością nie tak gładkie, ani nie taneczne i nie strzelające bąbelkami, jak teledysk Caro Emerald, za to w czterech wymiarach. Szerokość wysokość głębokość i zapach. Oraz upływ czasu, więc w pięciu. Repeta z podstawówki po trzydziestu latach. Powtórka przemnożona przez dwa.


Przebąkiwałam o tym, że by było miło, żeby zacząć jeszcze raz? Otóż zaczynam od nowa, stereo, najczęściej wieczorami. Lekcje z polskiego (bo pierwiastki tudzież całkę zostawiam Ojcu Dziatek), kaligrafia, lekcje z angielskiego i szczyt absurdu – niemiecki i hiszpański. Nie znam żadnego z tych języków, ale lekcje odrabiam. Zyg, zyg. Wypisz, przepisz, połącz, przelicz jabłka, pociągnij szlaczki, zrymuj oraz podziel na sylaby.

Optymalne do retransmisji z życia są niedzielne wieczory, szczególnie po dziewiętnastej.
- Mamo! – odzywa się znienacka któreś z objętych obowiązkiem szkolnym. – A chyba było coś zadane …
To jak ten sen, w którym się pojawiasz nago przed komisją maturalną. Egzamin jest z fizyki, ustny i pociąg już wyjeżdża ze stacji A.
Tyle, że to nie sen.
Mam dziwny ucisk w okolicach mostka oraz suchość gardła. Już to-już to-już to–przerabiałam. Nielaty od niechcenia skrzypią piórami po kartkach. Wiercą się, każde gotowe się wymiksować zza biurka teraz i zaraz.

- Czy pani była na to gotowa?
- Skąd. Repeta podstawówki dopadła mnie znienacka.

˚˚˚˚˚

Dolina Cybiny.
Eden w sercu cywilizacji.