2.138

Wasze przemiłe komentarze i gratulacje i liczne lajki i wzmożony ruch na blogasku mnie wprawiają w pewne takie, hm, zakłopotanie (chociaż dla opisu stanów ducha i ciała już nie użyję frazy o rumienieniu się na przemian z ocieraniem się o zawał, bo – jak trafnie zauważyła na fejsbuńczu Anna - powody do rumieńców będę miała nie wcześniej, jak w styczniu 2013). W istocie – Wasze gratulacje są na konto opus magnum, którego jeszcze nie znacie, więc wrodzona powściągliwość mi nie pozwala się w nich nurzać bez opamiętania.

Tzn., co ja gadam.
NURZAM SIĘ W NICH BEZ OPAMIĘTANIA.
Dzięki!
Book shower niezwykle udany ;))))))))
Szczodrze mnie tu obdarowaliście życzliwością i ciepłymi słowami.
Dygam głęboko i cała w reweransach.






A teraz czas spuścić powietrze.
Psssyttt …
… i w tył zwrot w swojskie lary i penaty.

Nowy Człowiek (tak, wyraził świadomą zgodę na dysponowanie na blogu jego dobrami osobistymi w postaci wypowiedzi, anegdot i generalnie - narracji), tak więc Nowy Człowiek mi podsunął swoją okazałą stopę pod nos.
- Mamo, - jęknął. - awaria!
Dziura w skarpecie wielkości połowy palca.
- Dziecko, z tym byłeś w szkole? – wykrzywiłam się w zażenowany pytajnik. - Rano tego nie widziałeś?
Pytanie dodatkowe dla studentów kursu dla zaawansowanych – dlaczego nadal osobiście odczuwam drobne życiowe wpadki progenitury typu: plama centralnie, skarpety nie od pary, wymięty zeszyt do matmy?
Bo jestem za to odpowiedzialna? Bo się poczuwam? Się mianowałam odpowiedzialna?
Czy syndrom przeterminowanej pępowiny? Kiedy mija i jakie stosować środki zaradcze?
Tymczasem Nowy Człowiek obojętnie wzruszył ramionami.
- Tak wygląda skarpeta mężczyzny. – parsknął.
Owszem, ta notka jest seksistowska i bezczelnie się tym chwali. Jest seksistowska w sumie bez powodu, tak wypadło.
Kiwnęłam głową z aprobatą.
- Dobra, czyli nie wywalisz tej skarpety? – z nadzieją w głosie obadał mnie mój filuterny, męski dziewięciolatek.




… dzieli doświadczenia z tatą ;)