2.065

Nadchodzą w tandemie.
Erna na przedzie, z wazonem w rękach [skąd Erna wzięła ten wazon? to znaczy – kiedy go wzięła, że mi to umknęło? musiała mi go niemal wyciągnąć zza pleców, a zrobiła to bezszelestnie], więc Erna na przedzie, a Silny za nią, krok z tyłu.
W wazonie tkwi rachityczny bławatek w otoczeniu dwóch bezgłowych kolegów, trzy cienkie łodyżki się chwieją w rytm zamaszystego kroku Erny.
Chlupoce woda.
Bławatki bowiem podlano, obficie napełniono flakon wodą. Po brzegi.
Jakie zaradne dzieci!
- Mama! – rzecze Erna. – Mama! Mam dla ciebie prrrezent z okazji dnia dziecka! – i wręcza mi wazon, naczynie się chwieje, woda pryska na boki, badylki się kolebią. Silny chichoce i dobywa zza pleców stary ojcowski telefon.
- Mama! – zarządza. – Mama! Zjobie ciebie zdjencie!
Trzaska migawka. Błysk, flesz, chichot.
- Fajne zdjencie! – cieszy się Silny.

***

A później, pod byle jakim pretekstem, bez żadnych mierzalnych przyczyn czasoprzestrzeń się ekspresowo ugina i Erna już nie rozdaje kwiecia, ale tupie i krzyczy, poczerwieniała na twarzy i im bardziej dokłada decybeli, tym mocniej jest zdenerwowana. Histeria Erny działa jak wydajne perpetuum mobile.

Ciii.
Jestem płatkiem róży na gładkiej tafli bajora
Jestem przywiędłym kwiatem lotosu na jakimś, kurcze, trzęsawisku.
Ciii.
- Nie będę do ciebie mówić, – mówię do Erny i wewnątrz, żeby nie eksplodować, odliczam. – nie odezwę się do ciebie dopóki się nie uspokoisz. I nie zamilkniesz.
To oczywiście nie uspokaja Erny ani nie skłania jej do milczenia.
Ciii.
Ale czas zdziera najtęższe gardełka i minuty wrzasku są policzone oraz każdy pojedynczy decybel. Erna cichnie. Znika, ale po chwili wraca, biegiem. Rzuca mi na kolana niewielki świsteczek i zdegustowane spojrzenie.
- To jest obrrrraz, - cedzi. - w którrrym mama nie kocha …
Erny.

Należy zwrócić baczną uwagę na odwzorowanie maleńkiej, zgnębionej dziewczynki, a później na jej ze wszech miar zadowoloną matkę, która jak gdyby nigdy nic bawi się z Silnym, nie zważając na cierpienia córeczki. Głowa Silnego (na zielonym prążku opasującym dzieło) myśli „mnie mama kocha”.
Niesprawiedliwa, zła scena.

***

Więc, żeby nie zasmucać ponad miarę czytelnika przeskakujemy o kilka klapsów naprzód.

Szkoła podstawowa, klasa zero.
Przesiaduję na wywiadówce w sali Erny naprzeciw okolicznościowej makatki. Zeraki rysowały matki przy pracy. Większość matek siedzi przy komputerze. Ja natomiast działam – wedle precyzyjnych didaskaliów Erny – jako modelka.
O. Jakie to miłe.

A poza tym - znajduję się wyjątkowo korzystną na tle schematycznych, anorektycznych koleżanek z prawa, z dołu i z lewa.

***

A teraz trzy kadry w tył.
Erna jest już pogodna, wręcz promienna, wbiega w podskokach do kuchni, ale natychmiast wbija oskarżycielski palec w wazon wręczonego mi w pierwszej scenie kwiecia.
- A czemu do niczego nie użyłaś mojego kwiatka? – pyta napastliwie.

A do czego go miałam???
Bywa nielekko.