2.064

Potrzeba podpisania realiów jest silniejsza, niż rozwaga – w istocie! rzecz jasna!, każdy grafoman potwierdzi to z werwą. Wystarczy, że napisałam, że nie mogę [pisać] i oczywiście zaczęłam znów móc.
Och i ach.

Przy okazji - już wiem, jaka kropla mi się przelała. Która kropla. Niespodziewanie udało mi się ją nazwać przy prasowaniu. Albo przy – powiedzmy – lirycznym rytuale codziennego prania.
Chodzi mianowicie o tę od ja wam powiem, jak to NAPRAWDĘ być matką.

Prawdopodobnie skutkiem stronniczej selekcji lektur (tygodniki włączając), przez tendencyjny dobór lajków na fejsie albo w efekcie jakichś kosmicznych wahań odniosłam otóż ostatnio wrażenie, że jest w dobrym tonie w 2012 popisać się umiejętnością zdefiniowania jedynie słusznej definicji matki. Sama nie jestem bez grzechu, w końcu od blisko dziesięciu lat obrabiam tę działkę, ale – wiadomo – belka we własnym oku jest raczej mało widzialna.

Tzn. nie była do tej pory widzialna, ale ją nagle ujrzałam.

Zdałam też sobie sprawę, że czytam cudze teksty i nie czuję katharsis, że żaden tekst mi w 100% nie odpowiada. Więcej – nie odpowiadają mi własne. I coraz bardziej się przychylam ku tezie, że macierzyństwo jest do tego stopnia z indywidualnego doświadczenia, że każde pisanie go w klimacie oto jedyna prawda jest skazane na porażkę.

I jeszcze to babskie piekło, obgadywałam je ostatnio w damskim gronie, jak to własnoręcznie i nawzajem dolewamy sobie smoły do gara.
Co ona wie o wychowaniu, ma jedno dziecko i od ciąży nie pracowała.
Co ona wie, ma co prawda dwoje, ale za to jakie małe.
A tamta, a tamta, jej na bieżąco pomaga teściowa i matka.
Co ona mi tu gada.
Żyjesz z trójką dzieci za minimum socjalne? Nie? To się nie mądruj, mała.

Efekt tego jest taki, że próżno szukać pociechy. Próżno szukam ja.



A chciałabym wiedzieć, jak to się stało, że panującą religią tego kraju (wyjąwszy Paczaizm, za to włączywszy buddystów i apostatów) jest Kult Smarkacza. W ścisłym związku zresztą z nadrzędnym przykazaniem, że „wyłącznie winna każdemu życiowemu niepowodzeniu dziecka jest jego matka”.

Chcę wiedzieć – tytułem banalnego przykładu - dlaczego odrzucając a priori możliwość udziału nielatów w jakichkolwiek weekendowych działaniach tak zwanych kreatywnych (typu papranie się w mokrej glinie pod kierunkiem hipsterek parających się instruktażem albo twórcza kuchnia feng-shui dla dwulatków) czuję ukłucie niepokoju pod którąś łopatką. Nielaty nie biorą udziału, bo kreatywne mnie nudzą. Na śmierć. I amen.

Co prawda amerykańscy naukowcy dowiedli, że dzieci regularnie uczestniczące w animacjach nie wykazują większego potencjału, niż dzieci nie uczestniczące w nich wcale, ale – KTO ICH TAM WIE?

I dlaczego kiedy moje dziecko jest nieprzygotowane z liczebników angielskich, a jego kartkówka nadaje się do przemiału – też mam ukłucie pod łopatką. Dlaczego uważam, że to ja nie dopilnowałam, a nie, że dziecko zlekceważyło sprawę?

I dlaczego jest takie ważne mieć płaski brzuch w tydzień po porodzie – pies wąchał czy miałam, czy nie – a to, co się dzieje trzy-sześć-dziewięć lat po porodzie już nie jest takie ważne (uwzględniwszy, na przykład, kwestię organizacji czasu i wygospodarowania go na ćwiczenia aerobowe albo salsę).
Gdzie artykuły o goniących, jak kot z pęcherzem matkach dziesięciolatków?
O skrajnym wyczerpaniu, które nie mija z ząbkowaniem.

I gdzie jest o tym, że to po prostu życie. Nie kara ani nie żadna sadystyczna religia.

Chciałabym gdzieś przeczytać, że panowie i panie, otóż życie bywa i takie.

Chciałabym, żeby mi to powiedziała jakaś matka z siwą brodą do pasa.
Młodszej nie dam wiary.