2.063

Otóż – nie wiem.
Chwytam Silnego i ziuuup! – unoszę go z podłogi, Silny się we mnie wczepia, jest nadal moim niemowlątkiem, chociaż już przecież przeczuwam, wiem, że zaraz mu to bezpowrotnie przejdzie. Z krągłych kopytek wyrosną kościste stopy i za kilka lat mu kupimy buty w rozmiarze większym od mojego.
- Pierożku! – łaskoczę Silnego.
- Ozeszku! – rewanżuje się Silny. – Ogójćku!
Gili-gili.

Nie wiem.



Minął maj, Nowy Człowiek był u I Komunii i – kluczowa konstatacja po uroczystości - obyło się bez kiermaszu sprzętu multimedialnego i zawodów w kto dostał lepszą konsolę, komputer, cokolwiek. Lepsze lego. Wydarzenie się działo - jakimś cudem - w wymiarze duchowym, nawet w miarę głęboko i nie bezrefleksyjnie, cuda na kiju panie i panowie, w obecnych czasach. Jednak mnie rozśmiesza obstalowywanie restauracji na trzy lata naprzód, żeby Komunia miała oprawę. Hi hi. Za pierwszokomunijne przyjęcie zabrałam się w sobotę przed kulminacyjną niedzielą, powróciwszy nad ranem z podróży służbowej i niesłużbowego wieczorku w stolicy (jeszcze raz dzięki, dziewczyny!).

Nowy Człowiek nie miał więc nowych lakierków na I Komunię (starych zresztą też nie miał), a goście nie zjedli rosołu ani dewolaja i nie wypili kompotu wiśniowego, za to – to była najlepsza I Komunia, jaką można sobie było wyobrazić, rzekł główny zainteresowany w niedzielę pod wieczór i mam wrażenie, że wierzył, w co mówi. W wymiar duchowy obrzędu inwestowaliśmy przez ostatnie miesiące, wszyscy, co dodatkowo mnie skłania do refleksji, że niewiele przychodzi bez wysiłku. Bez własnego, osobistego zaangażowania rodziców.

Więc nie wiem i wiem zarazem.


Wiem, że mijają nieprzespane noce i liczne karmienia i te wszystkie trudy świeżego macierzyństwa tak radośnie eksploatowane to tu, to tam z okazji sobotniego święta. Laktacja, butelka, szczepionka, bioderka. Mama może, mama nie może, mama seksi, nie seksi, umi, nie umi. Mi mi.

Wiem, o buacha cha cha, że kwestia jak wrócić do pracy po macierzyńskim jest kwestią chwili. Wiem też z doświadczeń, że tak to ujmę, osobistych, że później również jest życie. Oraz po odstawieniu dziecka od chusty i piersi.

Więc przejściowo mnie, powiedzmy, znudziło zastanawianie się nad macierzyństwem w wymiarze bardziej absorbującym czasowo od rzeczonego.

Mam wrażenie, że wszystko już zostało powiedziane i to po tysiąckroć.
Przy czym nie zostało powiedziane najważniejsze. Nigdzie.

A w takim stanie ducha nie da się pisać blogaska. Nie mam żadnych prawd oświeconych na podorędziu ani pewników.

Wiem, wiem, wiem i nie wiem.



- Czasami mnie denerwujesz, mamo. – szepce Erna.
Wyszeptuje mi prosto w ucho dźwięczne, drżące errr. Denerrrwujesz mnie – mówi.
Wiem.
Tak, jak wiedziałam, że uporczywe „j” Erny wyewoluuje któregoś dnia w „r”. Gdyż albowiem tak jest, że krągła dziecięca kończynka mija i mija mleczny, niemowlęcy zapach i wkładanie palca w kontakt. Dzieci – o dziwo – któregoś dnia się po prostu uczą chodzić, mówić, korzystać z nocnika, czytać i pisać gramatycznie, mnożyć w obrębie stu i wyciągać całkę z różniczki. 

Wiem.


Za to gratis i raz po raz mnie przeraża jakaś nagła myśl, inspiruje mnie jakieś krótkie zdanie, czasem pół frazy, a czasem kilka, jak ten kawałek z ostatnich „Wysokich Obcasów”:


Najpoważniejszy kryzys dopadł Dorothy, kiedy dzieci wyprowadziły się z domu. Macierzyństwo okazało się uczuciową inwestycją, która nigdy nie zwraca się w pełni. ''Myślę, że jestem tak żałośnie niedostosowana do tego życia, że moją nieobecność ledwie by zauważono - pisała Dorothy w pamiętniku. - Wypełniłam obowiązki rodzinne. Dzieci nie potrzebują już mojej uwagi. Przeciwnie, mam wrażenie, że czują się obciążone tym, że muszą mi poświęcać uwagę. Moje towarzystwo nie jest mile widziane. Cierpię na przerażający brak pewności siebie. Nie ma nikogo, kto porozmawiałby ze mną o moich problemach. NIKOGO. Pozwoliłam sobie pogrążyć się w najsmutniejszym stanie, w jakim kiedykolwiek byłam. Próbowałam o tym rozmawiać z Jackiem, ale nie potrafię. On nie chce SŁUCHAĆ.


Wtedy nagle i gwałtownie nie wiem, wiedząc zarazem, że to minie.


Ergo - spokojnych snów, Drodzy Państwo.
I cieszmy się chwilą.