2.075

Nigdy nie spotkałam Magdy Prokopowicz, ale że Jej śmierć osobiście dotyka pewną bliską mi Blogerkę, więc i mnie dotyczy.
I nie mogę udać, że Jej zabrakło i nic się nie stało. Otóż stało się.


Nie poznałam Jej, a przecież i tak wiem, że była piękna nie tylko piękną twarzą, silna i niepospolita.
Była. Czas przeszły byłby najodpowiedniejszy dla zgrzybiałych starców, tyle, że kiedy się zaczyna „zgrzybiała starość”.
Tak czy inaczej - nie umiera się, kiedy się ma trzydzieści parę lat, małe dziecko i tyle do zrobienia dla świata. Po prostu się nie umiera.


Tak bardzo chcielibyśmy wierzyć, że wszystko będzie dobrze. Chciałoby się paść uszy banałami, że to nic, nic poważnego, że to, co dolega, minie bez śladu, a jeżeli nic nie dolega, to nic nie dopadnie, poza tym, poza wszystkim – że mnie to nie dotyczy. Żyję. I w dorozumiany sposób zakładam, że na zawsze.

Owszem, dziś nadal mamy tę przewagę, i ty, i ja, że żyjemy, ale nikt z nas nie wie, na jak długo mu jej starczy.
Bo otóż umiera się. Niestety, stety. I nie mnie się na ten temat wymądrzać, ćwiczenia z przemijania odrabiam fatalnie.



Myślę o pokorze.
I o naiwności czającej się w wierze w postęp nauki i medycyny. O głupocie, jaką jest ufność, że mamy kontrolę. Nie mamy.


Chciałabym wierzyć, że tam gdzie jest Magda, o ile jest - nie cierpi.
Wiem niestety, że tam gdzie są Jej bliscy jest ból, smutek i płacz.