2.179

Zwarta kompozycja bloga wymagałaby teraz dodziergania logicznego spójnika, a jakże, między wątkiem nieuchronnego umierania (i spoczywania – dajmy na to - pod przystankiem), a problematyką poszarpanych nocy wielodzietnej matki. 

Że się tu wszystko tak po prostu spina w całość.

Otóż tym spójnikiem będzie przeterminowany wywiad z moją imienniczką Terlikowską. Ostatnio, wiadomo, głównie obieram ziemniaki (odrabiam lekcje w nauczaniu wczesnoszkolnym, piorę bieliznę i przypalam garnki), obieram ziemniaki zamiast porzundnego blogowania, więc wywiad z moją imienniczką przeleżał niemal miesiąc w tym miejscu na kanapie, w którym gromadzę nieświeżą, ale nadal wartą uwagi prasę.
I oto dzisiaj z makulatury powstaj(ę).

Ale cóż ma Małgorzata Terlikowska wspólnego ze śmiercią, spytacie?
(Od zawsze chciałam użyć na blogasku tej figury stylistycznej prosto z bajki.
I voilà.)
Ależ ma masę wspólnego, ale o tym zaraz.

Tymczasem na moment przesuwamy oko kamery nad jakąś ciasną i nieoczywistą lokalizację w miejscu mojego zamieszkania, na coś w rodzaju wąskiego korytarza przy drzwiach do łazienki albo na klaustrofobiczną przestrzeń przy wejściu, za wieszakiem. Jakimś cudem przydybała mnie tam Erna (odwieszałam płaszcz albo odstawiałam kalosz, gnałam do łazienki z butlą wybielacza), więc w tym wąskim gardle domu ucapiła mnie Erna i urządza wernisaże. W sekundę rozpościera przede mną naręcze swoich prac, podekscytowana. Które jej, a które panien z trzeciej klasy pyta, bo dzisiaj się integrowała w czasie przerw z klasą brata. Wskazuję bez pudła. Erna drży (rzecz się dzieje przy dość znacznym stężeniu egzaltacji):
- SKĄD WIEDZIAŁAŚ???
No przecież to jasne. Twoje, Erno, są po prostu najbardziej (i próbuję się wydostać na otwartą przestrzeń, ale to na darmo).
Naraz zza ramienia Erny wychynął Silny i nuże! lustrować arcydzieła siostry okiem marszanda.
- Twoja jest taka ładna, - rzecze – taka, że mi sie aż kjencom uszy …
Erna płonie, drży, omdlewa i tak dalej (a w kolejnej sekundzie odnotowują mięsiste starcie, Silny i Erna, jakieś gwałtowne skrzyżowanie szabel, literalnie, jakiś atak albo samoobronę, paznokcie, pięści, szramy na twarzy, łzy, wrzask, krew i użalanie).



Wróćmy zatem do Małgorzaty, żony Tomasza.
Przeczytałam wywiad do sobotniego śniadania. Pomyślałam, że o ile działam w zbliżonej patologii, co pani Małgorzata, to jej doświadczenia jednak nie są z tego świata (co mój).

Dla żadnego z moich dzieci nadejście kolejnych nie było „rozrywką” ani oczekiwaną atrakcją, przeciwnie - bywało źródłem traum.
„Czy nie wzrusza cię, że dzieci proszą o kolejne dzieci?” – pyta ginekolog panią Małgorzatę.
Jak wychowywać dzieci, żeby prosiły nie o konsolę (nie o miecz, chamochodzik, nie o lalkę Monster High), ale o brata? Siostrę? O jeszcze czternastu braci?
W głębi duszy niepokoi mnie potencjalny przepis na takie wychowanie, ale i tak chylę czoła. Jest moc. I nie dziwię się niczemu. To znaczy – nie przesadnie. Dziwi mnie raczej histeryczna reakcja społeczeństwa w komentarzach do wywiadu, że o rety albo o buacha cha. Przecież oni tylko literalnie się stosują do kanonów tej religii, którą wyznaje teoretyczna większość społeczeństwa na terenie tutejszego kraju.
Podporządkowują się bez cienia wątpliwości, bez mrugania oczkiem, bez naciągania, ło matko, szacun.

Ale jednego nie mogę.



A jeśli się Marysia zakocha w koleżance? ''Mamo, tato, jestem lesbijką. Od roku mieszkam z partnerką''.

Byłaby to dla mnie totalna klęska wychowawcza.

Co to ma wspólnego z wychowaniem?

Moim zdaniem sporo. Powiedziałabym: ''Marysiu, kocham cię jak dotąd. Ale nie zgadzam się, żebyś na Wigilię przychodziła do nas z partnerką''.

W imię czego?

W imię miłości do własnej córki. I troski o jej zbawienie. W naszym świecie to się nie mieści, że facet spotyka się z facetem i z nim sypia. Albo kobieta z kobietą.



No nie mogę.
Fanaberia przytwierdzania płodnych naklejek do kalendarza – proszę bardzo.
Ban na międzypłciowe przyjaźnie – dlaczego nie, jeżeli to komuś sprawia perwersyjną radość.
Ganianie za dziećmi po domu, chociaż chciałoby się pójść do pracy – przy pewnym poziomie determinacji każdy argument jest właściwy, żeby uzasadnić, że wielodzietna matka w pracy jest oksymoronem i w ogóle, śmierdzi, dymi i nieprawda.
Ale nigdy i żadną miarą nie zrozumiem odrzucenia własnego dziecka.

Kiedyś pisałam tu o związkach partnerskich. Osobiście i we własnym interesie mnie to w istocie cznia, związek partnerski, a tym bardziej związek jednopłciowy, mam heteroseksualny, zalegalizowany i tak dalej. Ale nie mogę sobie nie zadawać pytania o to, co się stanie, jeżeli moje dziecko? Jeżeli moje dziecko - to chciałabym, żeby mogło sobie ułożyć życie bez wygibasów. Moje dziecko, ale też dziecko tego pana i tamtej pani, i tamci dwaj goście w pizzerii, przy małym stoliku tacy zakochani.

Żadna idea nie jest warta tego, żeby dla niej składać ofiarę z własnego dzieciaka.
W ogóle, żadna idea nie jest warta tego, żeby dla niej składać ofiarę z ludzi.

Czy może jest? A jeżeli – to jaka?



Niech będzie z tego konkurs numer 6, mam jeszcze dwie książki do rozdania.
Proszę, napiszcie co sądzicie o ofierze dla idei. Czas – do piątku, godz. 20.
Będę też zobowiązana za głosowanie pod odpowiedziami. Powiedzmy, że do niedzieli, godz. 20.

A tu tematycznie – Filip Łobodziński, Jarosław Gugała i Georges Brassens.
Dla idei ponieść śmierć? Któż zna ideę lepszą?
Ja! Ja! Ja!