2.182

Fantastyczne blogerki Dorota i Karolina popełniły właśnie książkę o sześciolatkach w szkole, której co prawda jeszcze nie czytałam, bo ona z wczoraj, ale mam przecieki z wiarygodnych źródeł, no i jest dzisiejsza notka Chudej. I to mi się doskonale wkomponowuje w moje własne wymądrzanie się na temat reformy szkolnej. Wiadomo, jestem gorącą entuzjastką rzeczonej, jestem wręcz cheerleaderką Ministerstwa Edukacji Narodowej. Powód - mam własną od końca stycznia siedmiolatkę w pierwszej klasie. A w kolejce do eksperymentu mam jeszcze Silnego, rocznik 2009 [w 2015 wszystkie sześciolatki będą w pierwszej klasie, butnie anonsuje rząd; na pohybel wam …]. Mam też - dla celów porównawczych - Nowego Człowieka, który w wieku 6 lat chodził do zerówki.
Ujmując sprawę wprost – jestem dla siebie samej najlepszą ekspertką w dziedzinie reformy i generalnie swoim własnym autorytetem w sprawie. Koronnym. I żadna superniania i żadna ładnie uśmiechnięta ministra od nauki najmłodszych mnie nie przekona do swoich racji.

Ale od początku.

Właściwie powinnam pisać dzisiejszy tekst w niedzielę, bo nie ma lepszego dnia na pisanie o szkole podstawowej, jak niedzielne popołudnie. Dzień się chyli ku końcowi, słońce ku zachodowi, a nielaty się schylają nad tornistrami pełnymi książek.
- Mamo! Mamo! – pokrzykuje Nowy Człowiek – Mamo! Miałem się nauczyć na jutro roli!
Hm.
No co ty powiesz.
No, kurcze, zgadnij, czyj to problem – mielę pod nosem, chociaż nic nie mówię. Jest nerwowo, jest niespokojne przerzucanie stron i są rozgorączkowane biegi między tornistrem, łazienką a biurkiem.
Erna w tym czasie nie pokrzykuje. Erna ma w pompie. Zanurkowała do szkolnego plecaka właściwie wyłącznie po to, żeby znaleźć temperówkę i dokończyć rysunek. Nie, nie, nie do szkoły. 

- Erno, Erno, - strofuję – a ćwiczenia z rachunków?

Kryzys narasta, ćwiczeń jest sporo, czas mija, a nauka się nie posuwa do przodu [w tle Nowy Człowiek nadal kursuje po domu ruchami Browna, chaotycznie między mną, Erną, szkolnym tornistrem a konsolą].

- Zostaw tę konsolę, mówię!

Co prawda pytałam i w piątek, i w sobotę o potencjalne domowe [nie, nie, mamo, SKĄD!], ale – mea culpa! – nie sprawdziłam własnoręcznie i proszę.

Więc miałam tę notkę napisać w niedzielę, ale nie mogłam, bo robiłam domowe. 

[Dygresja ad hoc: było niewiele dotkliwszych uciążliwości na mojej dotychczasowej ścieżce osobistego rozwoju matkipolki, niż odrabianie domowych. Kolki? Siki-miki w porównaniu do odrabiania lekcji w podstawówce.]

Odrabianie lekcji z nielatem w nauczaniu początkowym wymaga samokontroli Mistrza Yody (powtórz szesnaście razy siedem odjąć pięć, ile to jest Erno – i nie unieś intonacji ani o pół tonu).

Wymaga inwencji Steve’a Jobsa (no jak nie umiesz, no wyobraź sobie, że …, no wyobraź sobie po prostu – i tu pole popisu dla fantazji i rodzicielskiej twórczości matematyczno-literackiej w obrębie alfabetu polskiego oraz działań minus/plus). 
Odrabianie lekcji z nielatem wymaga również pokory kameduły. Co tam książka w niedzielne popołudnie. Więcej – co tam obowiązki gospodarsko-domowe. Należy się przyspawać do krzesła i sumować kolejne słupki.

Tak, tak, to o czym piszę jest oczywiście przesadne i wyolbrzymione.
Ale tylko troszkę. 
No i nie odrabiam jedynie w niedziele. Odrabiamy co dzień. 

Moje dzieci są w miarę bystre. Zrozumienie tego i owego przychodzi im bez większego trudu. Zasadniczym problemem sześciolatka w pierwszej klasie nie jest jednak kwestia ewentualnego niedoboru IQ. Pierwsza klasa – i to według tak zwanej nowej podstawy programowej – nie jest, w mojej amatorsko-macierzyńskiej ocenie, dostosowana do etapu emocjonalnego rozwoju dziecka 6-letniego. I już.

Erna, bystra i lotna umysłowo ma za mało cierpliwości, żeby siedzieć za stołem i wypełniać matematyczne grafy jeden za drugim. Męczy się już przy trzecim albo przy czwartym i to nie dlatego, że jest – leniucha! - za mało skupiona, ale dlatego, że w jej wieku trudno się dłużej skupiać. 
Erna nadal czyta dość powoli – ma to zapewne po mnie, ja w jej wieku jeszcze nie czytałam, udało mi się jednak (cholera, cud!) ten deficyt nadrobić. Więc Erna czyta wolno, a tekstu jest dużo i żeby rozwiązać zadanie matematyczne trzeba przeczytać trzy linijki i się nie zgubić.
Otworzyłam książkę Erny na chybił trafił. Nie szukałam hardcorów. Proszę.

Więc śmieszą mnie do bólu przemądre polemiki z akcją „Ratujmy Maluchy”. Ktoś gdzieś napisał, że to inicjatywa nadopiekuńczych rodziców dzieci z wielkich miast, dzieci, które i tak chodzą na zylion zajęć dodatkowych, a z sześciolatkami w pierwszej klasie chodzi o głównie to, żeby wyrównać szanse dzieci wiejskich i z mniejszych ośrodków, z miejsc, gdzie nie ma przedszkoli.
Próbuję sobie wyobrazić niechodzącego wcześniej do przedszkola sześciolatka z pierwszej klasy pochylonego nad książką, którą wyżej fotografuję. Matka sześciolatka gotuje obiad i się nie poczuwa do pomocy. Sześciolatek na własną rękę wyrównuje swoje szanse edukacyjne, że ho ho.
Niestety (albo na szczęście) nie jest prawdą, że nowa podstawa programowa obejmuje w pierwszej klasie proste rachunki w obrębie dziesiątki.

Pierwsza klasa taka, jaką jest teraz jest po prostu merytorycznie trudna. Jest skokiem, w mojej ocenie, na zbyt głęboką wodę. I to zarówno dla dzieci chodzących wcześniej do przedszkola, jak i dla dzieci nie chodzących, dla każdych z innych powodów.

A jeżeli chodzi o tak zwaną infrastrukturę, to nasza szkoła jest przyjazna i przygotowana na potrzeby mniejszych dzieci i ma fantastyczne kadry, a ja i tak uważam przyspieszanie etapów rozwojowych za błąd. W zmuszaniu sześciolatków do nauki w sumie najmniej chodzi chyba o dywany w klasach i o zjeżdżalnie na podwórkach. Nikt od miesięcznego dziecka nie wymaga chodzenia na dwóch nogach, za to od trzynastomiesięcznego już powoli, a to przecież tylko 12 miesięcy różnicy.

12 miesięcy różnicy to nadal bardzo dużo między 6 a 7 rokiem życia. Widzę to. Mam niewielki materiał porównawczy, a widzę to bez teoretycznego backgroundu z psychologii rozwojowej, więc wielką demagogią jest wmawianie przez pedagogów, że reforma jest ok.
Ok byłaby zerówka dla sześciolatków, niech będzie obowiązkowa, ale na dotychczasowych zasadach, jako etap przygotowania do rygoru szkoły, etap niezobowiązujących szlaczków i niespiesznej nauki literek. Etap zabawy. Pierwsza klasa jest pierwszą klasą i najlepszy nauczyciel nie pomoże, kiedy trzeba „zrealizować program”.

Słowem, podpisałam petycję Elbanowskich.
Rekomenduję.


A jeżeli ktoś ma na stanie młodego geniusza, sześciolatka, który pragnie zgłębiać wiedzę w postawie wyprostowanej za szkolnym stołem, to niech taki rodzic ma możliwość wyboru i posłania dziecka do pierwszej klasy, kiedy mu się to wyda stosowne.

Zdecydowanie jestem WYŁĄCZNIE za możliwością wyboru.