2.174

W wielkanocnej „Polityce” (artykuł jest niestety odpłatny) antropolog kultury, prof. Wojciech Burszta inspirująco mówi o percepcji czasu, o istotności monotonii i wartości płynącej z braku zdarzeń.

Rewolucyjne. Bardzo na mojej długości fali.

„To, czego rodzinie najbardziej potrzeba, to nie ten „krótki czas świetnie wykorzystany”, tylko odrębny rytm, w którym może rozwijać się powolność, spokój i zaufanie, że jutro będzie takie samo”. 

„Małżeństwo i rodzina nie tracą na monotonii czy nawet braku zdarzeń, to byty, które wręcz rządzą się prawami powolnego upływu czasu”.

„Tęsknota [za pierwotnymi formami solidarności] bardzo często przejawia się tym, że chcemy być razem w czasie wyjętym z aktywności, bieżącego załatwiania”.

Wyłączyłam komputer w piątek po południu w pracy i włączyłam go dzisiaj rano – w pracy.
Na wskroś przypadkowy eksperyment mam za całkiem udany, jakie to odświeżające, och, doprawdy, nie mieć przez parę dni żadnych niskowartościowych bodźców, postów na fejsbuku, gazety peel ani doniesień o sytuacji północnokoreańskiej.

W zamian - niespieszne malowanie z nielatami jajek.
- Kupiłam dwa zające z czekolady – mówię – i jednego barana. Co dla kogo do święconki?
- Barana! – krzyczy Erna i pospiesznie zawłaszcza.
Więc Nowy Człowiek i Silny się dzielą zającami. Ten mniejszy dla Silnego. Nie, dla Nowego Człowieka. Ten większy dla Nowego Człowieka. Nie, odwrotnie. Ten mniejszy, ale tłustszy dla … Ale ten wyższy jest ładniejszy! Mamo! Za to ten pulchniejszy ma bardziej wyrazisty charakter ... Po kwadransie i kilku burzliwych starciach zające są rozdysponowane.

 (Umykam z pola rażenia sprzeczki o figurki z czekolady i zaciskając zęby w geście heroicznego samozaparcia odkopuję spod śniegu trzy wątławe gałązki bukszpanu. Zrudziałe po zimie. Wielkanoc w tym roku jest jakaś taka, myślę, na pół ważna.)

- Ja jestem wyróżniona – mówi Erna. Paćka pędzelkiem po jajku, a z jej kosza łypie czekoladowy baran.
- Bo jesteś baranem – cedzi pod nosem Nowy Człowiek. Mimo nasilających się objawów pre-dojrzewania, dojrzał do malowania, maluje wręcz z zaangażowaniem.
Erna tężeje na twarzy.
Silny operuje pędzlem i nie wnika w językowe niuanse.
- Ale ważne, że jestem … - szepce Erna - wyróżniona … 
Nerwowo zaciska wargi. 

Pogoda wredna.
Kolejny miesiąc bunkrowania w czterech ścianach i starć z infekcjami.
Ale powolny czas rodzinny w Święta - jak ta lala.