2.176

Gdybym wiedziała, jaką siłę rażenia mają moje okołometeorologiczne narracje, przynudziłabym o przegniłej pogodzie już w marcu ;)

Tak czy inaczej – wzeszło słońce [i demaskatorskim promyczkiem popełgało po kątach, po świadectwach niedostatków w domowej higienie]. Wyparowały łachy śniegu sprzed chaty [i odsłoniły ogrodowe wrzuty od przechodniów lub sąsiadów, bożonarodzeniowe promocje z Tesco w gazetce pod krzakiem, papierki od batonów, folię od kiełbasy, puszkę z fantazją przerzuconą na trawnik przez płot].

- Dzieci, dzieci! – zakrzyknęłam w południe do rozkosznych nielatów – zbierajcie się szybciusieńko, zaraz jedziemy!
Bączusie natychmiast stanęły we wdzięcznym rządku w korytarzu.
Ubrane.


[Przez jakieś półtorej godziny negocjowałam z załogą fluktuującą jak kadry w call center, bezkształtną jak magma. Ten chce siku. Tamta odmawia czesania. Ten z kolei, o ten tu, uważa, że nigdzie nie wyjeżdża, bo ma dosyć wyjazdów i generalnie, opuszczania bazy. Kiedy ta jest uczesana, tamten zjadłby płatków z mlekiem albo kanapkę, jakby właśnie nie wstał od śniadania. Sypię płatki, a ów z tamtą wyrywają sobie konsolę do gier. Sprzęt ocalony, za to mleko rozlane na kolana. Mama!]
A!

Wreszcie wyjechaliśmy.
Nielaty upchnięte na tylnej kanapie. Z przodu podkręciliśmy z Ojcem dzieciom potencjometr radia.
Na zmianę sezonów reaguję komendą: obuwniczy! [coś, jak odłamkowym!, kto senior, ten wie w czym rzecz]. Mieliśmy podjechać do najbliższego C.H., kupić nieletnim buty i wracać. Jak jeden mąż [cóż za feministyczna fraza!], więc jak jeden mąż źle znosimy zakupy w C.H.

Ale jako, że na podobny pomysł wpadła ¼ Miasta, i jako, że zabrakło miejsc na pięciu poziomach parkingu, to przy wtórze pisków Erny spadniemy! spadniemy! wturlaliśmy się na dach - poziom 6. I było to w istocie dość spektakularne, bo wąska rynna wjazdu biegnie tuż przy niskiej zewnętrznej ścianie budynku. Ci z nas, którzy symulują vertige, zamiast podziwiać perspektywę osiedla Polanka, wrzeszczeli więc jak nawiedzeni.
Zaparkowaliśmy.
Dość sprawnie kupiliśmy butynawiosnę. [Tylko ja trochę grymasiłam, z wielką samokrytyką przyznała później Erna. FAKT.]
Szybko wróciliśmy do samochodu i zapięliśmy pasy.
I.
I.
I.
I nic.
I tak zostaliśmy.
Wiosenne słońce radośnie migotało w parkingowych zaspach.
Opuściliśmy szyby.
Pani w bardzo ładnym płaszczu i po jakimś gruntownym grzebaniu w twarzy [rysy jak maska, gapiłam się ukradkiem, otwierając gębę] zakopała swoje szykowne auto do połowy felg. Trzech młodych chłopaków z czerwonego forda rzuciło się do rozgarniania śniegu.
Zdenerwowany kierowca opla przed nami odpalał fajkę od fajki.
Narastała nerwowość. Otwieranie i zamykanie drzwi.
Dziewczyna z białego renault, która stała tuż przy zjeździe w betonową rynnę – dwoma kołami na zjeździe, a dwoma na śniegu - z trudem opanowywała nerwowe tiki. Byliście kiedyś uwięzieni na szóstym piętrze betonowej pułapki bez możliwości ewakuacji? W korku?
Hi hi.
Chuck Norris skoczyłby niewątpliwe przez metalową barierę.
Miałam podobną myśl.
Zamiennie z opcją desantu helikopterem [nasza część korka szczęśliwie albo nieszczęśliwie miała dostęp do słońca i powietrza, minutą ciszy czczę tych, którzy tkwili w korku w betonowych, klaustrofobicznych tunelach zjazdu].
Po godzinie dziewczyna w białym renault zjechała do połowy rynny. My za nią.
Pyk.
Pyk.
Nieletni czynili mord między sobą. Uspokajali się i znowu przypuszczali ofensywę. Ojciec dzieciom zjeżdżał ku wyjazdowi po centymetrze.
- Spokojnie, - w pewnej chwili wycedził Nowy Człowiek – jeszcze tylko pięć pięter i parter.
Zajęło to nam dwie godziny.

- Zima zepsuła światła na Baraniaka. -  podsumowała koleżanka Katachreza.


Ale już wiosna, wiosna, radujmy się.
A buty jakie śliczne.