2.183

Człowiek na deskorolce, który śmignął przez maską mojej śmieciary (świeżo zresztą umytej, niechybny symptom wiosny), więc długowłosy człowiek na deskorolce wydał mi się – och! uderzenie pioruna! – absolutnie zjawiskowy. Olśnienie. Cóż za kontrast z niedawną zimą i cóż za kontrast z moją zgredowską miejscówą w puszce z nieocynkowanej blachy. Człowiek przemknął z gracją ścieżką rowerową, wdzięcznie balansując na skateboardzie i przepadł za zakrętem, ja ugrzęzłam w korku.

Gawędy „stoję w korku, czas płynie, a nielaty czekają w placówkach poboru nauki” są już nudne. Tyle razy powtarzałam tu tę narrację, że już więcej nie mogę.

Ale stoję w korkach, czas płynie, nielaty czekają, turli turli bum.

Dzień w dzień.

Pod którąś z fejsbukowych dyskusji o sześciolatkach w pierwszej klasie rzuciła mi się w oczy debata na taki temat mianowicie, że to rodzice-malkontenci optują za przedszkolem, bo chcą, żeby im było wygodnie.

Tak, tak, WYGODNIE, a co ma im być wygodnie, kurcze blade, no.

Rodzic sobie odstawi takie przykładowe swoje dziecko do przedszkola, a później to już wcale go nie musi odbierać w południe, tylko dopiero po pracy, dajmy na to przed 17, zapierająca dech w piersiach i jakże nieuzasadniona wygoda.

A w szkole to już nie ma tak dobrze.

(tu grożenie paluszkiem)

W istocie.

Problem świetlic szkolnych obczaiłam z bliska i z dogłębną analizą adekwatnych przepisów. Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół (Dz. U. 2001 Nr 61, poz. 624 z późn. zm.) organizację świetlicy pozostawia w gestii szkoły. Instruuje się jedynie, że rzeczona jest „dla uczniów, którzy muszą dłużej przebywać w szkole ze względu na czas pracy ich rodziców (prawnych opiekunów), organizację dojazdu do szkoły lub inne okoliczności wymagające zapewnienia uczniowi opieki w szkole”.

Robię habilitację z „Ratujmy maluchy”, więc przy pomocy zaawansowanych narzędzi dostępnych w wujku Google przejrzałam statuty szkół z prawa i z lewa, z zachodu, ze środkowej Polski i z północy.

Świetlice szkolne zapewniają miejsce uczniom z klas I do III, w wyjątkowych wypadkach – z klas IV.

Nie mam na tyle rozbujanej wyobraźni, żeby sobie zwizualizować którekolwiek z moich dzieci dziewięcioletnie (nowy czwartoklasista, uchu chu chu), wracające ze szkoły do domu o 13 i tkwiące w tym domu samotnie do 17:30. 
Albo do 18.

I tu wracamy do soli w oku bezdzietnych użytkowników fejsbuka i do problemu rodzicielskiej wygody. Owszem, przedszkole jest wygodne, bo się dziecko deponuje co rano (a nie na pierwszą zmianę w poniedziałek, we wtorek na ostatnią, a w piątek na środkową) i się je odbiera po południu. Ten prosty manewr umożliwia aktywizację zawodową kobiet (to seksistowskie, ale prawdziwe, cóż), porządkuje dzień i tydzień i pozwala planować dorosłe życie w ramach od-do godzin działania przedszkola.

A w szkole już nie jest tak dobrze.

(tu grożenie paluszkiem)

Przeładowane placówki działają według skomplikowanych grafików zmianowych, można zaczynać lekcje o 11 i kończyć o 14, a następnego dnia jeszcze głębiej po południu. Świetlica jest w tym stanie rzeczy jedyną alternatywą, jeżeli oboje rodzice pracują.

Ale ta świetlica okazuje się wyjściem jedynie przez trzy lata (oczy na problem świetlicy otworzyła mi koleżanka, matka chłopca o rok starszego od Nowego Człowieka).

A potem?

Zastanawiam się, dlaczego nikt o tym nie mówi. Nie krzyczy, nie protestuje.

Że szkoła odbębnia pięć godzin lekcyjnych i puszcza nielata luzem.

Rodzicom nie ma być łatwo, rozumiem, czuję to w każdej minucie, ale – kurcze blade, no – bez przesady.

Nie mogę się zgodzić z poglądem z dyskusji spod posta niżej, że dziecko jest prywatną sprawą rodziców i ich odpowiedzialnością i to oni muszą ogarnąć „problem”.

Jeżeli jako społeczeństwo jesteśmy pewną – abstrakcyjną, wiem - całością (a że jesteśmy – i to jak! – właśnie poczułam, robiąc roczne zeznanie podatkowe, co roku mnie zaskakuje, że aż tak hojnie się dokładam do publicznych potrzeb, lekką rączką państwo mi srogo opodatkowuje każdą zarobioną złotówkę), więc jeżeli jesteśmy całością, zbiorowością, to ja jednak oczekuję, że w zamian za dostarczenie nowych podatników dostanę minimum troski.

A jeżeli przed moim potencjalnym dziewięcioletnim Silnym mają się zamknąć drzwi do świetlicy (bo za duży), to furda z taką szkołą.

Właśnie.

Co robią Wasze dzieci z czwartej, piątej, szóstej klasy po szkole? Do czasu, kiedy Wy wrócicie z pracy?

I co, jeżeli w okolicy szkoły nie mieszka żadna babcia albo niepracująca ciotka?

Bardzo mnie to interesuje.

A drążąc temat reformy – zajawka ratowanych maluchów o ocalaniu roku z dzieciństwa jakoś mnie super nie kręci, bo dzieciństwo chyba nie jest zagrożone samą szkołą, od lat sześciolatki chodzą do zerówek i nikt jeszcze nie odtrąbił childhood’s end, u mnie przynajmniej nie trąbiono.

Ja natomiast chciałabym się dowiedzieć, co ze straconym rokiem nauki - w stosunku do szkoły podstawowej rozpoczynającej się od zerówki. Gdzie on jest? Gdzie on się podział? Kiedy należy go nadgonić?

Mam dość mętne przeczucia, że jednak w klasach I – III. Zdjęcie kart książki Erny nie jest fejkiem. Książka ćwiczeń matematycznych w I klasie tak właśnie wygląda (a przynajmniej tak się prezentuje model wybrany przez szkołę Erny). 
I nie wiem, czego się uczy syn przyjaciółki którejś z komentatorek. Wiem, co moje dziecko targa na plecach ze szkoły.

Wiem też – od matek równolatków Nowego Człowieka, którzy poszli do pierwszej klasy jako 6-latki, więc słyszałam od zaprzyjaźnionych mam, że prawdziwą próbą sił i wytrzymałości jest IV klasa (na to też zwraca uwagę jedna z komentujących). Program IV klasy nie jest programem dla dzieci o rok młodszych, niż do tej pory. Zresztą chyba nie może być, bo nieszczęsny stracony rok już nadrobiono w I - III.

Ten eksperyment z I klasą dla 6-latków jest diabelski. Ech, jakże go nie lubię.

A z ostatniej chwili – przeraził mnie premier tego kraju, który z dobrotliwym uśmiechem na twarzy w wieczornych wiadomościach zaanonsował, że w 2014 do I klasy pójdą 6-latki urodzone od stycznia do lipca.

Wnioskuję więc, że w opinii premiera tego kraju nie ma szans na to, żeby Silny nie poszedł do I klasy w 2015. Krzepiące.