2.180

Czytam Wasze komentarze pod poprzednią notką i wciąż się nie potrafię dostroić do takiej częstotliwości, żeby zrozumieć koncept „nadal cię kocham, ale nie pokazuj mi się w domu z twoją dziewczyną, córko”. Jakimś tropem jest pewnie pierwsze zdanie z cytowanego przeze mnie kawałka wywiadu, teza, że mianowicie preferencje seksualne są kwestią wychowania, budująca doprawdy, wielka wiara w moc edukacji dziecka przykładem domowym. Oczywiście mam nadzieję, że kształtuję moje nielaty tym, co widzą w naszych czterech ścianach, ale już jakiś czas temu straciłam wiarę w magiczną moc rodzicielskiego autorytetu (a mój staż macierzyński jest porównywalny ze stażem Małgorzaty T., więc albo ja jestem słabej wiary, albo ktoś tu szarżuje). No i rzecz jasna nigdy nie miałam takiej idée fixe, żeby kształtować własnym przykładem preferencje seksualne mojej progenitury. W ogóle, to jest znacznie szerszy wniosek – w naszej nieidealnej i najwyraźniej niezrównoważonej familii jesteśmy znacznie mniej, żeby nie powiedzieć, że w ogóle nie sfiksowani na seksualności w porównaniu z. Nie poddaję tego rzecz jasna żadnej krytyce, to tylko opinia, logiczny wniosek z przeczytanych słów – zdumiewa mnie narracja skupiona na analizie kto z kim śpi i jak, i jaki z tego płynie morał.
Dobra. Milknę.

A odnosząc się do skazanych, dilerów narkotykowych oraz mafiosów, których to osobników potencjalnie mogłyby moje dziatki sprowadzić na Wigilię albo na niedzielny obiad. Cóż. Jeżeliby zaczęli, nieletni (albo już letni), handlować haszyszem, amfą albo bronią, wtedy owszem, miałabym to za porażkę wychowawczą (acz nie mam pojęcia, jak by to rzutowało na skład gości przy stole). Widzę rzecz jasna słabości argumentacji, że skłonność do półświatka jest z wychowania w przeciwieństwie do. Amerykańscy naukowcy z całą pewnością zgromadzili liczne dowody na poparcie teorii, że kryminalną skłonność ma się w genach, uha uha. Wtedy oczywiście bingo – ja nie diluję, więc to szereg błędów wychowawczych doprowadziłby do tego, że mi (potencjalnie) upadły anioły. Albo - nie wszystko jest z genów/z domu. Chociaż w sumie byłoby miło mieć taką moc, żeby dać radę wychować dzieci na porządnych ludzi. Dość to pokrętna logika, już się wycofuję.

Chociaż nie, jeszcze jedno – nie, nie ma takich grup ludzi, ani takich cech/preferencji/poglądów/atrybutów, których nie jestem w stanie a priori zaakceptować za własnym stołem. I jeżeli kogoś nie mogłabym, a raczej – nie chciała zaprosić na swoją kanapę albo do kuchni, to tylko dlatego, że dzielą nas osobiste animozje (i musi to być naprawdę gruby kaliber, pokaźne świństwo, a nie jakieś byle co).

Więc NIE POTRAFIĘ SIĘ WCZUĆ.

Ale to oczywiście bez znaczenia.
Każdy pozostanie przy własnych poglądach, a ta lawina słów jest tylko dla zabicia czasu i dla rozproszenia nudy.




Tymczasem najwyraźniej jest wiosna.
Przepędziliśmy nieletnich po pustych ścieżkach parku narodowego (strzelając foty telefonem, bo wycieczka była improwizowaną alternatywą dla jakichś niezbędnych zakupów; zakupy cuchną).
Uwielbiam zdjęcie „wielka latająca żaba traci równowagę”.
I bum.