2.216 [O warsztatach Superwoman]

W odruchu bezradnej wściekłości po warsztatach „Superwoman na rynku pracy” napisałam kawał tekstu.

A później go przeczytałam raz i drugi i od kilku dni zadaję sobie pytanie: po co? Po co upubliczniać moją frustrację?

Ale, do licha, właśnie po to.

Bo tak.

***

Nie zapisałam się na warsztaty „Godzenia ról”, żeby dać się sprowokować, rozdrażnić, ani tym bardziej po to, żeby napiętnować „Superwoman” na blogu dla czczej satysfakcji gnojenia pomysłu albo wykonania. Co prawda nie potrzebuję formacji w kwestii upychania w dobie tego i owego, ale miałam nadzieję na sensowny flow. Lubię rozmawiać z kobietami.

Tymczasem.

Cóż.

- Jakie są wasze cele w życiu? - spytała prowadząca. - Wypiszcie je na kartce.

Mój cel? Z grubsza? Przetrwać.

Rozwinąć myśl? Dotrwać do kresu czyli śmierci w znośnej kondycji ducha i ciała.

Uch. Nie o taki cel chodziło w pytaniu? A, to przepraszam.

Na celu „śmierć” nie da się zatknąć chorągiewki i pobiec dalej. Jasne.

- Jakie są wasze cele w wychowaniu dzieci? - spytała prowadząca. - Wypiszcie je na kartce.

Wychowuję dzieci bez celu, nie napisałam. Czasami również bez sensu. I od czapy.

Nigdy nikogo przed moimi dziećmi nie wychowywałam, więc stosuję improwizację.

Poza tym, każde z moich dzieci jest inne, diametralnie, stąd stuprocentowe metody dotarcia wyćwiczone z jednym nie przydają się z więcej żadnym.

- Moim celem jest wychowanie samodzielnego człowieka, - poddała myśl prowadząca - który sobie poradzi. Postawienie tego celu i jego konsekwentna realizacja sprawiły, że mój obecnie czteroletni syn nigdy nie przechodził kryzysu dwulatka, nigdy się nie rzucił na ziemię w celu wymuszania.

Łał. Gratuluję, nie mam komentarza.

I mogłabym tak długo, cytatami: o schemacie celów w życiu do zrealizowania, o możliwości nabycia każdej umiejętności w ciągu dwudziestu godzin rzetelnej pracy (jak to, droga redakcjo, ale jak to?), o listowaniu ról ze wskazaniem tych, które nas nie bawią i są do eliminacji, o związku z mężczyzną, który to związek nie jest w istocie niczym innym, jak rodzajem kontraktu, więc świadomie negocjujmy warunki małżeństwa przed ślubem, żeby ochrona naszych interesów była obwarowana stosownymi klauzulami.

- A co, jeżeli nasz partner po latach za nami nie nadąża? - spytała prowadząca.

- ZMIENIAMY! – ucieszyła się kobieta z rzędu za mną. Kilka zdań wcześniej entuzjastycznie opowiadała o wychowywaniu kilkuletniej wnuczki.

- No … - zacięła się prowadząca – może nie tak od razu zmieniamy …

[Tutaj, o zła wyobraźnio, wizualizowałam sobie postawną bizneswoman w dopasowanej garsonce, pewnie stąpającą na wysokich obcasach i jej rozpaćkanego męża w rozciągniętym swetrze wełnianym, gość ma dość błędny wzrok, się rozgląda na boki bezradnie, gasi peta w filiżance, a wokół feta, premiera, foty paparazzi na ściance, generalnie Lions Club, Stary Browar i Matrix.

Dlaczego on za nią nie nadążył? Jak to się stało, że tak się rozleźli przez ostatnich piętnaście lat? Gdzie jest ich wspólny świat? Czyżby codziennie nie spali na jednej wersalce? Czy to wyłącznie jego wina, że kiedy ona leciała na botoks, on przedrzemywał w kapciach?]

Tymczasem …

- Porozmawiajmy o czasie, - mówi prowadząca – i o delegowaniu zadań. Ja na przykład już wcale nie sprzątam.

… a ja nie słucham dalej. O sprzątaniu napisałam tu tyle, że więcej nie dam rady. Zresztą, nieodmiennie mnie zdumiewa to samo, ów uniwersalny postulat scedowania sprzątania na inną kobietę, postulat do wdrożenia przez każdą superwoman na rynku pracy.

Wyjąwszy jednak, mimo wszystko - zachowajmy pozory logiki - superwoman zatrudnione przy sprzątaniu.

To znaczy, pardon. Mówiłyśmy o superwoman, prawda? Te, których nie stać na scedowanie sprzątania, te, które zawodowo sprzątają, nawet na czarno, te, które pracują za nędzną stawkę – one nie ganiają na warsztaty „Superwoman na rynku pracy”, więc można bez obciachu brnąć w neoliberalną gadkę babek, którym się finansowo udało.

I doprawdy nie chodzi o to, że mi tak nie wyszło, jak innym, więc przemawia przeze mnie zawiść. Przeciwnie jakby.

Lewicowo mi wstyd za Konfederację Lewiatan.

… a warsztaty trwają …

- Od kiedy uświadomiłam sobie, – mówi prowadząca – że wnuki są darem dla dziadków, zmieniłam podejście. Masz okazję się przez tydzień zająć wnuczkiem, dzwonię do mojej mamy, co ty na to?

Uśmiech rozświetla twarz prowadzącej, ręce się rozkładają w radosnym wymachu, voilà, problem z opieką nad dzieckiem został rozwiązany.

O udziale babć w sukcesie projektu „Superwoman na rynku pracy” nie pisałam, pisałyście Wy, Drogie Czytelnice, w komentarzach do tekstu 2.214.

Konkludując, zasięg projektu „Superwoman na rynku pracy” ginie w okolicach menopauzy. Trzy kreski, dwie kreski, brak sieci. Babciejesz - wypadasz. Babcia to babcia, a nie superwoman (tym bardziej nie na rynku pracy, tym niemniej, co z zasadą zrównywania wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn w ciągu nadchodzących lat?). Tak czy inaczej, babcia nie ma rezonować, ma za to zrezygnować z tego, co posiadła i się włączyć w sukces córki.

Nawet z zaświatów. Nawet z tysiąca dwustu kilometrów, pieprzyć kłopot z komunikacją. Zmartwychwstanie babć w pakiecie standard.

Słowem, sukces „Superwoman na rynku pracy” jest wsparty na schylonych plecach innych kobiet, niczym ziemia, pal licho tandetne porównanie, na ramionach gigantów.

I dlatego shame on you, Konfederacjo Lewiatan.

Para-korporacyjna, neoliberalna gadka jest równie szkodliwa, moim bezczelnym zdaniem, jak gadka ultraprawicowa, jak konserwatywne pitolenie o przyrodzonym powołaniu kobiety do rodzenia dzieci i gotowania. I gdyby zamiast Konfederacji Lewiatan na Kongresie Kobiet się pojawiła Małgorzata Terlikowska z koleżankami celem poprowadzenia warsztatów, podniosłabym porównywalny raban.

Przyjmuję, rzecz jasna, że są kobiety wyznające ultrakonserwatywne zasady. Nie wartościuję, nie oceniam. Skrobnę coś to tu, to tam, kiedy ich poglądy stają się ciałem w publicznym przepływie danych. Tyle.

Przyjmuję też, że są kobiety traktujące swoje życie jak sekwencję zadań do wykonania. Kobiety, dla których macierzyństwo jest jednym z celów do osiągnięcia, zatykamy chorągiewkę na szczycie i biegniemy dalej. Więcej, szybciej, am am am.

Jeżeli rzeczone mają w tym komfort – brawo.

Problem z miejscem i czasem.

Kongres Kobiet nie był, jak się zdaje, w założeniach szkoleniem dla bizneswoman. Sensownie mówiło się na nim, w trakcie panelowych prezentacji i na korytarzu, o zmianie świata. O wspólnym świecie mężczyzn i kobiet. A w tym wspólnym świecie, w świetle warsztatów, więcej jest wykluczonych kobiet, niż włączonych. Słabe.

A nade wszystko to chromolę, Konfederacjo, przemianę świata w korporację.
Powiedziałam.