2.213 [O 11.11]

Kiedyś pisałam, że nie jestem z tego szczepu, który 11.11 się tłucze kostką brukową na ulicach w rytm „ojczyznę wolną – racz – nam – wrócić – Panie”. Że jestem z kraju jedzenia w Świętego Marcina rogala.

Wróciliśmy dzisiaj po południu z jedzenia rogali na ulicach i lizania kolorowych lizaków i były balony na hel z motywem różowej dziumdzi i Zygzaka, śmierdziało pyrą, i cebulą, i smażonym kasztanem, a naród miał radosną błogość wypisaną na twarzach, cywilny odpust pełną gębą. Dzieci w wózkach, ejbry na ece, bigos w garnkach. Całe miasto na torach tramwajowych od Niepodległości do Ratajczaka i dalej, całe miasto zgodnie rozdeptuje źle utrzymany trawnik. Gra akordeonista, gzik z plastikowej tacki ścieka na krawat.

- Mama, mama, balona mi kup! Mama!

Nie lubię odpustów, robię wyjątek dla Imienin Ulicy.

Tak jakby udział w tej swojskiej fieście, we fieście na miarę poznańskich warunków lokalnych był czymś w rodzaju eksperymentalnego sygnału dobra trzysta kilometrów na zachód od tego, co jest wstydem, oburzeniem, poczuciem żenady.

Wróciliśmy z gębami lepiącymi się od lizaków wprost na transmisję z palenia tęczy i demolowania.

Kiedyś chciałam wierzyć, że jestem paniusią z kraju rogala. Obawiam się niestety, że jestem również paniusią z kraju, w którym dla bliżej nieokreślonych przyczyn luźno związanych z demokracją pozwala się na to, co telewizja pokazała.  

Oburzenie, wstyd, żenada.