2.215 [O Wielkopolskim Kongresie Kobiet]

Popełniłam szowinistyczną gafę, przyznaję, pisząc w poprzednim kawałku o „męskich regułach gry” i „męskim podejściu do świata”, pejoratywny kontekst był aż nazbyt ewidentny, przepraszam.

Powinnam była rzecz jasna napisać, że mnie uwierają reguły patriarchalnego świata. Ta zmiana jest w sumie nadal dość kosmetyczna, wymiana przymiotników z „męski” na „patriarchalny”, ale – powiedzmy - odzwierciedla fakt, że nie wszyscy mężczyźni cierpią na okołokorporacyjną fiksację. Zatem – przepraszam.

Przepraszam ojców na ojcowskim. Ojców, tak jak ojciec moich nielatów, prowadzących dzieci co rano do placówek edukacji, ganiających za dziećmi to tu, to tam. Ojców wycierających dziecięce smarki. Łzy. Ojców smarujących kanapki dla dzieci na drugie śniadanie.

W ogóle, mogłabym przeprosić wszystkich i wszystkie i się publicznie pokajać, byle tylko „męska narracja” nieco zmieniła fabułę. Amen.

Przy okazji muszę też zdementować. Albo wyjaśnić. Otóż nie uważam Kongresu Kobiet za przestrzeń bezużytecznego gdakania. Przeciwnie, jestem przekonana, że kobiety muszą gdakać, głośno, zbiorowo i na wiele głosów. Najwyższy czas, żeby w przestrzeni publicznej pojawił się wyrazisty, sensowny kobiecy dyskurs i to nie wyłącznie wokół zagadnienia perfekcyjnego pucowania blatów, powiększania biustów, pomniejszania zmarszczek albo wychowania małolatów. Moje rozczarowanie wiąże się wyłącznie z tym, co Kongres Kobiet ma do zakomunikowania metaforycznymi ustami Konfederacji Lewiatan.

A było tak.

Od wyjścia potruchtałam na lewo, a później znowu na lewo, wzdłuż budynku WSNHiD. Jeden, dwa, trzy szybkie kroki w gęstniejący wieczór, było tuż po czwartej, i w przenikliwy chłód. We wrześniu się zaparłam i nadal nie wymieniam cienkiego prochowca na puchówkę, ciągle walczę. Z jesienią ewoluującą w zimę i z klimatem mało umiarkowanym. Cztery, pięć, sześć kroków i w oddali, u kresu pustego placu zarejestrowałam mur, betonowe ogrodzenie od ściany budynku do parkanu z siatki.

No pasarán!, a po drugiej stronie płotu porzuciłam rano śmieciarkę.

Pod budynkiem dwóch młodych gości z cateringu paliło fajki. Dołożyłam mój parujący oddech do ich marlboro light.

- Panowie, - wydyszałam – którędy stąd na parking?

Że w lewo, do świateł, a później znowu w lewo, zaczął jeden z palaczy. Hektar drogi.

- Ale możemy podsadzić! – Zaproponował drugi.

Murek nie taki wysoki, fakt.

Dlaczego nie przeskoczyć by.

Przytomnie jednak oszacowałam raz-dwa możliwości wąskich spodni, prochowczyka za kolano.

- Merci, - rzekłam – panowie, może następnym razem.

I zamiast w lewo, do świateł, pognałam w prawo. Przed budynkiem, przed kolejnym, na ukos przez trawnik. Przez miękką ziemię o zapachu butwiejącego listopada. Trawnik kończył się murem, stałam na wysokości dachów samochodów poutykanych na parkingu dla kadry.

Odłożyłam na ziemię gruby segregator. I torebkę. Rękawiczki. Mam nadzieję, że wczorajsza ciemność tuż po szesnastej i mgła zanonimizowała moje nieporadne zsuwanie się po ścianie, tak żeby nie uszkodzić tego stawu, co to mi go w zeszłym lipcu gipsowano.

Dotruchtałam do śmieciarki, odpaliłam. Pognałam do przedszkola po najmłodszego nielata.

Drugi wielkopolski kongres kobiet miejmy za oficjalnie odfajkowany.

A tu siedzę. Proszę bardzo.

[źródło: https://www.facebook.com/WielkopolskiKongresKobiet ] 

To było dobre spotkanie.

Myślę, że mi będzie tu jeszcze wielokrotnie wracać. Magdalena Środa mówiąca o szkole lwowsko-warszawskiej (Ajdukiewicz i bracia) jako o metodologicznym modelu nowoczesnej edukacji, a później o Jezusie, pierwszym genderyście. I radny Szynkowski, PIS, który się schwycił na to dictum za głowę w geście ponad miarę teatralnym. Piotr Pacewicz, który referował wyniki badań nad obecnością kobiet w mediach (niezbyt krzepiące, między nami) i wyartykułował nośne zdanie, że problem z obecnością kobiet w życiu publicznym się w istocie nie sprowadza do tego, żeby mężczyźni się posunęli i zrobili miejsce naszym pięknym paniom. O to też rzecz jasna chodzi, ale jeszcze bardziej o przedefiniowanie świata. Cóż, kręci mnie przedefiniowanie świata.

A prof. Izabela Kowalczyk mnie literalnie rozpłakała uwagą o wartości sprzątania. Mam wrażenie, że była jedyną, która otwarcie przebąknęła o istotności kobiecej narracji. Mam wrażenie, że jest pewien problem z kobiecą narracją, tą niepubliczną, „konserwatywną”, domową, pozornie nie wyzwoloną z oków (wygląda na to, że to prawidłowa odmiana) patriarchatu. Z codziennością masy kobiet w tym kraju.

Wczoraj w trakcie paneli nie nic było o matkach i ok. Macierzyństwo to tylko jeden z kobiecych wątków, zgadzam się. Głęboko ubolewam za to, że wątek macierzyński się pojawił w warsztatach organizowanych przez Konfederację Lewiatan.

Ale o tym, przy założeniu ryzyka zostania sromotnie pozwaną, w następnym odcinku programu.
Dobranoc. 

-----------------------------------------------------

PS. Jeszcze jedno. Ważne.

Przepraszam Elżbietę Korolczuk, współautorkę zalinkowanego niżej tekstu o umatczynnieniu Polski za pominięcie, wspomniałam wyłącznie o Agnieszce Graff.

Dzięki Elżbiecie, która skomentowała notkę oto link do wstępu do książki „Pożegnanie z Matką Polką”: http://www.wuw.home.pl/ksiegarnia/dodatki/Pozegnanie_wstep.pdf .

Arcyciekawy.